Alone In The Dark

Chapter 1

Αμερική, Παρασκευή 13 Μαρτίου 2011.

Ήταν μια Παρασκευή σαν όλες τις άλλες Παρασκευές ή μάλλον έτσι νόμιζα. Οι γονείς μου και η αδερφή μου έλειπαν σε μια χειμερινή πενθήμερη εκδρομή. Τους άρεσαν οι εκδρομές όπως και εμένα, ήθελα πολύ να πάω μαζί τους όμως η δουλειά δεν μπορούσε να περιμένει. Είχα συχνή επικοινωνία μαζί τους καθημερινώς αρκετές φορές και από ότι μου είπαν περνούσαν πολύ όμορφα, είχαν ανάγκη από ξεκούραση καθώς η καθημερινότητα είναι βαρετή και σε κουράζει. Μόνο μία μέρα δεν μίλησα μαζί τους την Παρασκευή, η Παρασκευή είναι η αγαπημένη μου μέρα μόλις τελείωσα την δουλειά πήγα βόλτα με φίλους και γύρισα σπίτι αργά το βράδυ. Υπήρχε μια αναπάντητη κλήση στο κινητό μου από την αδερφή μου την Josephine όμως δεν έδωσα βάση.

Την επόμενη μέρα πήρα τηλέφωνο την αδερφή μου όμως το κινητό της ήταν απενοργοποιημένο. Συνέχισα κανονικά την μέρα μου χωρίς να δεχτώ καμία κλήση από την οικογένειά μου. Το βράδυ ήρθε η Dalfin, μια πολύ καλή μου φίλη στο σπίτι μου, παραγγείλαμε πίστα και είδαμε ταινία. Ήταν χαράματα και δεν με έπαιρνε ο ύπνος και άνοιξα την τηλεόραση σερβίροντας το τελευταίο κρύο κομμάτι πίτσας που είχε απομείνει παρακολουθώντας ένα βαρετό ντοκιμαντέρ επιβίωσης. Ύστερα με πήρε ο ύπνος στον καναπέ με ανοιχτή την τηλεόραση.

Ήταν 11 το πρωί, ξύπνησα από έκτακτο δελτίο ειδήσεων στην τηλεόραση, νευριασμένος πήρα το τηλεκοντρόλ και την έκλεισα. Η Dalfin είχε φύγει και ήμουν μόνος στο σπίτι, ήταν Σάββατο η μέρα που θα γυρνούσε οι οικογένειά μου σπίτι και ήθελα να τους περιποιηθώ μαγειρεύοντας κάτι γκουρμέ. Από στιγμή σε στιγμή θα γυρνούσαν πίσω στο σπίτι και θα τρώγαμε όλοι μαζί όπως συνηθίζαμε τα μεσημέρια μας. Η ώρα περνούσε, προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί τους με κάθε τρόπο όμως δεν έδιναν σημάδια ζωής καθώς τα κινητά τους ήταν απενοργοποιημένα. Πήρα τηλέφωνο στο ξενοδοχείο όπου εμέναν κατά την διάρκεια της εκδρομής, με ενημέρωσαν ότι δεν τους έχουν δει από το πρωί όπου έφυγαν για μια τελευταία βόλτα και πως είχαν αργήσει να επιστρέψουν καθώς το δωμάτιο θα έπρεπε να είχε αδειάσει νωρίτερα γιατί περίμεναν άλλοι πελάτες. Στράφηκα για παρηγοριά στην Dalfin η οποία με καθησύχασε λέγοντάς μου με μια γλυκή φωνή να μην ανησυχώ και πως από στιγμή σε στιγμή θα γυρίσουν. Η ώρα πήγε 8 δεν επέστρεψαν ποτέ. Το σπίτι ήταν άδειο η απουσία τους με τρόμαζε, αναρωτιόμουν τι θα μπορούσε να τους είχε συμβεί. Ξανακάλεσα στο ξενοδοχείο και μου είπαν τα ίδια με το πρωί. Κοιμήθηκα νωρίς γιατί ήθελα να ηρεμήσω και σκέφτηκα πως αύριο θα είναι εδώ και θα απολαύσουμε παρέα το Κυριακάτικο πρωινό.

Ξυπνάω με χαρά και με αγωνία και πηγαίνω σιγά σιγά προς την κουζίνα χωρίς να βρω κάτι καινούριο από εχθές. Έψαξα στο υπόλοιπο σπίτι όμως δεν ήταν εκεί, είχα αρχίσει να ανησυχώ πάρα πολύ και να σκέφτομαι πως μπορεί να τους έχει συμβεί κάτι κακό. Κατευθύνθηκα προς το αστυνομικό τμήμα και δηλωσα την εξαφάνισή τους. Τα πράγματα είχαν σοβαρέψει.

Δεν υπήρχε κανένα σημάδι ζωής, είχα να επικοινωνήσω μαζί τους μία εβδομάδα. Ήταν Παρασκευή και τη ίδια μέρα δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από την αστυνομία. Παρασκευή 20 Μαρτίου ήταν η μέρα που η ζωή μου έχασε το νόημα της, αστυνομικοί με ενημέρωσαν ότι βρέθηκαν νεκρά τα σώματα της οικογένειάς μου μαχαιρομένα πολλαπλές φορές τα οποία ήταν βυθισμένα σε βάθος 25 μέτρων σε μια παγωμένη λίμνη για μία εβδομάδα.

Επικρατούσε μια μεγάλη φρίκη μέσα στο μουντό μυαλό μου, τα δάκρυα μου είχαν γεμίσει όλο τον καναπέ με υγρασία. Δεν μπορούσα να το πιστέψω με τίποτα!