Bipolar

Only One™

Ξυπνάω ξαφνικά από τον θόρυβο που κάνουν οι εργάτες στην διπλανή οικοδομή. Νιώθω τα κομπρεσέρ τους να μου τρυπάνε τα αυτιά. Νιώθω πως σκοντάφτω και πέφτω από την σκαλωσιά που έχουν στήσει στην μονοκατοικία. Πέφτω κάτω και ακούω το κρακ που κάνουν τα κόκκαλα μου στην επαφή τους με το έδαφος. Νιώθω την ψυχή μου να εγκαταλείπει το νεκρό μου σώμα και κάθομαι και παρακολουθώ τον ίδιο μου τον εαυτό ξαπλωμένο στο βρώμικο πλακόστρωτο γεμάτο χαλίκια με μια λιμνούλα αίματος γύρω μου.

Ανοίγω τα μάτια μου και νιώθω ένα κύμα χαράς να με κυριεύει. Όλα όσα σκεφτόμουν πριν εξαφανίζονται. Σηκώνομαι ορεξάτος από το κρεβάτι και αρχίζω και ντύνομαι. Η φωνή της μητέρας μου φτάνει στα αυτιά μου πράγμα που σημαίνει πως είναι ώρα για πρωινό.

Κατεβαίνω ένα ένα τα ξύλινα σκαλιά του σπιτιού και ξαφνικά οι πιο όμορφες μυρωδιές που θα μπορούσε να φανταστεί το μυαλό του ανθρώπου φτάνουν στην μύτη μου. "Βάφλες" είναι το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό και τρέχω με όλη μου την δύναμη μέχρι την κουζίνα.

"Καλημέρα αγάπη μου"μου αποκρίνεται μητέρα μου χαμογελαστή.
Της λέω ένα βιαστικό καλημέρα και μπουκόνωμαι βάφλες αφήνοντας την να με κοιτάει χαχανίζωντας.

Μετά από 6 βάφλες και μια συσκευασία Μερέντα αποφασίζω πως είναι ώρα για δουλειά. Αρπάζω το μπουφάν μου από τον καλόγερο παίρνω το κινητό μου, το πορτοφόλι μου και τα κλειδιά μου και προσπερνάω το κατώφλι της πόρτας του διαμερίσματος μας.

Ξαφνικά αρχίζω και ακούω φωνές από τα άλλα διαμερίσματα και ένα κύμα θλίψης με αποπέρνει. Το ζευγάρι στον 3ο πάλι τσακώνεται. Ελπίζω σε λίγους μήνες το παιδί τους να τους φέρει ευτυχία. Ακούω τους ηλικιωμένους που παίζουν τάβλι από το χάραμα έως το βράδυ και τις γιαγιάδες που κάθε Κυριακή πρωί σηκώνονται όλο χαρά να πάνε στην εκκλησία. Ακούω τους αναστεναγμούς των ανέργων που έχουν χάσει την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον και θλιμμένος βγαίνω στους δρόμους.

Αποφασίζω να βάλω αυτές τις σκέψεις στην άκρη του μυαλού μου και να επικεντρωθώ στην δικιά μου ζωή. Ακούγεται πολύ εγωιστικό αλλά ο καθένας έχει τα δικά του προβλήματα. Εάν δεν επικεντρωθεί στο να λύσει τα δικά του προβλήματα πως θα λύσει των άλλων;

Μετά από 20 λεπτά φτάνω στο μαγαζί.
Ξεκλειδώνω και μπαίνω μέσα στον σκοτεινό χώρο. Φτάνω στον διακόπτη και ανοίγω τα φώτα τα οποιά με τυφλώνουν στην αρχή αλλά μετά από λίγο αρχίζω και συνηθίζω. Αν και για κατάστημα βινυλίων είναι αρκετά ευρύχωρο και το νιώθω σαν δεύτερο σπίτι μου. Όταν η κατάσταση μου είναι χάλια ανοίγω το κρεβάτι που έχω στον πίσω χώρο και κοιμάμαι εδώ με συντροφιά μου την μουσική. Βάζω το καινούριο άλμπουμ του Kanye West και κάθομαι και τραγουδάω λες και δεν υπάρχει τίποτα γύρω μου τους στίχους του Only One. Όταν τελειώνει το τραγούδι κάθομαι πίσω στο ταμείο και περιμένω για τους υπόλοιπους να έρθουν.