Rewind ; junsang

7.5|hissetmek

Önceki bölümün devamı niteliğindedir. İyi okumalar ♡

"Biliyor musun, bende içimdeki savaşı yenmeye çalışıyorum " o an ne demem gerektiğini şaşırdım. Çünkü kısa bir süre içerisinde ortaya çıkan bu kadar ortak nokta nasıl olabilirdi? Beynimi daha fazla yormamaya çalıştım. Savaş daha da şiddetleniyordu. Hissetmemek imkansız ile eş değer gibiydi. Başımın içerisindeki ağrıda şiddetleniyordu.

"Savaşın arttığını hissediyor musun?" oldukça sessiz bir şekilde 'evet' diye fısıldadı. Sanki birinin duymasından korkuyordu.

Aynı savaş içerisindeydik. Bundan artık neredeyse emindim. Savaşa yalnız devam etmektense iki kişi devam ederek bir avantaj elde edebilirdik. Bu yüzden aklımdakileri ona sundum.

"Eğer bugün bir işin yoksa benim evime gidelim. Konuşuruz ve bu hissi anlamaya çalışırız" başını olumlu anlamda salladığında zorda olsa gülümsedim.

İyi olmasamda onun iyi olmasını istedim. Bunu bir gülümseme ile yapmayı umacak kadar çaresizdim.

Anahtarı teslim edip hemen buradan ayrılmak için resepsiyona doğru ilerledim. Hemen arkamda duruyordu. Daha güvende hissetsem de daha fazla korkmuşta hissediyordum. Tuhaftı.

Anahtarı yavaşça çalışana uzattığımda birkaç saat fazla kalmamın sorun olmadığını belirterek fazla para almamıştı. Bu yüzden ufak bir teşekkür ettim. Daha fazla oyalanmadan bir baş selamı da vererek kapıya doğru yürümeye başladım. Ani bir şekilde elimdeki çanta alınmaya çalışıldığında korkmuştum ama tanıdık yüzü gördüğümde rahatladım.

"Zaten pek iyi görünmüyorsun, bu çantayı ben taşıyayım" hayır diyemedim çünkü elimdekilerin hepsini bir arada taşımakta zorlanıyordum. Arada başımın dönmeye başlaması her şeyi daha da zorlaştırıyordu.

-

Yol boyu sessiz yürümeye devam ettik. Arada gözlerimiz kesişiyordu ama sonra hemen normale dönerek devam ediyorduk.
Yakın olan evim oldukça uzak geliyordu. Keşke taksiye binseydik diye içimden geçirsemde artık geçmişti. Dayanabilirdim ve dayandım da. Kapıya sonunda ulaşmıştım.

Cebimdeki daha önce hazır ettiğim anahtarı elime aldım ve kapıyı yavaşça açmaya başladım. Birazda olsa ayna görüntüsü veren bir kapıydı ve yüzümüzü görebilmemiz bile mümkündü.

Anahtarı son kez çevirdiğimde gözlerim kapının üzerine kaydı. Bizi izlediğini fark ettiğim bir çift göz vardı. Yüzünde siyah bir maske ve siyah kıyafetler...

Arkamı döndüğümde bir hayalet misali yok olmuştu. Junho'nun bana tuhaf bakışlar attığının farkındaydım.

"Ne oluyor?" kimsenin duymamasını ister gibiydi yine. Bedenime biraz yaklaşarak konuşmaya devam etti.

"Yoksa o siyah maskeli adamı sende mi gördün?" başımı olumlu anlamda salladım.

"Yolda gelirken aynı giyimde birkaç beden daha gördüm. Az önceki kişi ile aynı kişiler mi yoksa farklı kişiler mi bilmiyorum. Çok tuhaf şeyler oluyor, savaşı da etkileyen"

Haklıydı. Bugün en çok bahsettiğim şeylerden biri 'his'ti. Onlar korkuyorlardı.

"İçeride konuşalım" kapıyı aralayarak ona yol açtım. Yavaşça önümden geçerek içeriye girdi. Bende hemen arkasından yürümeye başladım. Kapıyı kapatarak kilitlemeyi unutmadım. Çünkü vücudumu işgal etmeye başlayan korku gittikçe istediklerini yaptırmaya başlamıştı.

Horatius'un bir sözü vardı;
"Korku içinde yaşayan, asla hür değildir" böyle yaşamaya devam ettikçe yok olacağımı hissediyordum.

"Junho, korkundan korkuyor musun?"

"Evet ama en çok kendimden korkuyorum. Çünkü savaşı kaybedersem, kontrolü kaybedeceğim. Kontrolsüz bir insan vücudu neler yapabilir biliyor musun?"

"Bilmiyorum"

"Böyle devam ederse öğreneceksin gibi görünüyor, Lee Eunsang"

"Eğer öğrenmek istemiyorsam ne yapmalıyım, Cha Junho"

"Bilmiyorum"

"Aslında ismin çok tanıdık geliyordu ama sana sormaya çekindim. Çocukluğun... çocukluğun nasıldı Eunsang?" şaşırdım. Çünkü çok ani bir soruydu ve ne cevap vermem gerektiğini bilmiyordum.

"Çocukluğun dediğim anda gözlerinde bir boşluk hissi oluştu ama aslında derinlerinde korku yatıyor. Cha Jihoon anlıyordu bunu sadece, değil mi? " gözlerindeki pişmanlık kalbime ani bir ağrı girmesine sebep olmuştu.

"Üzgünüm, o gün seni bırakıp gittiğim için"