Sober Nights

|Γρήγορα|12

Στεφανος POV

Αγκάλιασα σφιχτά την Εβελυν και τη φίλησα στα μαλλιά. Μια γυναίκα πισω από ένα γραφείο πήρε ένα μικρόφωνο και άρχισε να μιλάει. Το γόνατο μου άρχισε να ανεβοκατεβαίνει ανεξέλεγκτα. Αν δεν επιβιβαζόμασταν σύντομα, μπορεί να έπιανα την Εβελυν και να πηγαίναμε τρέχοντας ως την Νέα Υόρκη. Ένιωθα ότι θα μπορούσα να φτάσω πριν από το αεροπλάνο. Η συνοδος εδάφους μας έδωσε οδηγίες για την επιβίβαση, η φωνή της παλλόταν ακολουθώντας την ανακοίνωση που είχε πιθανότητα διαβάσει εκατομμύρια φορές. Ακουγόταν σαν τη δασκάλα στα κινούμενα σχέδια του Σνούπι: φωνή μονότονη, βαριεστημένη, αδύνατο να καταλάβει κανεις τι έλεγε.
Το μόνο πράγμα που είχε νόημα ήταν η σκέψη που επαναλαμβανοταν στο μυαλό μου: Είμαι καταζητούμενος και επρόκειτο να το σκάσω μαζί με την μοναδική γυναίκα που έχω αγαπήσει στη ζωή μου.

Εβελυν POV

Το άγχος μου με είχε σε μια μόνιμη αναστάτωση μη μπορώντας να ηρεμήσω ούτε για ένα λεπτό. Τα λεπτά περνούσαν και εμείς ακόμα περιμέναμε στο αεροδρόμιο μέχρι την επιβίβαση μας. Οι μπάτσοι σύντομα θα όργωναν σχεδόν όλη την πόλη και το όνομα του Στέφανου θα παιζόταν σε όλες τις ειδήσεις. Ο χρόνος ήταν αρκετά πιεστικός. Ένιωθα ότι από στιγμή σε στιγμή όλα θα τελειώσουν.
Ο Στεφανος καθόταν δίπλα μου φορώντας την μαύρη κουκούλα του και ανεβοκατεβαζοντας το ένα του πόδι νευρικά. Είμασταν και οι δυο φανερά αγχωμένοι. Πνιγμένη από την αγωνία και την βιασύνη να φύγουμε από δω. Δεν είχαμε ενημερώσει κανέναν για το τι εν πρόκειται να κάνουμε,και αυτό ήταν το καλύτερο. Ήταν μια βιαστική απόφαση χωρίς δεύτερη σκέψη,χωρίς συζήτηση, χωρίς χρόνο για να αποφασίσεις. Είναι η μόνη λύση που έχουμε τώρα.

Ήμασταν στριμωγμένοι ανάμεσα σε έναν επιχειρηματία που μιλούσε χαμηλόφωνα στο κινητό του και σ' ένα ηλικιωμένο ζευγάρι. Μια υπάλληλος της αεροπορικής εταιρίας στεκοταν πισω από το γκισέ της πύλης και μιλούσε σε κάτι που έμοιαζε με ασύρματο. Ανακοίνωσε κάποια ονόματα και στη συνέχεια έβαλε τη συσκευή κάπου στο πισω μέρος του γραφείου της.

«Πρέπει να είναι γεμάτη η πτήση» παρατήρησε ο Στεφανος.
Το αριστερό του χέρι ήταν ακουμπισμένο στην πλάτη της καρέκλας μου, και με τον αντίχειρα του έτριβε απαλά τον ώμο μου. Προσπαθούσε να φαίνεται ήρεμος, αλλά το γόνατο του που ανεβοκατέβαινε τον πρόδιδε. Γλίστρησε χαμηλά στο κάθισμα του και ακούμπησε το κεφάλι του στον ωμο μου τρίβοντας ελαφρώς το πρόσωπο του στον λαιμό μου πρωτου χαλαρώσει. Ακούμπησα τα χείλη μου στο μέτωπο του και μετά κοίταξα έξω από το παράθυρο, περιμένοντας όσο περνούσαν οι άλλοι επιβάτες, ενώ προσευχομουν σιωπηλά να τελειώνει ο πιλότος και να φύγουμε επιτέλους αποδω. Ήθελα να σηκωθώ όρθια και να αρχίσω να φωνάζω σε όλους να καθίσουν κάτω και στον πιλότο να ξεκινήσει, αλλά δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να κουνήσει ούτε ένα δαχτυλάκι· αντί για αυτό, ανάγκασα τους μυς μου βα χαλαρώσουν.
Τα δάχτυλα του Στέφανου βρήκαν τα δικά μου και μπλέχτηκαν μαζί τους. Η ανάσα του ζέσταινε το σημείο όπου ακουμπούσε στον ώμο και έστελνε ζεστά κύματα σε όλο μου το σώμα. Μερικές φορές ένιωθα ότι ήθελα να πνίγω μέσα του. Η σκέψη ότι ο Στεφανος θα μπορούσε να συλληφθεί, να περάσει από δίκη και το χειρότερο να ξανά πάει φυλακή, με τρομοκρατούσε.
Οι υπόλοιπο επιβάτες έβαζαν τις αποσκευές τους στα ντουλάπια και έδεναν τη ζώνη τους, έκαναν όλες τις συνηθισμένες κινήσεις χωρίς να έχουν ιδέα ότι η δικη μας ζωή εμπροκειτο να αλλάξει. Στράφηκα για να κοιτάξω έξω από το παράθυρο. Οτιδήποτε, προκειμένου να βγάλω από το μυαλό μου τη βιασύνη μου για την απογείωση.

«Γρήγορα» ψιθύρισα.

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••