Een groot geheim

14. Betrapt

Samen met Valada lig ik languit in het gras. Haar hoofd rust op mijn benen en ik streel zacht door haar lange zwarte manen. Boven me drijven de wolken langzaam voorbij. Het zachte briesje maakt het heerlijk koel op deze vroege zomerochtend. Bij Valada kom ik altijd zo tot rust. Even is alle stres van thuis en school vergeten. Jammer genoeg komt dat aan het einde van de dag altijd weer terug. Ik zucht een keer diep en maak contact met Valada. Door de rust die ze uitstraalt zou je denken dat ze de meest makke pony ooit is. Maar de pit die in haar schuilt verbaast je. Ik ga rechtop zitten, geef Valada een zacht klopje op haar hals en sta dan op. De plukken gras die aan mijn broek zitten veeg ik weg en ik loop naar het hek van de wei.

Ook Valada staat op en ze draaft naar me toe. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Ik voel dat ze wil spelen. Mijn blik blijft naar het hek gericht, maar als Valada bijna bij me is draai ik me om. Ik zak een beetje door mijn knieën en kijk haar uitdagend aan. Valada heeft haar oren naar voren gericht en houd aandachtig in de gaten wat ik ga doen. Ik spring naar links en Valada doet me na. Hetzelfde gebeurt als ik naar rechts spring. Dan zet ik een sprintje in en ren langs Valada richting de andere kant van de wei. In galop komt ze achter me aan. Ik begin in een kleine cirkel rond te lopen en Valada komt naast me stappen. Haar staart heeft ze in de lucht gestoken. Mijn hand zet ik tegen de schouder van Valada en ik spoor haar aan te gaan draven. Dat doet ze, terwijl we nog steeds op een klein cirkeltje rond lopen.

Opnieuw zet ik een sprintje in en Valada draaft in vlot tempo achter me aan, maar ze laat een beetje afstand tussen haar en mij in zitten. Als ik bijna bij de andere kant van de wei ben draai ik me om, gooi mijn armen in de lucht en wijs tegelijkertijd naar boven. Valada komt zo snel als ze kan tot stilstand en gaat dan op haar achterbenen staan. Haar oren liggen in haar nek en ze maait wild met haar voorbenen door de lucht. Ik glimlach en laat mijn armen weer zakken. Valada komt weer naar beneden en loopt naar me toe. Ze duwt haar hoofd tegen me aan en ik knuffel haar. 'Goed gedaan meisje,' zeg ik trots tegen haar. Ik heb nog niet eerder geprobeerd haar te laten steigeren en het lukt gewoon meteen.

Plots trekt Valada haar hoofd terug en kijkt met haar oren strak naar voren gericht naar de schuur. Er is iemand! Door het contact dat ik nog steeds met Valada heb voel ik dat ze iemand zag bewegen. Mijn hart begint sneller te kloppen. 'Wie is daar,' roep ik gespannen. Er komt geen antwoord. Natuurlijk komt er geen antwoord. Als je niet gezien wil worden ga je toch geen antwoord geven. Ik haal diep adem en probeer rustiger te worden. Als er echt iemand is heeft hij of zij Valada al gezien dus heeft het niet veel nut haar te verbergen. De persoon zal waarschijnlijk proberen te vluchten, maar dat laat ik niet gebeuren ik moet weten wie het is.

Ik pak een pluk manen vast, spring op Valada haar rug en spoor haar aan om iets dichter naar de schuur toe te lopen. 'Ik weet dat er iemand is! Laat jezelf zien!' Even blijft het stil, maar dan hoor ik haastige voetstappen die zich verwijderen van de schuur. Ik laat Valada aan galopperen en we springen over het hek. Een meisje met bruin haar komt achter de schuur vandaan rennen. 'Hey, blijf staan.' Het meisje rent gewoon door. Verkeerde keuze. Ik spoor Valada aan en snijdt het meisje af. Ze valt op de grond, maar krabbelt zo snel mogelijk weer overeind. Ik laat het contact met Valada gaan en glijd van haar rug af.

