Dagje in mijn depressieve leven

Geklommen uit de duisternis

Mijn dieptepunt was toen ik op 22 juli opgenomen in een kliniek terecht kwam.
Het voelde alsof ik in een diepe zwarte put zat, waar ik nooit meer uit zou kunnen komen. De randen waren te hoog om eruit te klimmen.
Nu weet ik hoeveel sterker ik ben geworden, na dat moment. Dat er goeie hulp bestaat, en kansen zijn om een ladder te maken, en samen naar boven te klimmen. Na dat dieptepunt, en hoeveel ik ben gegroeid.

15 jaar was ik toen ik werd opgenomen. Ik had voor het eerst eerlijk gezegt tegen mijn psygoloog hoe ik me voelde. Dot vond de heftig, eng zelfs om mij nog thuis te laten komen. Diezelfde avond, zonder nog langs huis te gaan, zonder iedereen gedag te zeggen, werd ik opgenomen. Opgenomen op een nieuwe plek, alles was eng en alles was anders.
Niks was bekend, niets was vertrouwd en nergens was nog enig zins regelmaat en structuur. Iets wat ik in mijn dagelijks leven nodig heb.
Toen ik 5 dagen later over werd geplaatst naar een nieuwe, en achteraf betere, locatie werd alles me teveel, en opnieuw stortte ik in de kliniek helemaal volledig in. Toch was alles anders. Alles anders dan thuis. Want er waren mensen om mij heen, mensen die mij opvingen, mensen die mij uit de put haalden. Deze zelfde mensen hielpen mij stappen zetten vooruit.

Door deze prachtige mensen verliet ik 3,5 week later met trots de kliniek. Op naar huis. Op naar een betere tijd.

Mijn pad wat ik heb bewandeld, wat ik heb moeten bewandelen maar waar ik zoveel sterker uit ben gekomen, en nog steeds van leer. Elke dag opnieuw leer ik meer, meer over mezelf.