Me and the badboy

^2^

Ik wil me omdraaien om naar het feest te gaan maar iets houdt me tegen.  Twee sterke armen zijn om mijn heupen geslagen. Ik voel een warme adem in mijn nek. Een rilling verspreidt zich over mijn hele lichaam. De handen branden door mijn jurk heen.

"Eindelijk alleen", zegt hij.

^^
Een rilling gaat door mijn hele lichaam. Ik durf geen trap naar achter te geven dus blijf stil staan. Ik sluit mijn ogen en slik duidelijk hoorbaar. Hij laat me los waardoor ik me om kan draaien. Het is hem. De mysterieuze jongen. Ik probeer hem kwaad aan te kijken maar het mislukt. Zijn ogen dwingen me onderdanig te zijn. Er verschijnen lachrimpeltjes rond zijn ogen.

Hij zet een stap naar voren zodat hij dichterbij me staat. Twijfelend stap ik naar achter. Hij grijnst en zet weer een stap dichterbij. "Hard to get hè?" Onzeker kijk ik hem aan en stap weer naar achter. Ik voel de koude muur in mijn rug prikken en besef dat ik ingesloten sta. Met ingehouden adem wacht ik af. Hij zet de laatste stap. Zijn donkerbruine ogen zijn goed te zien in dit licht. Ze kijken me uitdagend aan. Hij buigt zich naar mijn oor.

"Blake, aangenaam", fluistert hij. Zijn warme adem laat tinkelende plekjes achter op mijn huid. Ik hou mijn adem in om hem niks te laten merken. Hij hoeft niet te zien dat zijn aanraking me iets doet. Zijn lippen strijken zachtjes langs mijn nek. Ik huiver.
Hij grijnst tegen mijn huid aan en laat zijn hand over mijn heup glijden.

"I-ik heb een vriendje", zeg ik met piepende stem. Hij bijt zachtjes op zijn lip. "Ik wilde je net vragen waarom je met die sukkel bent." Hij laat zijn vingers over mijn been glijden waardoor ik weer huiver. "Ik weet zeker dat ik je veel harder kan laten genieten", fluistert hij verleidend. De temperatuur is nog hoger dan dat hij al was. Ik moet hier weg. Ik knijp mijn ogen dicht en herpak mezelf. In een snelle beweging geef ik hem een knietje waardoor hij ineen duikt. Vlug ren ik langs hem heen de toiletten uit. Ik voel dat ik sta te trillen op mijn benen. Zijn aanrakingen deden me meer dan ik zou willen.

Misselijk zoek ik naar de uitgang. Het is tijd om naar huis te gaan. Met opbouwende woede loop ik naar de deur. Net als ik naar buiten wil lopen voel ik een hand op mijn schouder. Met al mijn boosheid draai ik me om. "Blijf van me af!" gil ik kwaad. Geschrokken staart Dwayne me aan. "S-sorry", mompelt hij.
Met een schuldgevoel pak ik zijn hand vast. "Sorry Dwayne, ik dacht dat je iemand anders was", zeg ik met een pruillipje tegen hem.

Met een opgetrokken wenkbrauw kijkt hij me aan. "Wie dan?" vraagt hij. "Niks belangrijks, laat maar", mompel ik. Ik zie aan zijn gezicht dat hij er niks van gelooft. "Ik moet nu gaan, sorry", zeg ik terwijl ik me omdraai. Hij pakt mijn arm vast zodat ik hem aankijk. "Hailey... je kunt het me vertellen hè?" zegt hij smekend. Ik knik bevestigend. "Weet ik, maar het is niks", zeg ik met een glimlach erachteraan. Snel draai ik me om en loop met gehaaste passen het huis uit.

Ik loop zo snel mogelijk naar de bushalte. De straat is dan niet lang, maar wel donker. Ik hoor voetstappen achter me en zie schaduwen ontstaan door de lantaarnpalen. Gewoon doorlopen Hailey, je bent er bijna. Ik versnel mijn pas en hoor degene achter me dat ook doen. Ik klem mijn kaken op elkaar en loop stug door. Het bushokje is nog maar op een paar meter afstand. Het laatste stukje ren ik erheen en ga opgelucht op het bankje zitten. Niemand die me achtervolgde, ik verzon het gewoon. Mijn adem die ik de hele tijd had ingehouden laat ik nu gaan. Ik kan mezelf banger maken dan iemand anders dat kan.

De bus komt aangereden dus ik stap in. Na tien minuten stap ik weer uit en loop het laatste stukje naar huis. Geen voetstappen en schaduwen deze keer. Ik open de deur en stap naar binnen. Opgelucht sluit ik mijn ogen. Thuis ben ik tenminste veilig. Ik loop de woonkamer in waar mijn ouders op de bank zitten. Ik ben natuurlijk niet meer dan een uur weggeweest.

"Ben ik weer", zeg ik zo normaal mogelijk. Ze draaien zich verbaasd om. "Dat is snel", zegt mijn moeder vragend. "Ja ik weet het. Jack moest naar huis dus had ik ook niet meer zo'n zin", lieg ik. "Oh wat ongezellig voor Dwayne", antwoord mijn moeder. Ik haal mijn schouders op. "Ik heb hoi gezegd en anders waren er nog tweehonderd mensen om hem gezelschap te houden", verdedig ik mezelf. "Ik ga naar boven", mompel ik waarna ik richting mijn kamer loop. Ik strompel de trap op en plof neer op mijn bed. Starend naar mijn plafond denk ik aan de jongen. Blake. Een raar gevoel vormt zich in mijn onderbuik. Hij hoort me niets te doen. Ik heb Jack. Toch ben ik blij dat ik Blake niet meer hoef te zien.

Want wie weet wat er dan zou gebeuren?