Geketend in Illusies

Hoofdstuk II : Ontsnapping

    Nu

    Ik zat in mijn cel, starend naar de kale, behangen muren. De verzorgers hadden liever dat ik het een "rustkamer" noemde, omdat een "cel" teveel als een gevangenis klonk. Het enige meubilair was een bed en een stoel. Als je naar het toilet moest, had je pech, want dat mocht alleen tussen de afgesproken uren.

    Het St.-Antonius was een gevangenis, een krot, een gekkenhuis, maar officieel een instelling voor geestelijk zieken. Het gebouw was aan de bouwvallige kant en lag ergens in het uiterste hoekje van niemandsland. De verzorgers waren een mengeling van griezelige cliniclowns en overenthousiaste kleuterjuffen. En ten slotte was het eten simpelweg beroerd. Alles bij elkaar opgeteld was dat zowat de kwaliteit die je kon verwachten van een gesticht.

    Ik hoorde de deur van mijn cel piepen en opende mijn ogen.

    "Meredith?" vroeg verzorgster Bea toen ze me opgekruld in het hoekje van de kamer zag zitten. "Het is tijd voor het vieruurtje. Kom je mee naar de eetkamer?"

    Ik knikte gehoorzaam en stond op. Langzaam slofte ik achter verzorgster Bea aan tot we in de grote eetkamer kwamen. Zoals gebruikelijk ging ik op de stoel naast Julia zitten.

    Julia was zo'n beetje de enige vriendin die ik had. Ze was net als ik afgestoten door haar familie en was ongeveer even oud als mij. Julia was hierheen gestuurd omdat ze enkele extreme fobieën had en dus ook veel angstaanvallen kreeg.

    Ze kon amper nog buitenkomen. Haar ouders wisten niet meer wat ze met haar moesten aanvangen en zagen het St.-Antonius als de enige oplossing. Op dat vlak zaten we dus in hetzelfde schuitje. Maar de reden dat we nooit echte vriendinnen zouden kunnen zijn, was dat ik vooral angst creëerde, terwijl Julia extreme angst ervoer.

    "Hey," zei ik.

    Ze keek op en glimlachte even kort.

    "Vanavond bij de zithoek," zei ik zacht.

    Ze knikte. Tot zover ging ons gesprek. Aan tafel mochten we immers alleen fluisteren.

    Na het vieruurtje werden we weer naar onze kamers gebracht. Daar deed ik wat ik al zes jaar lang deed wanneer ik even wat tijd had. Ik hurkte neer en trok een bepaalde, losse plank open. Daaronder was een kleine ruimte waar je gemakkelijk iets kon verstoppen. Ik prutste Kleine Yisha eruit en legde haar op de grond.

    Wat zal ik deze keer met je doen? dacht ik.

    Ik herinnerde me dat ik vroeger graag naar dierendocumentaires keek, vooral die over exotische dieren. Zo kleurrijk en spectaculair, en dan vooral mijn lievelingsdier…

    Een tijger.

    Yisha's poten groeiden en kregen klauwen. Haar schattige, versleten konijnensnoetje maakte plaats voor een woest tijgergezicht. Binnen de drie seconden stond er een prachtige tijger voor mijn neus, en ik was er trots op.

    Maar dit was slechts de warming up.

    Uit haar hoofd liet ik grote, gekromde hoorns groeien zoals die van een ram. De tijger zwiepte met haar staart waarop die vlam vatte, maar het deed haar geen pijn en de vlam verspreidde zich niet verder over de rest van haar lichaam.

    Nog niet freaky genoeg.

    Haar rug spleet open en drie scherpe stekels rezen naar boven. Ik creëerde een monster, en ik moest toegeven dat het er best angstaanjagend uit begon te zien.

    Er werd op mijn deur geklopt.

    Over.

    Mijn monster viel uiteen als gebroken glas en de illusie verdween. Ik verstopte Kleine Yisha haastig weer onder de planken.