Sea In The Moonlight (Dutch)

?

Met mijn oortjes in haastte ik me de straten door. Toen ik bij de bushalte was aangekomen nam iemand mijn schouder vast.

'Wow, Mare kan je niet even wachten ofzo.' Bruce kwam al hijgend naast me lopen.

Ik was hem helemaal vergeten. Ik stak één oortje terug in mijn rugzak en schonk Bruce een onschuldig lachje. "Het spijt me, Bruce. Ik was te opgewonden door de vakantie. Ik wou zo snel mogelijk thuis zijn en vergat jou" Het was niet gelogen, maar de echte reden kon ik hem niet vertellen.

"Ik snap het, vakantie is belangrijker dan je beste vriend." Hij zette een pruillip op. Ik rolde met mijn ogen. De bus was aangekomen en we stapten in.

"Heb je zin in zeeklassen?" vroeg hij terwijl we plaats namen. Ik verstijfde. Moest hij het nu echt daarover hebben?

"Ja, ik kan niet wachten!" loog ik. Het klonk zo realistisch dat ik verbaasd was over mijn leugen talenten. Ik zou nog wat bedenken om niet te hoeven gaan. Waarschijnlijk de griep of een andere ziekte. De sfeer veranderde meteen toen ik de zoete geur van kersen rook. Cynthia.

