Rewind ; junsang

6|rahat yatak

Korkuyordum. Bu karanlık odanın sessizliği korkmama yetiyordu zaten. En çokta beni burada tutan adamlardan korkuyordum.

İlk defa beni farklı bir odaya almışlardı. Normalde Eunsang ile birlikte bir odayı paylaşıyorduk. Ama o odada yatak bile yoktu. Sadece zeminden biraz yüksekte olan tahta parçaları vardı, uyumamız için. Neyseki yastık ve ince bir battaniyemiz vardı.

Bu odada ise yatak ve birçok şey mevcuttu. En son bir kaçma girişiminde bulunmuştum ve ceza almayı beklerken, rahat yataklı bir odaya alınmıştım. Ama tedirgindim. Bedenim yatağa uzanıp rahatça uykuya dalmak için can atıyordu ama aklım farklı düşüncelerdeydi.

Hem Eunsang orada sert zeminde uyuyorken benim bu rahat yatakta uyumaya hakkım var mıydı ki? Yoktu. Çünkü benimle birlikte kaçması için onu hep ben zorlanmıştım. Her seferinde yakalanacağımızı söylese de umursamamış ve ikimize birden acı çektirmiştim.

Belki beni bu odaya alıp onu sıcak odada dövüyorlardı. Bilmiyordum. Keşke onunla telepati kurabilseydim. Birbirimiz hakkında endişelendiğimizde nasıl olduğumuzu paylaşırdık. Ama sadece keşke ile kalıyordu. Bir kitapta okuduğum gibi yapmayı denemiştim. Orada yazdığı gibi olmuyordu maalesef.

Neredeyse 6 yaşımda kitap okumaya başlamıştım. Kore'de her çocuk bu yaşta mı kitap okumaya başlıyordu bilmiyordum. Ama öğrendiğim kadarıyla bazı ülkelerde çocuklar daha geç yaşta başlıyordu harfleri öğrenmeye. Belki de bir çok şeyi erkenden tecrübe edindiğimiz gibi bunları da erkenden tecrübe etmemiz istenmişti.

Zemimde uyumaya çalıştım. Saat geç olmaya başlasa da uyuyamıyordum. Gözlerim sürekli yatağa kaymaya devam etsede orada uyuyamazdım. Sadece yatağın üzerindeki battaniyeyi alarak yere doğru serdim ve üzerinde uyumaya çalıştım. Olmuyordu. İçimdeki korku bir türlü uçup gitmiyordu. Hayallere dalmayı denedim. Eunsang ile kurduğum güzel hayaller vardı. Buradan kurtulduktan sonra yapacağımız ne kadar çok şey vardı. En çokta o hayal ederdi. Bilmiyorum belki de bende onun kadar çok hayal ediyordum ama en çok dile getiren hep o olurdu. Ben ise bazen utanır ve söylemezdim.

Buraya benden sonra getirilmişti. Bir gece uyurken hıçkırık sesleri ile gözlerimi aralamıştım. Karanlık yüzünden etraf zor görünse bile gözyaşları parlıyordu. Benim gibi küçük olan bedenini sarmak istemiştim. Yerimden yavaşça kalkarak yanına gittiğimde benden kaçmak için biraz geriye gitmeye çalışmıştı. Ama acı çektiği belli oluyordu.  Yanına oturduğumda gözünde gördüğüm o korku dolu bakışları asla unutamıyorum. Küçük bir çocuğun ailesinden koparılmasından kalan parçalar ve buraya getirilirken yaşadığı şeyler ağır gelmişti gözlerine, kalbine ve beynine. Aynı benim gibi.

Burada kalan diğer çocuklar bizden farklı mıydı? Hayır ama onların hayat hikayesini bile bilmiyorduk. Yüzlerini bile hatırlamıyorum çoğunun, onlarda bizi hatırlamıyordu. Kural belki de buydu. Kimseyi hatırlamadan burada yapacaklarını yaparak bizi öldüreceklerdi yada başka bir şeyler. Hatırlamak yoktu.

Biraz da olsa uykum gelmeye başladığında uyumaya çalıştım. Gitmeyen korkumla birlikte yavaşça açılan kapının sesini duydum. Siyah giyimli bir adam girmişti içeriye. Yüzünde ise alışkın olduğum maskelerden vardı.

"Neden rahat yatakta beni beklemedin ki küçüğüm" oldukça rahat olduğu belli olan adımlar ile üzerime doğru gelirken, kafamı yerden kaldırarak dikleştim.

Duvara yaslandım sadece gidecek başka yerim mi vardı sanki. O ise gelmeye devam etti.

Cha Jihoon o gece en çok pişman olduğu gecesini yaşamıştı. Neden kaçmaya çalıştım ki? diye ne kadar çok aklından geçirip kendini suçlasa da asıl suçlu kendisi değildi. Onu taciz eden o insandı. Bir çocuğun hayatını mahveden biri aslında insan olabilir miydi ki? Pek sanmıyorum.

Yinede onu kurtaracak hiç kimse olmadı o gece. Sesleri duyan bir kişi bile olmadı mı sanıyorsunuz? Oldu ama hepsi sessiz kaldılar maskelerinin arkasında. Lee Eunsang'ta bu sesleri duydu çünkü birkaç oda vardı arada. Elinden bir şey gelmedi. Sadece her şeyi unutması için dua etti.

~~~~~~~~
Bir geçiş bölümü gibi düşünün.