Serter | Kompleks

dört, yüreğe inen yumru.

Eskiden, "Hayatın boyunca beraber olmak istediğin biri var mı?" deseler, direk onun ismini verirdim.

Çünkü doğduğum andan itibaren hayatımın tüm ekseni onun üzerine kurulmuştu. Ana rahminden düştüğümüzden beri yan yanaydık onunla. Ne zaman soluma dönsem, onu görürdüm. Yürümeye başladığım ilk anlarda bile adımımı ona doğru atmıştım. El kadar çocukken bile ondan başka yolum yokmuş gibiydi. O zamanlar her zaman dibimde biten, herkesten koruyan bir abinin varlığını hissetmek güzel bir duyguydu. Ona hayran bir çocuk olarak büyümüştüm. Şimdilerde ise içimdeki saf nefretin hesabı yoktu. Ona olam tüm güzel duygularımı elleriyle söküp almıştı kalbimden. Kolyeyi boynumdan çekip almasıyla birlikte içinde hala bana olan sevgisine dair inancım da uçup gitmişti.

Ulan, büyük kahpelik yapmıştı.

"Uzun zamandır dövüşmüyordun, hayırdır kardeşim?" Uykusuzluktan kızaran gözlerimi Yusuf'a doğru diktim. "Dövüşmem için bir sebep mi gerekiyor?" Ters konuşmamla birlikte kaşlarını çattı ve iyice yanıma yaklaştı. "Evet. Ne zaman Serter ile bozuşsan kendini ringe atıyorsun. Sik gibi de dayak yiyorsun." Burnumdan sert bir soluk vererek gözlerimi devirdim. "En azından kazanarak ayrılıyorum." diyerek oturduğum yerden kalktım ve sargı bezlerini ellerime dolamaya başladım. "Kazansan ne yazar lan? Adamların ağzını yüzünü dağıtmasına izin veriyorsun salak herif!" Bir kez daha göz devirdim ve üzerimdeki tişörtü çıkartarak sadece dövüş şortumla kaldım. Birkaç dakika sonra maç başlayacaktı, ismimin anons edilmesini bekliyordum.

"Hazar!" Gül'ün sesini duymamla birlikte öfkeli gözlerimi direk Yusuf'a çevirdim. İki kolunu havaya kaldırarak hızlıca konuştu. "Valla haber vermezsem ağzıma sıçıyor, kusura bakma kardeşim." Sinirle çenemi sıktım ve Gül'e doğru döndüm. "Niye geldin güzelim sen? İstemiyorum buraya gelmeni, biliyorsun." diye bıkkınca konuştuğumda yüzümü elleriyle kavradı ve buğulu bakışarını gözlerime dikti. "Sana zarar gelmesine dayanamıyorum, lütfen bırak artık şu lanet şeyi." diyerek gözlerindeki damlaları serbest bıraktı. Dilimle dudaklarımı ıslattım ve kafamı olumsuz anlamda salladım. Bırakmayacaktım çünkü öfkemi atmamın başka yolu yoktu. "Kaç kere konuştuk bunları değil mi? Bana karışmayacağına dair söz vermiştin." diyerek uyardım onu. Omuzlarını düşürerek ellerini yüzümden çekti. "Peki, artık hiçbir şey söylemeyeceğim." dedi ve dudaklarını birbirine bastırarak gülümsemeye çalıştı.

Sözümden dönmeyeceğimi çok iyi biliyordu.

Hoparlörden ismimin yankılanmasıyla birlikte silkelendim ve kapıya doğru yürümeye başladım. "Lan, kolyeni takmayı unutmuşsun!" Yusuf'un sesiyle adımlarım durdu ve acı bir gülümseme belirdi yüzümde. "Artık takmayacağım." dedim ve omzumu silktim. "Kardeşim saçmalama, tüm dövüşlerinde yanındaydı. Şans getiriyor lan sana." Kafamı iki yana sallayarak onu onaylamadığımı belirttim. "Artık şans getirse ne yazar?" diyerek kapıyı açtım ve uzun koridorda yürümeye başladım. Yusuf ve Gül'de ringe giden yola doğru dönmüşlerdi. Birkaç dakikadan sonra ring alanına ulaşmıştım. Alkış sesleri ve tezahüratlar kafamın sikilmesini sağlıyor olsa da bu ortamı ve bana destek olan insanları seviyordum. Sanırım götümün kaldırılması hoşuma gidiyordu.

İsmimi bağırmaya devam ederlerken ringe doğru çıktım ve yumruğumu rakibime doğru uzatarak selam verdim. Adamın kasları ben güçlüyüm diye bağırıyordu. Sanırım şu ana kadar ki en güçlü rakiplerimden birisiydi. "İşaretimle birlikte maç başlar." Hakemin söylediği şeye usulca kafamı salladım ve iyice ringin ortasına doğru geldim. Yasal bir dövüş olmadığı için hakemler dövüşe pek bir müdahalede bulunmuyordu. Tabii, içimizden biri öldürülesiye dövülünceye dek. Birkaç saniye sonra hakem işaretini verdi ve maç başlamış oldu. Yumruklarım önümde konumlanmış bir şekilde rakibimin hamlesini bekliyordum. İlk atağı hep rakipten beklerdim. Öyle de oldu. Adamını ikili kroşesini yüzümde hissetmemle birlikte toparlandım ve ben de bir sağ kroşeyi yüzüne doğru indirdim. Daha sonra beline bir tekme gönderdim ve yerinde sekmesine neden oldum.