🔪1
I'm orphaned girl. My mom and dad are died because of massacre.
Lumaki ako sa bahay ampunan, I'm being here since 7 years old until now. 20 years old na ako but hindi kagaya noon na ako ang binabantayan,ngayon ako na ang nagbabantay.
"Miss Rein, Lagen is vomiting." sabi ng isa kong kasamahan, name Yen.
"Rub her back Yen, babalik ako kukuha lang ako ng gamot." Sabi ko.
Mabilis kong tinungo ang silid ng gamot at kinuha ang ipapainom kay Lagen.
"Here Yen!" Abot ko sa gamot at isang basong tubig.
Iyak sa labas ang umalingawngaw sa loob. Nasa labas ang ibang bata kasi pinapalaro namin sila minsan.
"Maiiwan muna kita Yen, pupuntahan ko sila sa labas." sabi ko saka umalis.
"Anong nangyari? Bat ka umiyak?" I said to Trew.
"Ate Rein si Jetty po kasi kinuha niya yong laruan ko." Nakanguso at mangiyak-ngiyak niyang sabi.
Tinawag ko si Jetty at pinantayan. "Totoo ba ang sinabi ni Trew, Jet? na kinuha mo daw ang laruan niya, totoo ba?" Kalma kong sabi sa kanya.
"Ate Rein, hindi ko naman kinuha sa kanya. Sabi k-kasi ni Ate Yen na hiram-hiram lang daw kami. Tapos na kasi siya. Kaya ako na naman."
Tumango ako, binaling ko si Jetty, may katwiran din siya.
"Jet, hali ka." Pinatabi ko sila.
"Jet at Trew, mag-kapatid kayo. Dapat intindihin niyo ang bawat isa, hindi dapat kayo mag-away," Pagsasabi ko sa kanila.
"Hali nga kayo dito."Niyakap ko sila.
"Wag na kayong mag-aaway ha, alam niyo naman kapag sino yung inaway ay may candy. At alam niyo naman na ayaw ni ate Rein na may umiyak,"
"Oh! Tingnan mo Trew may candy na si Jet." tinaas nito ang kamay hawak ang candy at inilabas ang dila.
"Dahil pareho kayong may rason ito." inabot ko kay Trew ang isang kaperasong candy.
"Tandaan niyo Jet at Trew mag-tutulungan lang dapat kayo, di mag-aaway okay?" Tumango sila na parang naiintidihan ang bawat sinabi ko.
Isa-isa ko silang hinalikan sa noo saka muling pumasok sa loob ng orphanage.
"Sige, bumalik na kayong maglaro." Tugon ko.
Tumabi ako ng upo kay Yen. Habang nagbuntong hininga. Nakaharap kami sa bintana habang tinitingnan ang mga batang naglalaro
"Kamusta na si Lagen, Yen?" Nasa labas ang tingin ko.
"Sa awa ng Diyos nakatulog na siya," Nasa labas din ang tingin niya.
"Ang hirap pala mag-alaga ng bata Rein." Dagdag niya.
Humarap ako sa kanya at hinawakan ang isang kamay. Nagkatitigan kami sa isat-isa, kita ko sa mukha nito na hirap na.
"Yen!! Kaya mo yan, same situation lang tayo noon. I want to leave this orphanage but seeing those children na napalapit na sakin, begging na hindi aalis is melting my heart. I will do this job not for money I will do this because of them, and because I want them to feel na may pamilya pa sila. Na may nagmamahal pa sa kanila, na may mag-aalaga pa."
Ang hirap at lungkot sa kanyang mata ay parang nawala bigla tumawa siya sa akin. "Thanks for letting me know your reason why until now you are here Rein." Yinakap niya ako.
I know how it feels without a family. I know how it's hard. Bawat bata dito ay may kanya-kanyang pinagdaanan kung bakit sila narito ngayon at kung bakit napunta sila rito. Lahat sila ay may karanasan na hindi pa dapat na mararanasan sa murang edad nila.
May inialagaan kaming 18 na bata. Seeing them happy, will make me happy too. Maraming tao na ang nagsabi sa akin kung bat ganitong trabaho ang napili ko. Alam ko kung bakit. Ito yong ginusto ko. Ito yong nagpapasaya sa akin.
Nakapag-gaan ng damdamin ang mag-alaga ng bata. Kahit nakakapagod mabilis rin nawawala pag makikita mo ang ngiti sa kanilang labi.
Jetty and Trew is the newest children na dinala dito sa orphanage. Jetty and Trew is massacre victim too,kagaya ko. Sa pagkaka-alam ko Family reunion iyon na nangyari ang lahat.
Other say na si Jet and Trew ay natutulog sa taas ng bahay. Natulog ang dalawa sa parte ng bahay kung saan lagi silang naglalaro. Hindi sila nakita sa armadong grupo dahil tanging mga bata lang makakapasok sa parteng iyon. At isa pa hindi basta-basta makikita ang silid.Lahat ng pamilya niya ay patay pati ang ibang kapatid nito, buntis at matanda. Swerte silang dalawa sa araw na yon.
Ilang buwan na ang lumipas may nagsabi sa amin na ipasasara ang bahay ampunan. Tutol na tutol ako nito. Hindi ako papayag sapagkat inalala ko ang mga bata. Paano na ang mga pangarap nila. Alam ko ang mga pangarap nila lahat silay nangangarap. Ayaw kong ang mga pangarap niya ay mawawala.
Maraming nagsasabi na ang bahay ampunan na ito ay hindi na sa gobyerno.
Hanggang ngayon last day na bukas para umalis sa bahay ampunan, hindi ko alam kung ano ang gagawin ko sa mga bata.
Paano kung hihingi ng tulong sa gobyerno?
Hihingi ng tulong sa gobyerno? Yan ang hindi ko gagawin. Alam ko ang dahilan nila kung bakit nagtayo sila ng maraming bahay ampunan. Lahat ng ampunan, lahat ng bata ay dahan-dahang nauubos. Tanging itong bahay ampunan lang ang hindi nila nagagalaw. Sapagkat hinawakan ko ito ng buong lakas.
Kita ko sa dalawang mata ko ang mga bata na sinasakay sa bangka. Sa hindi ko pagkakamali. Ibenibenta nila ito ng malaking halaga o kung hindi ay gagawin nilang alipin o gagawing isa sa tauhan nila.
Wala akong tanging magawa kundi tingnan ang mga bata sa kailaliman ng gabi sa dagat.
Buwan-buwan lagi kong nakikita ang mga sakop ng gobyerno na nagdedeliver ng mga bata.
Nung isang araw na namasyal ako sa dalampasigan, I saw a dead body of child. Nangangamoy na, walang lamang loob pati mata nito wala na, thats the biggest fear I saw sa dalampasigan.
Hindi ko alam kung saang pera ang ginamit sa amin sa pang-araw-araw. May laging nag-papadala sa amin ng pera para sa suporta ng bahay ampunan. Hindi namin kilala kung sino ang nagpapadala. Pero kung sino man iyon malaking pasasalamat namin kasi siya lang yung nag-bubuhay sa mga bata ngayon.
Nag-dadalawa lang kaming nag-tatrabaho dito si,Yen at Ako. Si Yen ay binibigyan ko ng sweldo sapagkat may mga anak ito. Ako namay ilalaan sa mga bata ang pera. Tanging padala ng di kilalang tao ang sumusuplay sa pang araw-araw namin ngayon.
Continue...