Mijn adem stokt als ik het gezicht van het meisje zie. 'Eva,' zeg ik verbaast. 'Va.... van wie is dat paard,' vraagt ze geschrokken. Eva zet een paar stappen achteruit en kijkt me aan alsof ze oog in oog staat met een gezochte serie moordenaar. Angst overheerst mijn lichaam. Ze denkt dat ik haar heb gestolen. Ze zal naar de politie gaan. Ik raak haar kwijt, mijn Valada. Allerlei nare gedachten stromen door mijn hoofd. 'Het is niet wat je denkt,' weet ik angstig uit te brengen. 'Nee, natuurlijk niet.' Boos kijkt ze me aan. 'Laat me het alsjeblieft uitleggen.' 'Wat valt er nog uit te leggen. Hoe je een Arabier in het bos verborgen houdt nadat je haar hebt gestolen!' Eva's stem klinkt kil. Zonder emotie staart ze me aan. 'Ik heb haar niet gestolen!! Ik vond haar vastgebonden in die schuur,' schreeuw ik paniekerig naar haar. Een traan rolt over mijn wang naar beneden. Eva's blik verzacht iets. 'Dus iemand heeft haar hier achter gelaten? En dat weet je heel zeker?!' 'Ja. Ze was mager, bang. Ze was vastgebonden met dikke touwen om haar nek. Ik heb een klik met haar. Net als jij met Roos.' Eva knikt en kijkt naar de grond. 'Ja dat heb ik net wel kunnen zien.' 'Vertel het alsjeblieft aan niemand, Valada is alles voor me.' Eva glimlacht. 'Komt goed, ik zal niemand iets over haar vertellen.' De spanning die zich had opgebouwd verdwijnt uit mijn lichaam en er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. 'Dankje,' zeg ik en ik geef haar een knuffel. 

Na Valada te hebben gepoetst zijn Eva en ik terug gelopen naar de manege, waar we nu aan onze schoonmaakronde beginnen. Eva begint aan de rechter kant van de rij stallen, terwijl ik de linker kant doe. Na 2 uur werken hebben we de onze rijen klaar en besluiten we een pauze te houden. Eva en ik praten wat over Valada en Roos als Eveline de kantine binnen komt lopen. 'Ik ben zo blij om te zien dat het weer goed gaat tussen jullie twee.' Ik glimlach naar Eveline en ga dan verder met eten. 'Hoever zijn jullie met de stallen,' vraagt Eveline, terwijl ze naast ons aan tafel komt zitten. 'We hebben allebei 1 rij klaar,' antwoord Eva met haar mond nog vol brood. Eveline knikt en denkt even na. 'Als jullie allebei nog 3 stallen doen mogen jullie daarna nog even rijden.' 'Is Skipper nog steeds kreupel?' 'Ja helaas wel, maar je kunt wel een eindje met hem wandelen, dat zal hem goed doen.' Dan ontstaat er een idee in mijn hoofd. 'We kunnen er een picknick van maken,' zeg ik tegen Eva. 'Ja leuk, dan ga ik op Roos mee.'

Zo gezegd zo gedaan. Voor de 2e keer vandaag loop ik door het bos, alleen nu samen met Skipper, Eva en Roos. Ondanks dat Skipper kreupel is loopt hij flink door. Hij weet natuurlijk waar we naartoe gaan. Als ik het paadje naast het ruiterpad zie laat ik Skipper halt houden en ik trek de takken aan de kant. 'We halen nog even iemand op,' roep ik naar Eva. 'Oke!' Het touw waar ik Skipper aan vast heb klip ik los van zijn halster en ik laat hem het pad aflopen. 'Saar wat doe je nu, straks gaat hij er vandoor.' 'Geen zorgen hij gaat gewoon naar Valada toe. Die twee mogen elkaar.' Als we bij de wei aankomen staat Skipper inderdaad naast Valada te grazen, alleen het hek staat er nog tussen. Ik richt me op Eva. 'Wacht hier even dan pak ik even het hoofdstel van Valada.'

Even later zit ik op Valada. Met 1 hand heb ik de teugels vast en met de andere houdt ik het halstertouw van Skipper vast. Zo gaan we verder. Alles gaat goed tot we bij de heide komen, waar Valada gewent is even te mogen galopperen. Nu wil ze dat ook. Ik probeer alles om haar rustig te houden, maar het lukt niet heel goed. Ze weigert om stil te staan en wil er het liefste zo hard mogelijk vandoor. Alleen gaat dat niet als ik Skipper vast heb. "Ho maar meisje,' zeg ik tegen Valada. Ze wil zo graag even rennen dat ze begint met steigeren. Niet hoog, maar gewoon net een beetje met beide voorbenen van de grond. Ik besluit dat het het beste is om haar maar gewoon te laten rennen en ik spring van haar rug af. Zodra de druk van mij weg is sprint ze er vandoor. Met een paar gekke bokkesprongen galoppeert ze door het zand. 'Geloof me normaal luistert ze altijd heel goed, alleen vandaag heeft ze een beetje veel energie,' zeg ik lachend tegen Eva. 'Oke wat jij zegt,' antwoord ze, waarna we in lachen uitbarsten.

Terwijl Valada zich uitleeft lopen Eva en ik richting het meertje. Ongeveer halverwege voegt de bezwete zwarte merrie zich weer bij ons. Ik geef haar een zacht klopje op haar hals. 'Zo heb je je even lekker uit geleefd meisje.' Als antwoord briest ze een keer. 'Oh ja heerlijk,' zeg ik en ik veeg de spetters van mijn armen af.

Als we bij het meertje aankomen leggen we het kleed op de grond en beginnen we rustig de dingen die we hadden meegenomen op te eten. Skipper en Roos staan te grazen, terwijl Valada het zweet van zich afspoelt in het water.