Incompleet

41

52.2950° N, 4.9573° E – 07.57, 21 december 2020

'Ies, lief, word eens wakker', zachtjes gaat ze met haar hand door haar losse haren. 'Mmm', het meisje draait zich nog eens om. 'Isa', ze wrijft over haar wang en ziet langzaam de mooie ogen van haar dochter tevoorschijn komen. 'Goedemorgen lieverd', glimlacht ze. Haar dochter mompelt iets onverstaanbaars terug en trekt haar moeder dicht tegen zich aan. 'Er is iemand die iets tegen je wil zeggen', fluistert ze in haar oor. Ze verslapt haar greep en kijkt haar moeder vragend aan. Ze knikt naar Livs bed en Isa's ogen worden groot. Opeens is ze klaarwakker en springt ze uit het bed. 'Liv!', haar zusje zit half overeind met een kussen in haar rug. 'Ies', glimlacht ze. De arts heeft net het zuurstofmasker verruilt voor een slangetje, wat haar veel beter bevalt. 'Kom hier', Wolfs tilt zijn dochter op het bed en de meisjes vallen elkaar huilend in de armen. 'Ik was zo bang', snikt Isa. 'Het spijt me zo, Ies', haar zusje schudt haar hoofd en trekt haar nog dichter tegen zich aan. 'Wij zijn degenen die moeten zeggen dat het ons spijt', Eva gaat op het bed zitten en veegt zachtjes over de wangen van de twee betraande gezichtjes. 'Ik had nooit weg mogen lopen', klinkt het zachtjes. 'Wij hadden eerlijk moeten zijn', zegt haar vader. 'Klinkt een gezinnetje met z'n vijfjes beter dan eentje met z'n viertjes?', Eva knijpt zachtjes in haar hand. Liv knikt verlegen. Wolfs trekt Eva overeind en legt zijn handen op haar buik, 'gelukkig maar, goedgekeurd door al je zussen'. 'Je weet het?', vraagt ze verbaasd. Isa knikt, 'ze hebben het vertelt toen we nog in Frankrijk waren'. 'Maar, alle zussen?', Isa kijkt haar ouders vragend aan, 'weet Fleur het ook?'. 'Wat weet ik?', de oudste telg komt net binnenstappen. 'Fleur!', haar stem is nog steeds schor en allesbehalve luid, maar dat maakt niet uit. 'Livvie!', Fleur snelt naar het bed en trekt allebei haar zusjes dicht tegen zich aan. Wolfs drukt Eva nog iets dichter tegen zich aan en met een grote glimlach rond zijn lippen drukt hij een kus in haar nek.

52.2950° N, 4.9573° E – 14.22, 21 december 2020

'Dames, ik heb een verrassing voor jullie', met een grote glimlach op zijn gezicht komt hij de kamer binnenlopen. 'Ik haat verrassingen!', roept Isa. 'Ik hou wel van verrassingen hoor, pap', stelt Fleur hem gerust voordat Eva en Liv hun mond open kunnen doen. 'Zit dat toch echt in jouw genen, Eef', grinnikt hij. 'Ja, ja, het zal wel. Wat is het?', vraagt ze, met moeite verbergt ze een glimlach. Grijnzend haalt hij zijn schouders op, 'als je even op dat bed gaat liggen, zie je het zo vanzelf'. 'Wie? Ik?', verbaasd kijkt ze hem aan. 'Jij ja, Van Dongen', hij loopt naar haar toe en trekt haar uit haar stoel, dicht tegen zich aan. 'En snel een beetje', hij drukt een kus in haar nek. 'Pa-hap', Isa rolt met haar ogen, terwijl Liv een vies gezicht trekt. 'Ik zou er maar aan wennen', grinnikt Fleur, 'ze hebben ten slotte 11 jaar in te halen'. Eva's wangen kleuren roze. 'Je bent zo schattig, als je bloost', fluistert hij in haar oor, waarna hij nog wat kusjes in haar nek drukt. 'Flo, stop', Eva duwt hem een stukje van zich af. Hij ziet gelijk dat ze het helemaal niet erg vindt, want ze bijt ondeugend op haar lip. Met haar lippen vormt ze het woord later, wat hem nog meer doet grijnzen. 'Zijn jullie er klaar voor?', Livs verpleegster komt binnenlopen met een collega en een of ander apparaat. 'Wat moet ik nu weer doen', zucht het meisje. 'Helemaal niets, of nou ja, alleen maar kijken', knipoogt ze. 'Ah, ja! Wat leuk! Ga liggen, Eef!', enthousiast springt Fleur op. 'Wat is er?', Isa en Liv snappen er weinig van. 'We gaan even naar de baby kijken', antwoordt de verpleegster, 'als mama dat goed vindt, natuurlijk'.

52.2950° N, 4.9573° E – 14.31, 21 december 2020

'Zo, dan nu de gel', even rilt ze van het koude goedje wat op haar buik wordt gespoten. 'En daar gaan we', ze plaatst het apparaat voorzichtig op haar buik. 'Kijk, dit is de baarmoeder', vijf paar ogen zijn aan het schermpje gelijmd. 'En daar is jullie kleintje', als de vrouw het kindje in beeld krijgt, hoort ze hoe Wolfs zijn adem in houdt. Zachtjes knijpt ze in zijn hand. 'Zien jullie het belangrijkste?', vraagt de vrouw aan de tweeling. 'Het hartje!', wijst Isa. Liv kijkt met grote ogen toe vanuit haar bed. 'Ja, een prachtig kloppend hartje', glimlacht ze. 'En ik zie hier twee beentjes, twee armpjes en het hoofdje', ze legt alles tot in detail uit. 'Het hoofdje is wel groot zeg', vindt Isa. 'Daar moeten al die rechercheurs hersenen in hè', grapt Fleur. 'Het hoofdje groeit iets sneller dan de rest van het lichaam', legt ze uit. 'Als de baby straks geboren wordt, is het zelfs een kwart van het hele lichaam', 'wooow', fluistert ze. 'Maar het ziet er allemaal goed uit, precies 12 weken zwanger vandaag, wat betekent dat je op 5 juli bent uitgerekend', Wolfs drukt een kus op haar mond. 'Ik hou van jou', fluistert hij. Ze aait hem zachtjes over zijn vochtige wang, 'ik ook van jou'. 'Ik zal wat foto's printen en zullen we dan nog even naar het hartje luisteren?', iedereen knikt enthousiast.  'Papa, als jij Liv nou eens even hier op bed zet', stelt de verpleegster voor. Livs ogen worden groot, 'mag dat?'. Ze knikt en enkele seconden later zit ze naast haar moeder. 'Kijk eens', ze geeft haar een langwerpig apparaatje aan. 'Mag je die hier op mama's buik zetten', Liv kijkt haar moeder even vragend aan. Eva knikt bemoedigend en ze zet zachtjes het apparaatje op haar buik, 'een beetje naar links... ja, wat omhoog... ah, daar is het!'. De kamer wordt gevuld met het prachtige geluid van een kloppend hartje, 'nou, dat is een mooi geluid, toch?'. Liv knikt en Eva ziet de tranen over haar wangen lopen. De vrouw ziet het ook en neemt het apparaatje over. 'Kom hier, donut', ze trekt haar dochter naar zich toe om haar eens even stevig te knuffelen.