BIRAKAMAM!

12.bölüm ~~ Ben Severim Seni!

Yeni bölüm geldiiii..

Yine beklettim biraz kusura bakmayın 😔😔

Iyi okumalar herkese....

12.bölüm ~~ Ben Severim Seni

"Hadi ama uykucu uyan artık!"

Defne kulaklarına gelen seslerden rahatsız olarak kafasını, yastığa daha çok bastırdı. Ama kafasını bastırdığı yerin yastık olmadığını fark edince hızla açtı gözlerini. Dün gece olanları ve Arasın odasına gelmeleri, birlikte uyumalarını hatırlayınca bulunduğu konum daha anlaşılabilir gelmişti ama hala neden Arasa koala gibi yapıştığını açıklayamıyordu. Uyanmıştı ama sanki beyni uyumaya devam ediyordu. Hala Arasa sarılarak yatıyor olmasının başka bir açıklaması olamazdı zira.

Nihayet beyni uyanmaya karar vermiş olacak ki hızla kalktı Arasın boynundan. Ve bunu yaptığı sırada saçları, Arasın yüzüne sürtünerek geçtiği için, Arasın sakallarına takılarak aralarında köprü vazifesi gördü. Aras, Defnenin beline sardığı elini çekmediği için haliyle Defne çok fazla uzaklaşamamıştı ve saçlarının ucu hala Arasın sakallarına takılı vaziyetteydi.

Aralarındaki tuhaf bakışma nihayet son bulduğunda Defne zor bulduğu sesiyle konuşmaya başladı. Ama bu konuşmadan kendisinin zararlı çıkacağını Arasın muzip bakışlarından az çok anlamıştı.

" Aras bırakır mısın beni!?"

Aras muzip surat ifadesini takınarak cevap vermekte gecikmedi.

"Burdan beş dakika öncesine kadar aynı cümleyi bende kullanmıştım defalarca kez. 'Defne bırakır mısın beni!?', 'Defne güzelim şu kollarını üzerimden bi çeksen mi acaba?', 'Defne güzelim uyan ve bırak beni!' ve daha nicesi. Ama sen hiç birini yapmadın! Sanarım bana aşık oldun Defne, baksana uyurken bile beni bırakmak istemiyorsun!"

Defne duydukları karşısında anında kızarırken aynı zamanda kendisine küfür ediyordu içinden. Adam ne dese yeriydi çünkü resmen adama koala gibi yapışmıştı!

"Aras özür dilerim ben uyurken farkında olmadan sarılmışım sana! Aslında uykum çok ağır değildir ama neden uyanamadım bilmiyorum. Duysam hemen kalkardım özür dilerim tekrar!"

Aras karşısında masum masum kendisini açıklamaya çalışan güzeller güzeli Defnesini izleyerek onun sunduğu bahaneleri dinliyordu. Aslında Defneye yalan söylemişti zira onu kendisine sarılmasından sonra uzunca bir süre rahatsız edecek yada uyandıracak hiç bişey yapmamıştı. Hatta onun uyumasından faydalanarak onu seyretmişti uzun uzun. Belki bazen birazcık seyretmekten farklı şeylerde yapmıştı ama şu an bu pozisyonda bunları düşünmesi devamında pek hoş şeyler getirmezdi. Bu nedenle kendini yine Defnenin kızaran yanakları ve tatlı dudakları-na değil tabiki sevimli cümlelerine odaklamaya çalıştı.

"Evet evet eminim uykun hafiftir! Bir saattir seni uyandırmaya çalışıyorum Defne, ama sen bi türlü uyanmak bilmedin. Hayır gerisi bişey değil sen bu ağır uykunla Yağmurumuza yine iyi bakmışsın!"

Aras özellikle Yağmur konusunu açmıştı. Çünkü geçen zamanlarda farkettiği şeylerden biriside Defneyi sinirlendirmenin en kolay yolunun Yağmura bakamaması üzerine olan laflarıydı. Defne bu konuda oldukça hassastı ve Yağmur konusu onun için oldukça önemliydi.

Arasın ona bu konuda laf söylemesi Defneyi oldukça sinirlendiriyordu çünkü Defne Yağmura bakmak için neler çektiğini, onu iyi bir şekilde yetiştirebilmek için ne zorluklar yaşadığını çok iyi hatırlıyordu.

Arasın ise Defneye bu konuda laf söylemesindeki amaç Defneyi kızdırmak istemesiydi. Zira Defne kızdığında inanılmaz sevimli oluyordu. Ve Arasın kesinlikle Defnede bayıldığı hareketlerden biriside kızgınken çattığı kaşlarıydı.