Λέξεις. Από μικρή με θυμάμαι να κοιτάζω τις λέξεις στο λεξικό, προσπαθώντας να καταλάβω την σημασία τους. Και έπειτα; Έπειτα, οι λέξεις αυτές αποτυπώνονταν στο χαρτί, προσπαθώντας να συνδεθούν μαζί με άλλες λέξεις, φτιάχνοντας προτάσεις.
Και έπειτα οι προτάσεις, γινόταν παράγραφοι. Και οι παράγραφοι, γινόταν σελίδες ολόκληρες.
Χιλιάδες λέξεις. Άπειρες λέξεις, αποτυπωμένες σε εκείνο το κενό χαρτί, που λάτρευα να γεμίζω με σκέψεις.
Σκέψεις. Από μικρή με θυμάμαι να πλάθω ιστορίες με πριγκίπισσες και ιππότες που τους σώζουν την τελευταία στιγμή, νεράιδες, ξωτικά και διάφορα μυθικά πλάσματα, προσπαθώντας να δημιουργήσω το δικό μου παραμύθι, όπως μου έλεγε η μητέρα μου πριν κοιμηθώ. Μεγαλώνοντας όμως, κατάλαβα πως η ζωή δεν είναι παραμύθι.
Μα, το πάθος μου για τα βιβλία δεν έφυγε ούτε λεπτό από κοντά μου. Φτιάχνοντας μια ιστορία, μπορούσες να χαθείς στον κόσμο εκείνον για λίγο, ξεχνώντας τα προβλήματα σου και πλάθοντας ιστορίες είτε που θα ήθελες να σου συμβούν, είτε σου συνέβησαν και ήθελες να τις μοιραστείς με τους γύρω σου, είτε γιατί το ονειρεύτηκες.
Όνειρα. Τι σημαίνουν τα όνειρα; Τι θέλει να πει το υποσυνείδητο που εμείς δεν μπορούμε να καταλάβουμε; Μήπως θέλει να μας προειδοποιήσει για κάτι; Και έπειτα, άμα ονειρεύεσαι το πρόσωπο εκείνου, να σε πλησιάζει και να γεμίζει και πάλι τα κενά σου, τι μπορεί να σημαίνει;
Τα μάτια μου τα ένιωθα να τσούζουν, ξαφνικά.
Γράψε Καλυψώ!
Ο δαίμονας στο κεφάλι μου δεν σταμάτησε να ουρλιάζει το όνομα του.
Οι δείκτες του ρολογιού δεν έλεγαν να σταματήσουν, κάνοντας την καρδιά μου να χτυπάει, λες και θα σπάσει.
«Γιατί δεν κοιμάσαι Καλυψώ;» άκουσα την φωνή της μητέρας μου να ακούγεται από την άλλη άκρη του δωματίου και σκούπισα τα δάκρυα μου, γρήγορα.
«Έχουμε μια έκθεση στο σχολείο και θα πρέπει να την τελειώσω.» ψέλλισα και γύρισα να την κοιτάξω με ένα ψεύτικο χαμογελο, ενώ εκείνη εγνευσε με κατανόηση. «Φρόντισε να κοιμηθείς νωρίς σήμερα, εντάξει; Και μην πιεζεσαι. Είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις.» με ένα νεύμα μου, η πόρτα έκλεισε, κάνοντας με να πάρω μια βαθιά ανάσα.
Κοιτάζοντας το λευκό χαρτί, αυτή την φορά, οι λέξεις άρχισαν να βγαίνουν από μόνες τους, παίρνοντας την μορφή ενός προσώπου που ποτέ δεν θα φανταζομουν ότι θα υπήρχε στ' αλήθεια.
Τι υπάρχει όμως στ' αλήθεια; Είναι πράγματι όλα στην φαντασία μας ή το υποσυνείδητο μας στέλνει μηνύματα;
Το χέρι σταμάτησε αυτόματα.
Σκέψου Καλυψώ!
Τα ουρλιαχτά μετατράπηκαν σε φωνές. Και οι φωνές μετατράπηκαν σε απόλυτη σιγή.
Τι χρώμα να είναι άραγε τα μάτια του; Τι χρώμα τα μαλλιά του; Είναι ψηλός; Είναι κοντός; Τι χρώμα είναι τα χείλη του; Ποια είναι η μυρωδιά του; Ποια είναι τα χόμπι του; Ποιες οι συνήθειες του;
Κλείνοντας τα μάτια μου, άρχισα να πλάθω με το μυαλό μου το πρόσωπο του, ακούγοντας την μελωδία της βροχής που χτυπούσε το τζάμι του παραθύρου μου.
«Τα πράσινα μάτια του ανοιγοκλεισαν, καθώς την είδαν να απομακρύνεται, κρατώντας το τετράδιο στο ένα της χέρι. “Που πας;” η φωνή του ακούστηκε ως τα αυτιά της, κάνοντας την να γυρίσει και να κοιτάξει τα πανέμορφα μάτια του, που λαμπυρίζουν στο σκοτάδι. “Καλό βράδυ, Κίμων!” την άκουσε να λέει, λίγο πριν εξαφανιστεί, αφήνοντας τον πίσω, να την παρατηρεί καθώς εξαφανιζόταν μαζί με τις σταγόνες της βροχής. “Καληνύχτα” ψέλλισε άηχα και ένα δάκρυ, κύλησε στο μάγουλο του, κάνοντας τον να το σκουπίσει, γρήγορα. Άλλωστε, οι άντρες δεν κλαίνε. Ή μήπως οι πληγωμένοι άντρες, έτσι εκφράζουν τα συναισθήματα τους; Η αγάπη πονάει, όπως και αν έχει. Και το να σε νιώθω μακριά μου, πονάει ακόμη πιο πολύ.»
Μα τι πονάει πιο πολύ; Η απουσία σου ή ότι δεν είσαι υπαρκτός; Και αν ήσουν όντως υπαρκτός, που να είσαι, άραγε;
Έκλεισα τα μάτια μου και πήρα μια βαθιά ανάσα.
Ώρα για ύπνο, Καλυψώ.
Καλύτερα να πέσεις για ύπνο.
Καληνύχτα!
YOU ARE READING
Αγαπημένος Χαρακτήρας {CMYFC}|✓
Short Story«Αν στην ζωή σου δεν είχα υπάρξει, θα με είχες φανταστεί ή θα με είχες προσπεράσει;»
