Βananas

3- το παλαμαρι του βαρκαρη

Την ακουλούθησα. Αυτή μπροστά και γω από πίσω σαν χεσμένος χιονάνθρωπος.

Φοβόμουν τόσο πολύ! Κάτι μου έλεγε πως η κυρία Μοντ-- εε τέλος πάντων όπως την λένε την καρακάξα, δεν είχε εκτιμήσει το υπέροχο ταλέντο μου στη ζωγραφική.

Μα δεν τις άρεσε το αποτέλεσμα της αφίσας? Οι κρεατοελιές στο αψεγάδιαστο πρόσωπο του?Γκρρρ, μου λέτε πως γίνεται μέχρι και αυτές να του πήγαιναν του παλιο--?

Ούτε η παραλλαγή του logo σε <Μπράιαν Χοτ-Για ένα 100% φρικαλεα σκατενιο αυριο>?

Τς τς τς, τελικά ο κόσμος είναι ζηλιάρης...

Σταματήσαμε μπροστά στη πόρτα του ξινού, φαλακρού λυκειάρχη μας. Είχα φάει τόσο φρίκη και μόνο που διάβαζα την ταμπέλα που έλεγε "Γραφείο διευθυντή". Έστω και αν μερικά γράμματα έλειπαν με αποτέλεσμα να φαινόταν σαν "Γ α ίο δ ε θ τη"

Με τι κάθεσαι και ασχολείσαι Μαντ? Εδώ ίσως έχει φτάσει η ώρα να πάρεις τη πρώτη σου αποβολή!

Ιιιι μα τι καταστροφή! Θα ναι η πρώτη μου τιμωρία μετά από 13 χρόνια φοίτησης με διαγωγή κοσμιοτάτη! Ποτέ μου δεν είχα μπει τιμωρία, όμως ένιωθα πως η στιγμή που θα μαγαριζόμουν ήταν κοντα....

Δεν θα το άφηνα έτσι αυτό! Δεν θα παρέδιδα τα όπλα τόσο εύκολα! Έπρεπε να κάνω κάτι έξυπνο(ναιπ το ξέρω, δύσκολο για εμένα). Για αυτό και άνοιξα το στόμα μου.

"Κυρία πέφτω στα γόνατα σας! Πριν μου βάλετε τιμωρία, ακούστε με! Θύμα είμαι και εγώ! Δεν φταίω σε τίποτα. Το να ζωγραφίσω την αφίσα ήταν φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού μου στα... Στα σαδομαζοχιστικά όργια που γίνονται στο σχολείο μας από τη στιγμή που εμφανίστηκε εκείνος! Μας έχουν τρελάνει οι Χοτίτσες! Σχολείο είμαστε! Όχι big brother ή τέλος πάντως κάποιο άλλο ριάλιτι!"

Με κοιτούσε κοκαλωμένη. Λες και όση ώρα μιλούσα, αυτή είχε το μυαλό της στον άνδρα της που ίσως βρισκόταν γυμνός στο κρεβάτι και την περίμενε δεμένος με χειροπαίδες.

"Είπες Χοτ? Χοτίτσες? Τι είναι αυτό?"ρώτησε. Φυσικά. Που να τα ξέρει αυτά σοβαρή, σπουδαγμένη γυναίκα...

"Οι τρελές φάν του"εξήγησα και τα μάτια της άστραψαν.

"Τότε είμαι και γω μια Χοτίτσα! Αχ πόσο λατρεύω αυτό το παιδί! Τόσο μαναρ- εεε άριστος σε όλα θέλω να πω!"

"Τέλος πάντων. Καταρχήν σταμάτα να είσαι στο πάτωμα. Και όχι δεν σε φώναξα εδώ για αυτό που νομίζεις." σοβαρεύτηκε παίρνοντας πάλι το ανέκφραστο αγελαδίσιο ύφος της.