Geketend in Illusies

Hoofdstuk VI : Blind

    Joeys huis was slechts twee straten verderop. Het eerste wat me opgevallen was, was de levendige, gezellige sfeer. Totaal anders dan het huis van mijn ouders. Toen Joey me aan zijn moeder voorstelde en het verhaal hoorde, bedankte ze me uitgebreid.

    "Je bent een engel, Meredith," zei ze. "Wil je iets om te drinken?"

    Ik was eerst sprakeloos, want ik kon me niet herinneren dat ik ooit zulke gastvrije mensen had ontmoet.

    "Ja, graag," zei ik dan. Joey hing mijn rugzakje aan de kapstok en bracht me daarna naar de eetkamer, waar hij me zijn collectie cd's toonde. Toen zijn moeder ook bij ons kwam zitten, bood ze me allerlei soorten koekjes aan.

    "Waar kom je vandaan, Meredith?" vroeg ze vriendelijk.

    Ik wist niet zeker of ik dat nou wel of niet moest vertellen. "Mijn ouders wonen twee of drie straten verder," en daar hield ik het bij.

    "En hoe oud ben je precies?" vroeg ze dan.

    "Ik ben zestien," zei ik.

    "Onze oudste zoon is ook zestien," zei ze. "Over Dylan gesproken, kun jij hem even halen, Joey? Hij wil Meredith vast wel ontmoeten."

    Joey sprong recht en ging de trap op. Zijn moeder hield me nog even bezig met vragen te stellen. Net toen ik me af begon te vragen waar Joey en zijn broer Dylan bleven, hoorde ik voetstappen op de trap. Dylan steunde op zijn broer. Het viel me ook op dat hij een bril met donkere glazen droeg, hoewel de zon buiten verstopt zat achter de wolken en we binnen zaten. Joey bracht hem naar een stoel en ging toen weer op zijn eigen stoel zitten.

    "Meredith, dit is Dylan. Dylan, dit is Meredith," stelde hun moeder ons aan elkaar voor.

    "Hey," zei hij. Ik wist niet zeker of hij me aankeek of niet.

    "Hallo," zei ik.

    "Meredith heeft me vandaag geholpen tegen Zeno," vertelde Joey.

    "Echt? Hoe reageerde Zeno?" vroeg Dylan met een scheef glimlachje.

    "Hij rende huilend weg, en ze had hem niet eens geslagen of zo," vertelde Joey enthousiast, alsof ik over een of andere superpower beschikte. Wat toevallig ook het geval was.

    Hij ging helemaal op in het verhaal. "En toen zei ze: Je hebt de verkeerde dag uitgekozen om deze jongen en mij lastig te vallen. Net als Wonder Woman!"

    "Wauw," zei Dylan bewonderend.

    Ik wist niet wie of wat Wonder Woman was, maar het klonk als een compliment.

    Op dat moment ging de deurbel. Hun moeder stond op en liep naar de deur in de hal. Ze riep: "Joey, het is Ludo. Hij vraagt of je samen met hem videogames wil spelen. Een of ander nieuw voetbalspel."

    Joey's mond viel open. "Fifa 15!" riep hij uit en hij verdween in de hal. We hoorden de voordeur weer dicht slaan.

    Dylan nam een hap van een koekje. Zijn moeder bleef twee seconden in de eetkamer staan. Haar blik wisselde van mij naar Dylan en omgekeerd.

    "Praten jullie maar even verder. Ik ga wat in de tuin gaan werken," zei ze.

    En zo bleven Dylan en ik alleen achter. Hij schraapte zijn keel en en vroeg: "Wat heb je precies met Zeno gedaan?"

    "Ik nam zijn gezicht beet en liet hem zijn diepste angsten ervaren," flapte ik eruit. Ik sloeg snel mijn hand voor mijn mond. Geweldig, nu dacht hij waarschijnlijk dat ik gek was.