" Yılların birikmişliği bu.."

Hayat benim için yeni başlıyor..

Benim için hayat daha çocukluk çağlarımda 8 yaşlarımda başlamıştı, o yaşlarımda geçimimi ayakkabı boyacılığı yaparak sağlayan birisiydim, yaşıtlarıma göre çok ağır bişeydi bu benim için ama göğüsümün içinde, çok uzak olmayan bi yerde gurur verici bi mutluluk vardı.. en azından evime 2, 3 ekmek biraz domates, biraz da patates alıp gidebiliyordum.. ve bu boyalı kiyafetim ve ellerimle hiç utanmadan gezebiliyor, olgun bir insanın yaptığı gibi gidip alışverişimi yapabiliyordum, çünkü diğer insanlardan bir eksiğimin olmadığını, aksine fazla şeylerimin olduğunun kanısına varıyordum, bu benim yaşıma göre çok büyük bir düşünceydi, yaşıtlarım internet kafelerde oyunlar oynayıp, parklarda kayıp, sallanırken ben sabahın erken saatlerinde boya sandığımda ki eksiklikleri kontrol edip, hazırladıktan sonra bir köşeye koyup, o yıllarımda vazgeçilmezim olan keloğlanı izlemeye koyulurdum.. bilgecan dedenin, cadıyla olan tartışıp dövüşmeleri hoşuma gidiyordu.. her defasında ise bilgecan dede kazanıyordu tabi.. sabahın ilk mutluğu böyle geliyordu. Ondan sonrasında benim bir dolabım yoktu, evimiz 3 oda 1 salon olmasına rağmen benim uyuduğumun ranzamın altında kocaman bir valiz dururdu ve benim tüm kıyafetlerim o valizin içerisinde, yarın bir yolcuğa çıkacakmışım gibisinden hazır, tertipli bir biçimde dururdu, ama ben hiç bir zaman o kiyafetlerime pek dokunamazdım.. gerek duymuyordum çünkü 1 pantolun 1 t-short yetiyodu bana birde komşuların çocuğunun giymeyipte bana verdiği hırka vardı, kıyafetlerim çok kalın olmadığı için boya sandığının ince ipi sürekli omzumu keserek acı veriyordu.. o zamanlarda aklımdan hiç gitmeyen ve 5,6 yaşımda yaşanan olayı korkudan olsa gerek gözlerimin açılmasıyla hiç unutamadım, babamın gözümün önünde bıçaklanması sürekli gözümün önüne geliyordu, bu olay iste sanırsam 5, 6 yaşlarımda gerçekleşmişti. Öylesine bir etki bırakmıştı ki sadece o anı hatırlayabiliryordum, korkudan çocukluk aklımla benden 2 3 yaş küçük kardeşimden ağlayarak yardım istiyordum, belki kalkıpta kurtarır diye.. daha devamını da hatırlamıyorum.. yarım adam olarak hayatına devam edicekti, sol kolun sinirleri koptuğu için parmaklarını hareket ettiremiyordu, baya bir yara almıştı zaten, sağ bacağından ve koltuk altının biraz altında izleri vardı, hayatına o da yarım adam olarak devam edicekti. O zaman anlamıştım zaten evin artık tüm yükünün bende olduğunu.. o yüzden boyacılık yapmaya başladım..
Her evden çıkışımda anneme "Birseye ihtiyaç var mı? Akşam gelirken alırım.." diye soruyodum, herhangi bir eksiğimizin olmadığını söylemesine rağmen, ben yinede akşamdan mutfağı kontrol edipte eksikleri aklımın bir köşesine yazıyordum.. akşam gelirken de annemin ve kardeşimin meraklı gözlerle elimde ki poşetlere bakması çok güzel bir mutluluk veriyordu.. onlar öyle bakınca benim de yüzümde bir tebessüm oluşuyordu..

Yarından itibaren 1 günde 2 bölüm olmak üzere bölümler paylaşılacaktır.. takipte kalıp oylamayı unutmayın lütfen..