"နင်ကလည်း။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျေးဇူးပဲနော် "
"မလိုဘူး။ ဒါပဲ ။ မနက်ဖြန်တွေ့မယ်"
ခပ်ပြတ်ပြတ်ပြောရင်းဖုန်းချသွားသောထိုသူငယ်ချင်းမလေးသည် အမှန်ပဲ အားကိုးခင်မင်စရာသူငယ်ချင်းကောင်းလေးတစ်ယောက်ပါပဲ။
#ဂွီ#
မနက်ကတည်းကအစာမရှိလေသောဗိုက်က အခုတော့ဆန္ဒပြနေလေပြီ။ မဆီမဆိုင် နှိုင်းတစ်ယောက်ထမင်းရောစားရဲ့လားဟု စိုးရိမ်ပေးနေသော ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဆူဆဲရင်း ထမင်းစားရန် အောက်ထပ်သို့ဆင်းလာခဲ့လိုက်တော့သည်။
တီလေးလည်းမတွေ့သည်မို့မီးဖိုချောင်ထဲ ဟိုလှန်သည်လှန်လုပ်ရင်းစားစရာတစ်ခုခုရှိမလားဟုသာရှာနေမိရုံမှအပ။
"သား... ဘာရှာနေတာလဲ"
နေ့ခင်းဘက်တစ်ရေးတစ်မောအိပ်တတ်သောတီလေးက ဆူဆူညံညံအသံတွေကြောင့်ထင့်။ တစ်ဝါးဝါးသန်းရင်းအခန်းထဲက ထွက်လာလေသည်။
"တီလေး...စားစရာတစ်ခုခုမရှိဘူးလား"
"အင်း။ ခဏနေချက်တော့မှာ ညနေစာက။ ဘာလို့တုန်း"
"ကျွန်တော် ထမင်းမစားရသေးဘူး"
တီလေးကနာရီကိုလှမ်းကြည့်သည်။
"ဟဲ့ ၃ နာရီတောင်ခွဲတော့မယ်။ ခုထိမစားရသေးဘူးလား"
အစားစားချိန်မမှန်လျှင် ဒေါပွလေ့ရှိသည့်တီလေးကတော့ ထုံးစံအတိုင်းပွစိ ပွစိလုပ်နေလေပြီ။
"မင်း အပြင်ကပြန်လာတာမဟုတ်ဘူးလားသားရယ်။ စားလာမှပေါ့။ နေဦး ။ တီလေးချက်ပေးမယ်။ ၄၅ မိနစ်လောက်ပဲစောင့်"
အစာအိမ်က ၄၅ မိနစ်မပြောနဲ့ ၄/၅ မိနစ်တောင် သည်းမခံနိုင်တော့မှန်းကျွန်တော် အသိဆုံးပေမို့။
"မစောင့်တော့ဘူး တီလေးရာ။ အပြင်မှာပဲ တစ်ခုခုသွားစားတော့မယ်"
"ဟဲ့ နေပူကြီးထဲကို။ ဖယောင်းဦး ဟဲ့"
အနောက်က အော်ဟစ်ကာကျန်နေခဲ့သော တီလေးရဲ့အသံကို လျစ်လျူရှုပြီးစက်ဘီးခြင်းထဲ ယံယံလေးကိုထည့်ကာ အသားကုန်နင်းရင်းဖြင့် ဦးထွန်းလင်းခြံလမ်းဘက်သို့ထွက်လာခဲ့လိုက်တော့သည်။
