The girl who cried murder

Chapter 9 : Faces of Grief

"Quinn you do realize that Tyler just died right? Si Tyler na mahal mo?" Sarcastic kong sambit kasi something about her reaction disturbs me. How can you not grieve when the person you loved died right infront of you?

"What? You want me to breakdown and cry every fucking second?" Quinn wasnt smiling anymore as she slammed her hand on the table. "We're friends Tammy, its you who should be supporting me not the person who encourages me to be a weakling. I'm not like you Tammy, I'm not weak." She stood up and walked away leaving me to stare at her empty seat. My mouth was left open and i'm left speechless.

So all this time, my bestfriend thinks I'm weak.

Ouch.

"We all have different coping mechanisms Tammy." Napalingon ako nang may magsalita sa table na nasa likuran ko at nakita ko si Tessa na mag-isang nakaharap sa laptop niya. Come to think of it, matagal na kaming hindi nagkakausap ni Tessa. The last time I saw her was when we were all looking for Joy who went missing.

"How did you cope with Joy's death? You were bestfriends." Tanong ko. They were the closest, they were even like sisters but here's  Tessa acting like she never lost anyone dear to her.

"I just did. I dealt with it." Aniya at ngumiti.

"Iniisip ko nalang na atleast hindi ako ang namatay." Dagdag pa ni Tessa kaya hindi na ako nakapagsalita pa. Nakakagulat talaga ang nangyayari sa ugali ng tao sa iba't-ibang sitwasyon. Yung pakiramdam na akala mo kilala mo na ang tao at alam mo na ang susunod niyang gagawin pero hindi pala. 

Ako kaya? Ano kayang mangyayari kung mamamatay ako? May malulungkot ba?

Inilapag ko na lamang sa sahig ang saklay ko upang makatayo. Ang sakit talaga kapag nakaapak ang paa kong tadtad ng sugat.

"Tulungan na kita lola." Napatingin ako kung kaninong kamay ang humawak sa braso ko. Nakunot ang noo ko nang makita ko si Kirk and the weirdest part is that he's smiling. Nope, not a smirk but a smile. A real smile. Tipong masiglang ngiti. Wow this day just keeps getting weirder.

"Ba't ka nakangiti?" Tanong ko.

"Bawal ba?" Aniya at bahagyang tumawa.

"Sige mauna na ako." Paalam ko na lamang at iika-ikang naglakad palayo sa tulong ng saklay. Naramdaman kong sumusunod siya sakin kaya agad ko siyang nilingon at tinaasan ng kilay.

"Hey, I dont want to be rude pero kinikilabutan na ako sayo." Pag-amin ko pero tumawa lamang siya at itinaas ang dalawang kamay na para bang sumusuko at naglakad sa ibang direksyon. Weirdo.

---

 “Tammy sige na, sumakay ka na!” Pamimilit sakin ni Dustin at ng mga kaibigan niya sabay turo sa wheel chair na kanina pa nila pinagtutulakan sakin.

“Ayoko.” Giit ko at ibinalik na lamang ang tingin sa workbook ni Dustin na sinasagutan ko. Yes workbook niya. Malakas sakin eh.

“Tammy sige na, para di ka na mahirapan!” Pamimilit ni Dustin kaya napairap ako sa kanya. It’s bad enough na pinipilit nila akong gumamit ng wheel chair tapos ngayon naman hindi na niya ulit ako tinatawag na ate. Ibaon ko kaya siya sa ilalim ng lupa gaya ng ginawa sa kanya ng crimson ripper?  Ay wag na. Lab ko parin ang mokong.