❝yūgen❞ ー cvbz

11| in love

❝I fell in love too easily, I fell in love too fast.❞

ㅡYuki Anson

๑❃๑

« Είναι βαριά! » είπε περισσότερο στον εαυτό του, το αγόρι δίπλα μου όσο περπατούσαμε μέχρι το ένα μέρος που γνώριζε, όπως ήδη ανέφερε. Ωστόσο είχε δίκιο, το σακίδιο στην πλάτη του φαινόταν αρκετά βαρύ, πράγμα που με έκανε να αναρωτιέμαι τι ακριβώς θα μπορούσε να υπάρχει στο εσωτερικό του.

Σαν να διάβασε τη σκέψη μου λοιπόν, όπως αρκετές φορές τελευταία, ξεκίνησε να μονολογεί θα έλεγε κανείς. Κλειδιά, τετράδια, βιβλία, παρτιτούρες, μία κοντομάνικη και μακρυμάνικη μπλούζα, μικρή οδοντόβουρτσα μαζί με μία επίσης όχι τόσο μεγάλη οδοντόκρεμα, κρέμα χεριών, χαρτομάντιλα, υγρά μαντηλάκια, μπουκάλι με νερό, πορτοφόλι, φορητός υπολογιστής, φορτιστής, ακουστικά, ιατρικά είδη σε περίπτωση τραυμάτων και τέλος μία κασετίνα.

Γενικά λίγα πράγματα.

« Γιατί τα κουβαλάς όλα αυτά; » ρώτησα τόσο μπερδεμένη.

Ο Μπεκχιαν ξεφύσηξε με σκοπό να χαλαρώσει κάπως από τον πόνο και στη συνέχεια μου εξήγησε πως πρέπει να είναι προετοιμασμένος για οποιαδήποτε κατάσταση. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πως ο Μπεκχιαν αντιλαμβάνεται τη λειτουργία του σύμπαντος αλλά μία μικρή αναφορά του παιδικού κινουμένου σχεδίου, ονόματι Μάιλο Μέρφι νομίζω πως εξηγεί αρκετά.

« Μα εσύ κουβαλάς ολόκληρο το σπίτι σου » φώναξα.

« Προς υπεράσπιση μου, σήμερα είναι πιο ελαφριά από ότι συνήθως » ομολόγησε ειλικρινά κάνοντάς με να αναφωνήσω « Και η βαριά πως είναι τότε; ».

« Ασήκωτη, εκείνη περπατάει μαζί μου » εξήγησε και ένα μικρό γελάκι ξέφυγε από τα χείλη μου.

Συνεχίσαμε το περπάτημα, μέχρι την οικεία των μπγιαν, όπου και σταματήσαμε. Ο Μπεκχιαν έβγαλε το σακίδιο του, το οποίο τοποθέτησε στο δάπεδο, ξεκινώντας την αναζήτηση των κλειδιών. Ομολογώ πως το να ψάχνω για την Αλάσκα του Τζον Γκριν φάνηκε πιο εύκολο από αυτό που έβλεπα να πραγματοποιείται μπροστά μου.

Περίμενα γύρω στο ένα τέταρτο έως ότου ο Μπεκ να αναφωνήσει ένα χαρωπό « Ορίστε! ». Στη συνέχεια έκλεισε το σακίδιο, με σκοπό να ξεκλειδώσει την πόρτα. Όταν λοιπόν το έκανε, τέντωσε το ένα του χέρι δείχνοντας μου πως μπορούσα να εισέλθω στον χώρο. Τον κοίταξα στα μάτια, ζαρώνοντας τα φρύδια μου ελαφριά ενώ κατόπιν ρώτησα « Εδώ θα καθίσουμε; ».