Hansel and Gretel

Dinazorlar ve Solucanlar

Muktimedia: Claire'ın giydiği hizmetçi kıyafeti.

"Özür dilerim."

"Neden özür diliyorsun?"

"Shailene'i de getirdiğim için."

"Hayır. Hayır önemli değil. Tanışmış olduk." dedim.

Aslında hanımefendiyle tanışamamıştım bile. Dostça elimi uzattım fakat o elimi sıkmadan geçip gitti. Anlaşılan adımı biliyor.

"Yine de gösteri çok güzeldi. Oynadığın karakter 'sürtük' kelimesine takıntılıydı çünkü-"

Neden acaba?

"Ona sürekli sürtük diyorlardı. Ama her seferinde bu laf tesadüfen söyleniyordu."

Sadece kafamı salladım. Dinleyemiyordum bile.
Tüm salaklık bendeydi. Beni az da olsa sevdi sanmıştım. Biraz da olsa ihtimal var gibiydi. Ama o yılışık süprüntü birkaç dakika içinde tüm umutlarımın gereksiz olduğunu göstermişti. Ona lanet mi etmeliydim teşekkür mü?

Belki de o süpürgemin sapı o kadar yalnızdı ki Ansel ona acıdı? Ya da sadece çalıştığı şirket için bunu yapıyor? Ama bu sadece kitaplarda olur. Değil mi?

"Akşam gelmeyeceğim. Yemek için beklemeyin beni."

Kesin onunla gidecek.

"Tamam."

O olaydan sonra aramız çok soğumuştu. Amacım soğuk davranmak değildi. Sanki o olay olmadan önce konuşacak çok şey vardı. Hatta Ansel'ı karşıma koysanız akşama kadar kesintisiz sohbet edecek kadar şey anlatabilirdim.
Kapının kapanma sesini duyduktan sonra odama çıkıp her zamanki gibi kitap okumaya başladım.
Aklım çok karışık. Ansel'dan hoşlanıyor olmalıyım yoksa bunu bu kadar kafama takmazdım değil mi? İçime sürekli sebepsiz bir üzüntü oturuyor. Aklıma hep o an geliyor.

Belki de onu unutmalıyım. En mantıklısı bu. O başka biriyle beraberken ona hislerimi itiraf etmem anlamsız olurdu.
Elimi yanağıma götürdüm. Harika! Şimdi de bir erkek için ağlıyordum. Belki de Annalise gibi olurum. Sürekli aşk için ağlayıp, depresyona girerim. Hayır. Ben böyle olmayacağım. Birkaç uğraş bulmalıyım.
Öncelikle çok yalnızım. Buradaki tek atkadaşım Jerome ve onunla da takılamam çünkü sürekli meşgul oluyor.

Bir etkinliğe katılmalıyım. Mesela... Müzikal bir şeyler? Tek müzikal özelliğim piyano çalmam.

Buldum! Resim! Harika olabilir. Sanırım bir arkadaşımın atölyesi vardı. Orada arkadaş edinebilirim.

Rehberimi açıp numarasını buldum.

"Alo? Roxanne?"

"Buyrun?"

"Ben Claire! Tiyatrodan!"

"Ah! Selam Claire. Üzgünüm tanıyamadım. Neler yapıyorsun?"

"Dün bir oyun çıkardık. Davet mesajı göndermiştim ama."

"Üzgünüm. Numaran kayıtlı olmadığı için dikkate almamış olabilirim."

"Önemli değil. Senin işlerin nasıl bu arada?"

"Çok çok iyi! Aslında uzun zamandır birinin bunu sormasını bekliyordum! Geçen hafta yeni bir atölye daha açtım."

"Ah! Senin atölyen vardı. Dur bir dakika- Atölye mi?" Dedim ve rol yeteneğimi gene ortaya koydum.

"Evet."

"Ben de geçen gün resim çizmeye çalıştım. Sonra da dedim ki bir kursa yazılmalıyım."