Bad boys do it better

Part 15

- Τι να κάνω έπρεπε να πάρω τα πράγματα μου.... Συγγνώμη που τα έφερα εδώ δεν είχα που αλλού να τα πάω, του λέω με ένα στεναχωρημένο ύφος

-εγω δεν σε ρώτησα για να στεναχωρηθεις... αλλού ήθελα να καταλήξω...
Παίρνει μια βαθιά ανάσα και με ρωτάει γρήγορα: "Γιατί να φύγεις από το σπίτι σου;"

Τώρα τι του λες; Έλα μωρέ τώρα δικαιολογίες υπάρχουν.... Απαντάω μόνη μου στον εαυτό μου.

- Αλέξη δεν θέλω να τι συζητήσω.
Του είπα με ένα κουρασμένο τόνο, συγγνώμη ρε Αλέξη δεν φταις εσύ, ο πατέρας μου φταίει.
Έχω κουραστεί πάρα πολύ με όλα αυτά, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να αλλάξω κάτι...

~ Επόμενο πρωί ~

Είμαι στο σχολείο και δεν τον εχω δει καθόλου. Είναι σίγουρα με τους φίλους του ή με την Έχαζη ξανθιά Έλενα.
Δεν έχω κανένα θέμα με τις ξανθιές απλώς αυτή η συγκεκριμένη, είναι η κλασσική Barbie του σχολείου. Φοράει κάθε μέρα ροζ και συμπεριφέρεται σαν μια χαζή, βασικά βγάλτε το σαν, είναι χαζή. Επίσης νομίζει ότι τα έχει με τον Αλέξη γιατί το κάνανε τόσες φορές και από τότε δεν ξεκολλάει από πάνω του. Από τη μια του λυπάμαι γιατί βρίσκεται στη δική της φούσκα αλλά από την άλλη όλοι ξέρουν ότι ο Αλέξης δεν κάνει σχέσεις και ειδικά με τέτοιες κοπέλες.

Σφίγγω πιο πολύ το μπουφάν, όχι μόνο γιατί έχει κρύο αλλά και γιατί νιώθω άγχος. Είμαι η μόνη που νιώθω έτσι όταν βρίσκομαι στο σχολείο; Από μικρή τκ είχα και δεν έχω καταφέρει ακόμα να το ξεπεράσω.
Μπαίνω γρήγορα μέσα στη τάξη και βλέπω μια κοπέλα να κάθεται στο θρανίο μου. Φαίνεται λίγο χαμένη, μάλλον γιατί είναι καινούργια..... Την πλησιάζω και την ρωτώ με ήρεμο τόνο..

- Εμμ συγνώμη, είσαι καινούργια;

- Ναι, με λένε Κατερίνα εσένα;
Μου απάντησε ντροπαλά, τα μάγουλα της ηταν λίγο κόκκινα και φαινόταν από μακρυά ότι ντρέπεται.

- Σοφία, θες να καθήσουμε μαζί;

- Δεν έχω θέμα, είσαι η πρώτη κοπέλα που μου φαίνεται νορμάλ. Μου απαντά και έκανε στα γέλια και οι δύο.

- Μπράβο ρε Κατερίνα με έκανες και γέλασα...Ξέρεις είσαι το μοναδικό άτομο που με βρίσκει νορμάλ, της εξομοληγηθηκα ντροπαλά.

Δεν πρόλαβε να απαντησει και η παρέα του μπήκε μέσα, κάθησαν χαλαροί πάνω στα θρανία. Στην αρχή δεν μας πρόσεξαν αλλά ο Μιχάλης γύρισε το βλέμμα του σε εμάς και έκανε νόημα τα παιδιά. Όχι που δεν θα έκανε....

Ο Δημήτρης μας πλησίασε και έκατσε πάνω στο θρανίο. Έτσι φιλε μην ενόχλησε... Μήπως να σου φέρουμε και κανένα καφέ; Καμία κουβερτουλα;

- Εππ τι λέει κορίτσια; Εσύ είσαι καινούργια;; Έχουμε κατάληψη σήμερα, θέλετε να έρθετε για καφέ μαζί μας; Είπε γρήγορα με μια ανάσα.

Σηκώθηκα πάνω, σήκωσα την Κατερίνα και πήγαμε προς την πόρτα.Γύρισα προς το μέρος του και του είπα :
  - Ευχαριστούμε για την πρόσκληση,αυτός αμέσως χαμογέλασε όπως και οι υπόλοιποι της παρέας ενώ η Κατερίνα ήταν σοκαρισμένη,
- Αλλά όχι....

Του είπα γρήγορα, χαλώντας του τη χαρά και τρέξαμε γρήγορα προς τα έξω... Περπατούσαμε πολύ ώρα, αλλά δεν με πείραξε γιατί η Κατερίνα είναι πολύ εντάξει παιδί. Ταιριάξαμε αμέσως.

           Κατερίνα 👇👇👇