//

k, hij had me geraakt. Plots had ik zin om mee te gaan gewoon voor hem plezier te doen. Het knaagde aan me en ik zou een ongelooflijk schuldgevoel hebben moest ik thuis blijven. Ik besloot het met rust te laten en dan zou ik het wel zien in het weekend. We waren nog maar drie haltes verder. Nog een stuk of acht te gaan. Bruce moest altijd na mijn halte nog blijven zitten op de bus maar ik wist niet waar hij moest afstappen. Ik wist niet eens in welke buurt hij woonde. En we waren al bijna het einde van het jaar dus het werd grondig tijd om wat meer over elkaar te weten. 'Waar moet je eigenlijk afstappen?' vroeg ik. Bruce leek zenuwachtig te worden van die vraag. 'Uhmm.. zo..' hij keek vlug naar het plaatje waar alle bushaltes op stonden. 'De voorlaatste halte.' zei hij. Ik keek hem aan met de blik van: eerlijk. 'Echt waar!' zei hij. Jammer dat hij geen mobieltje had. Anders zou ik hem dwingen om een foto van zijn huis te sturen. Ik geloofde hem voor geen cent. Zijn ouder kwamen ook nooit naar het oudercontact. Had hij wel ouders? Had hij wel een huis? Ok. Dat was misschien wat te ver gedacht.. Misschien veel te ver. Maar.. toch bleef ik daarbij. 'Ok. Het is toch vrijdag. Mijn ouders komen pas laat thuis. Ik ga eens mee naar jou huis. Het is beslist en je kan er niet aan ontsnappen.' Bruce begon helemaal te flippen. 'Geweldig!' Zei hij zo zenuwachtig dat ik dacht dat hij ging overgeven. 'Alleen..' hij dacht na. 'Ik moet met mijn ouders weg naar een restaurant!' riep hij iets te luid. 'Perfect! Ik moest toch zelf avondeten en ik heb toevallig een bankkaart met zeker nog 100. Ik eet gewoon mee met jullie.' Bruce leek wel te ontploffen van zenuwachtigheid. 'Maar-' Ik onderbrak hem. 'Jullie hoeven niet voor mij te betalen hoor! Ik kan wel des noods aan een andere tafel zitten. Trek jullie niets aan van mij, ok?' Hij slikte moeizaam. Hij wist dat hij niet meer kon ontsnappen aan mij. 'Ok, is goed dan.. Ik ga even.. uhm.. Als we uitstappen moet ik eerst nog snel iets halen.' Zei hij. Ik gaf hem een geniepig glimlachje. 'Is goed.'
Het was nog twee haltes voor dat ik normaal moest uitstappen. Ik begon misselijk te worden. Ik keek weer naar buiten en wist dat dit een lange busrit ging worden. Met de nadruk op lange.
Bruce had bladgroene ogen en zijn haar zag er kastanjebruin uit. Eigenlijk zou je hem prima kunnen beschrijven met het woord boom. Mij kon je op verschillende manieren beschrijven. Mijn mama zei altijd dat ik een prima surfer zou zijn omdat mijn haar daar goed bij past enzo. Maar ik heb dus totaal geen zin in surfen. Altijd als we naar het strand gingen, in mijn geval moesten. Bleef ik op het zand liggen en zat wat te lezen. Vroeger maakte ik dan ook zandkastelen en diepe putten of hoge bergen. Dan werd er ook soms een 'bloemenverkoop' gehouden. Dat hield in dat je strandbloemen maakt (een soort van zacht papier waar ik de naam altijd van vergeet op een groen stokje) en die verkoopt voor schelpen. Tegenwoordig mag het alleen maar met van die speciale torentjes en is de prijs zeer hard gestegen. Daarom doe ik daar niet meer aan. Mama dwingt mij dan altijd om de zee in te gaan en met veel tegenwerking zet ik mijn voeten er dan in en loop ik al gillend terug naar onze strandcabine. Ok ik dwaal hard af. Dus mijn haar is blond en golvend, mijn ogen zijn de kleur van de zee (Wat dus totaal niet bij mij past). Wat ik ook zo irritant vind is dat sommigen denken dat Bruce en ik een stel zijn of dat ik verliefd ben op hem, omgekeerd kon ook. Maar wij zijn gewoon vrienden en ik haat het als mensen vrienden beginnen te shippen. Dat maakt de vriendschap meer akward. Man, leven in deze tijd is niet simpel.
Ik was vergeten dat we al zo lang op de bus zaten. Bruce drukte op de knop. Er ging een korte 'ting' en de letters 'stop' kregen een rood licht. Ik nam mijn tas en stak mijn oortjes weg. Mijn telefoon hield ik in mijn handen. Ik mocht niet beter dan een Huawei van mama. Het was een super onpopulair merk onder onze school. Iedereen had een iPhone tegenwoordig. Geen idee waarom ik niet mocht van mama maar eerst had ik een Nokia. Ik heb heel lang moeten zagen om deze te mogen kopen. Ja, ik moest het zelf kopen dan ook nog. Dan zou je denken: maar waarom mag je dan geen iPhone of Samsung komen met je eigen geld. Laat mij jou maar een antwoord geven: vraag het aan mama! Ik mocht echt niet. Mijn vriendinn hadden eens samengelegd voor een iPhone 7 in korting voor mijn verjaardag. Mama had hem verkocht en gaf mij het geld waarmee ik dan deze Huawei kocht. Ik mag gewoon echt geen populaire merken. Ik snap helemaal niet waarom.
We stonden recht en gingen voor de automatische deur staan. De bus stopte en ik drukte om het knopje om de deuren te openen. Bruce stapte eerst de bus uit en ik volgde. Achter ons reed de bus weg. Bruce keek om zich heen alsof hij hier nog nooit was geweest. Ik bedoel, voor een leugenaar kan hij heel slecht acteren. 'Dus.. Waar is je huis?' vroeg ik. Bruce liep naar het eerste huis dat hij zag staan. Het was een villa met een grote achtertuin. 'Hier..' Zei hij en ik hoorde de onzekerheid in zijn stem. Hij rammelde in zijn zak. 'Oeps, ik ben de sleutel vergeten.' lachte hij maar je kon overduidelijk horen dat hij geen sleutel had. Dus dit was niet zijn huis. 'Ik uhmm.. Blijf jij even hier, ik klim over de poort en ga dan naar die- Ik bedoel mijn achtertuin. Ik zal dan uhm kijken of de achterdeur open is.' Hij aarzelde en sprong dan over de poort naar de achtertuin. Ja, je leest het goed. Hij SPRONG over de twee meter hoge poort. Hij nam een aanloopje, sprong, zette zijn handen vervolgens op de bovenkant van de poort (gelukkig zaten er geen pinnen op), duwde zich af en belande elegant alsof het niets was in 'zijn' achtertuin. 'Wat? Hoe deed je dat?!' riep ik verbaasd. Ik kon hem niet zien vanaf waar ik stond maar ik hoorde hem zich omdraaien. 'Uh.. ik doe free running... Ja' Heb ik al gezegd hoe slecht hij kan liegen? 'Waarschijnlijk dan al vanaf je een baby was want dat was wonderbaarlijk.' Bruce aarzelde even en liep dan verder de tuin in. Ik kon hem niet meer horen nu. Achter een minuut of twee hoorde ik water uit een tuinslang sproeien. 'Bruce wat doe je in hemelsnaam?!' riep ik maar hij kon me niet horen. Ik zag een regenboogachtige lichtflits en die bleef daar een paar minuten. Ik had geen idee wat er aan de hand was. Ik hoorde Bruce zijn stem en die van iemand anders.. Zijn ouders? Ik probeerde over het hekken te kijken door te springen maar ik kon niets meer opvangen dan een glimp van het regenbooglicht. Het licht flakkerde en viel uit. Bruce draaide de tuinslang toe. Hij sprong weer over het hekken en belande naast me. 'What the hell deed je?' vroeg ik. Zijn armen waren nat. 'Ik uh.. belde mijn ouders met de huistelefoon en ze zeiden dat ik al door moest naar het restaurant.. Ze vonden het ook goed dat je mee ging..' Hij voog zijn armen af aan zijn t-shirt. 'Hoe verklaar je dan het water en de regenboog?' vroeg ik. Hij dacht na. 'Mijn ouders vroegen ook om de planten water te geven. De regenboog was dan waarschijnlijk een reflectie van het licht.' Hij keek me aan met een glimlach die zei dat hij trots was op zichzelf dat hij een deftige leugen kon verzinnen. 'Ok weird maar goed dan.. Is het restaurant ver?' Bruce keek weer om zich heen. 'Niet zo ver.. Volg mij maar.'