Beschuldigd

Chapter 1.

Hoe het allemaal begint..

Het is 03:25, Jaylinn ligt lekker te slapen als er plots de deur van haar woning wordt ingetrapt. Een aantal politiemannen stuiven de trap op en betreden alle kamers, opzoek naar haar. Zodra er een politieman haar kamer binnen komt, hoort ze hem nog vaag zeggen: "Hier is het meisje!" Met veel geweld worden er handboeien om haar polsen gedaan. Jaylinn is zo geschrokken dat ze van angst niks durft te vragen of te zeggen. De tranen rollen over haar wang zodra ze haar vader met haar broertje in de deuropening ziet staan en wordt ze met geweld de auto ingedrukt. vervolgend rijden ze met loeiende sirenes weg. 

Zodra ze op het politiebureau aankomen, trekken ze haar uit de auto. Ik ben zo bang, ik snap er helemaal niks van. Wat heb ik gedaan?  Ze wordt een klein, wit hokje ingedrukt, waar alleen een tafel en twee stoelen staan. Angstig gaat ze op de stoel zitten, zoals er van haar wordt gevraagd. Na een aantal minuten komt er een dikke, kale man naar binnen en gaat voor haar zitten. "Zo daar zitten we dan. Weet je waarom je hier zit?" De man kijkt met een indringende blik naar haar. Jaylinn schudt haar hoofd en vraagt met een trillende stem: "Wat heb ik gedaan, wat is dit allemaal? Is dit soms een grap?" "Lieveschat, we kunnen het op de makkelijke manier doen of op de moeilijke manier, de keus is aan jou! Of je zegt gewoon gelijk dat je Bram hebt gestoken of je draait er lekker omheen. Maar ik kan je zeggen al het bewijs is naar jou gericht, dus weg kom je er niet mee." Jaylinn kijkt hem met een verwarde blik aan. "Pardon?" Zegt ze. "Wie heb ik gestoken? 

"De moeilijke manier word het dus." De man schudt zijn hoofd. Jaylinn veegt haar tranen weg en de adrenaline begint te komen. "Oke, niks makkelijke of moeilijke manier. U gaat me nu vertellen waarom ik zo uit mijn huis wordt getrokken en ik nu hier om 04:10 op het fucking bureau zit." Jaylinn kijkt hem met een boze blik aan. Plots komt er een blonde vrouw naar binnen, ze is net gekleed. "Hallo, ik ben Noa, de advocate. Ik zou graag met mevrouw Jansen in gesprek willen." De dikke kale man mompelt wat en staat op. Zodra hij weg is sluit Noa de deur en gaat zitten. "Zo dan, dit is vast even raar wakker worden." Jaylinn knikt. "Mag ik vragen wat ik hier doe en waarom?" Vraagt Jaylinn. Noa haalt een zwart boekje uit haar tas, opent hem en legt hem voor Jaylinn. Het zijn foto's van een jongen met messensteken. "U denkt toch zeker niet dat ik dat heb gedaan hé?" Noa schudt haar hoofd: "Nee, maar je bent er wel voor opgepakt. Het zit namelijk zo. Deze jongen is op de nacht van vrijdag op zaterdag neergestoken. Daar is natuurlijk onderzoek naar gedaan en alle bewijzen wijzen naar jou." Verteld Noa. "Ik snap het niet, ik ken die hele jongen niet eens." 

"Ik heb dus ook mijn huiswerk gedaan en heb me over jou laten vertellen en je verleden bekeken. Of je in aanraking bent gekomen met de politie en noem maar op. Wat ik over jou te horen kreeg, waren allemaal positieve dingen en in je verleden ben je niet agressief of iets in die richting geweest. Daarom ga ik je helpen, je onschuld bewijzen!" Verteld Noa. Jaylinn weet niet goed wat ze moet reageren en knikt een beetje. "Maar ik ga je nu naar je cel brengen." "Mijn cel, wat dacht je nou echt? Ik wil naar huis! Ik wil naar mn vader en mijn broertje. Over hun gesproken, zijn hun nou ook ingelicht?" Roept Jaylinn. Noa geeft geen antwoord en staat op. "Je mag opzich wel antwoorden.." zegt Jaylinn. Noa draait zich om met een strenge blik: "Hé! Ik ben degene die je helpt, dus ik zou maar wat aardiger tegen mij doen! Ja, ik heb je vader gesproken en hij zou het je broertje uitleggen. Loop maar mee!" Verteld Noa. De politieagent doet de deur van het kamertje open en laat hun eruit. Jaylinn loopt slenterend achter Noa aan. Bovendien loopt ze ook nog in haar nachthempje. Verschrikkelijk, elke politieagent kijkt haar aan. "Zo dan, hier is je cel. Mooier kan ik het helaas niet voor je maken. Je vader komt morgen rond 9 uur spullen brengen en kan je hem zelf uiteraard nog even spreken. Hij laat je broertje thuis ivm dat dit te heftig voor hem kan zijn. Op het tafeltje staat wel wat te eten en het bed heeft dekens dankzij mij, dus ja zoals ik al zei; mooier kan ik het niet maken." Verteld Noa. Jaylinn loopt langzaam de cel in en bekijkt hem van top tot teen: "Eh bedankt denk ik dan, hoelang moet ik hier blijven?" Vraagt Jaylinn. Noa schudt haar hoofd: "Ik weet het niet meis! Lastig te zeggen. Het kan dagen, weken of zelfs maanden duren voordat je een rechtzaak krijgt. Ga nu nog maar wat slaap pakken, morgen wordt een drukke dag." En Noa sluit de deur en loopt weg.

Zuchtend gaat Jaylinn op het bed zitten met kippenvel op haar armen. Een vaag nachtlampje staat aan. Even kijkt ze naar het eten en schudt haar hoofd. Ze vraagt zich af hoe het zo heeft kunnen lopen, waarom dit gebeurt en wie haar er wel niet inluist. Honger heeft ze nu absoluut niet en al helemaal niet in droog brood. Ze gaat op het bed liggen en starend naar het plafond vraagt ze zich wel honderd dingen af. Uit ellende valt ze dan maar in slaap.