BIRAKAMAM!

12.bölüm ~~ Ben Severim Seni!

"Aras bu konuda hassas olduğumu sana defalarca kez söyledim! Neden her seferinde lafı Yağmura getiriyorsun anlamıyorum! Ben Yağmura elimden gelen en iyi şekilde bakmaya çalıştım. Bir kez bile o ağladığında yanında olmadığım gece olmadı! Ne kadar yorgun olursam olayım, ya da hasta olsam bile fark etmez bir kez bile Yağmurun sesini duymadığım olmadı. Kızım benim bu dünyadaki ön önemli varlığım! Ve ben onu yetiştirmem konusunda senden bir kez daha eleştirel bir söylem duymak istemiyorum! Anlayış gösterirsen sevinirim!!"

Arasın muzip bakışları bir kez daha hayranlığa dönüşmüştü çünkü biliyordu ki Defne doğruyu söylüyordu. Kızı Defneyle yaşarken, bir kez bile yalnız başına ağlamamıştı muhtemelen. Ve bu bile Defnenin Yağmura ne kadar değer verdiğini gösteriyordu.

"Biliyorum güzelim! Sen benim hayatımda gördüğüm en iyi annesin! Bu konuda tek bir şüphem dahi yok! Sadece seni sinirlendirmek çok hoşuma gidiyor o kadar. Seni sinirlendirmenin tek yolu bu olunca bende bu yola başvurmak zorunda kalıyorum ve sende her seferinde inanıyorsun söylediklerime!"

Aras biliyordu aslında Defnenin neden bu konuda bu kadar hassas olduğunu. Defnenin içinde hala bir korku vardı. Hala Arasın onu kızından ayırabileceğini düşünüyordu. Zaten Defnenin söylediklerinden sonra Aras düşüncelerinde yanılmadığını görmüş oldu.

"Korkuyorum çünkü! Beni yetersiz bir anne olarak görmenden ve kızımdan ayırmandan delicesine korkuyorum! Tüm bu çırpınışlarım, kendimi savunmalarım bu yüzden. Yoksa inan kibirlenmek ya da kendini beğenmişlikten değil söylediklerim. Zaten çokta büyütülecek şeyler değil yaptıklarım, her annenin yapması gereken şeyler."

Aras gülümsedi Defnenin söylediklerine. Elini Defnenin yanağına koyarak okşadı usulca. Ve ardından konuştu, tane tane anlattı Defneye.

"Defnem ben söyledim sana, ayırmayacağım seni kızımızdan. İnan artık bana ne olursun! Evet ilk başta öyle düşüncelerim vardı ama tüm o düşüncelerim seni tanımadan önceydi. O zamanlar sen kızıma bakan herhangi bir bakıcıydın sadece ama şimdi benim gözümde kızımın annesisin. Biliyorum Serpile haksızlık ediyorum ama seni tanımaya başladığımdan beri kızımın gerçek annesi senmişsin gibi geliyor. Sen benim kızımın annesisin, öncesisinde de annesiydin, şimdide annesisin ve sonrasında da annesi olarak kalıcaksın. Hem artık sen gitmek istesen bile ben bırakmam seni!"

Defne duyduklarıyla bir kez daha rahatlarken uzun süredir görmezden geldiği bir detayı yeniden getirdi aklına, zira kendisi hala Arasa sarılı vaziyetteydi!

"Teşekkür ederim Aras! Biliyorum öyle düşünmemem lazım ama durduramıyorum kendimi. Yağmurdan ayrı kalmak benim için en kötü kabustan bile daha beter.!" Derin bir nefes alıp verdikten sonra aklına bişey gelmiş gibi gözlerini kocaman açarak Arasa bakıp konuşmasına devam etti.

"Aras Yağmur nerede? Neden burda yok?!! Yoksa ezdik mi çocuğu?!!"

Aras Defnenin söyledikleriyle gülmeye başlamış aynı zamanda konuşmuştu Defneyi sakinleştirmek için.

"Saçmalama Defne, ezmiş olsak eziği burda olurdu herhalde!" sonra dediklerinin saçmalığını farkedip "Beni de kendine benzetti!" diye söylenerek açıklama yaptı Defneye. "Biz uyurken kalkmış aramızdan belli ki! Kocaman kız sonuçta!"

Defne de saçmaladığını fark etmişti söyler söylemez ama Arasın verdiği tepkiyle bir an gülmeden edemedi. Eziği burda olurdu derken birde yatağa bakmıştı Aras ve o anki yüz ifadesi gerçekten çok komikti.

Aras, Defnenin güldüğünü görünce o da dayanamamış gülmeye başlamıştı. Sabah sabah yaptıkları muhabbet gerçekten oldukça saçmaydı ve aynı zamanda oldukça komikti. Aras gülen Defneye bakarken gözlerine takılan gamzelere dokunma isteğine engel olamayarak elini Defnenin yanağına götürdü.