A fire occured in Courage's first day of school in Creighton University, not knowing what havoc brings her after she wakes up in an oddly familliar place that brought forgotten memories of her traumatic childhood.
Now that they're inside the buildin...
My unwanted isolation made me knowledge-hungry instead. Reading books, writing stories. Dahil sa ugaling 'yon, lumaki na akong gusto ko laging marami akong nalalaman.
Ilang beses na kaya akong natulungan ng ugaling 'yan in possible worst cases with my previous schools. How many schools have I transferred to? Hindi na mabilang ng daliri ko. Pero tanda ko pa rin 'yung tungkol sa dati kong MAPEH teacher noon. Isa 'to sa pinakamalalang nangyari sa akin If I'm not mistaken, I'm Grade 8 during that time—masyado pang bata para sa gano'ng usapan. What happened was we were having badminton lessons as part of the curriculum, but I knew sneaking up in dressing rooms isn't.
I caught my MAPEH teacher sneaking into the dressing room after my classmate. Everyone else was too busy to notice, but I did. I grabbed the nearest baseball bat and made sure he wouldn't hurt her again.
If I hadn't done that on that teacher, then there would be more sexual harassment victims in my previous school. But guess what? Instead of thanking me, the principal told me to switch schools, or the teacher stays in the institution. They really don't want that bad record on their name. They only care about their image.
Ouch!
Nauntog ang ulo ko sa front seat. I couldn't react agad kasi biglaan ang pag-untog ko. My head rest on the front seat. I did not budge. Not because I was angry, but I find this position comfortable. As if all that thinking were gone.
"Pasensha na po. May bump po pala sa harap, hindi ko napansin." Hindi ako nakasagot dahil mashado na akong komportable sa posisyon ko.
"Andito na po tayo, ma'am," kalabit ni Manong driver.
Laging maingat si Manong driver kaya hinayaan ko nalang. Wala namang masama dahil tao lang din tayo, nagkakamali. Pikit kong iniangat ang ulo ko at unti-onti idinilat ang mga mata kong pagod. I fixed the strands of hair in front of me just to see Manong driver smiling at me which I smiled back.
"Thank you, Manong driver."
Nakahawak na ako sa handle ng sasakyan para lumabas at aktong itutulak ko na siya nang magsalita si Manong driver.
"Christopher po pangalan ko," he says like he's answering a question I didn't ask. "May isa po akong kapatid na babae, mas matanda saakin pero hindi ko na alam kung nasaan na siya. Ulila po ako at dito ko na rin ginastos ang kalahati ng buhay ko bilang driver ng pamilyang 'to. Salamat po sa lahat."
Kinunot ko ang noo ko at binigyan siya ng litong mukha bago buksan na ang pinto. Salamat sa lahat? Why the sudden dull message? Nakita ko kasing 6:30 AM na at late na ako dahil eksaktong 6:30 AM ang first subject ko sa schedule ko. I don't want to give a bad impression.
Isasara ko na sana ang pinto nang maulit sa utak ko ang huling sinabi ni Manong driver. Ibinaba ko ang ulo ko para makita namin ang isa't-isa. Nagtama ang mga tingin namin sa driving mirror.
"Pasensiya na po pero late na ako. Sabihin mo nalang po kay tito o kaya kay tita kung importante man 'yan, salamat din sa lahat, kuya Christopher." At sinara na ang pinto.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.