Müebbet / Adaletin Keskin Kılıcı

Giriş Bölümü / Yeni Hayat

"Hiç uyumadım ki," dedi omuz silkti. Genç adam da kızın yanına oturup pencereden süzen yeni günün ilk ışıklarını izlemeye başladı.

Bu ışık onların özgürlük biletiydi...

"Gamze nerede?" diye sorduğunda genç kızın gözleri gibi yüzüde gülümsedi.

Gamze...

Bu soğuk duvarlara inat yüreği sıcacık olan güzel arkadaşı. İlk geldiği zaman ona elini uzatan ve bir daha o eli bırakmayan yegane insan. Kumral saçları ve o ormanı bile kıskandıracak yeşil gözleri ile afeti devrandı. Ağladığında gözündeki yaşı silen, düştüğünde kanayan dizlerini öpüp üfleyen ve mutlu etmek için her türlü şebeklik yapan can dostuydu.

"Kesin rüyasında Burak Özçivit ile aşk yaşıyordur," dedi ve güldü. Arkadaşı o kadar hayrandı ki, hayali onun resimleri ile süslenmiş bir odaya sahip olmaktı. Onunla birlikte genç adamda gülümsedi ve arkadaşını omuzlarından tutup göğsüne çekti. O siyah saçlarına bir öpücük bahşetti ve çenesini başına dayayıp gözleri yeni günün ışıklarına ev sahipliği yaptı.

"Sen neden uyumadın Özgür?" diye sordu.

Özgür...

Belki de aralarında en şanslı kişiydi. 12 yaşına kadar yuvanın sıcaklığını solumuş, aile kavramının ne demek olduğunu bilen kişiydi. Şanslıydı, ama nereye kadar? Öğretmen ailenin en küçük oğlu, abisinin biricik yakışıklısıydı. Sevdi ve sevildi. Belki çok paraları yoktu ama huzur ve mutlulukları evlerinden eksik olmazdı.

Çok başarılı bir öğrenciydi Özgür.

Okulun son günü aldığı taktirle eve gitmiş ve evlerinde mutluluğun portresi, belki de zihninden hiç silinmeyecek bir anı ile aklına kazınmıştı.

"Karne hediyesi olarak bu yaz tatile gidiyoruz."

Ve ölümün bekçisi olan Azrail, o gün o mutluluğun tablosu olan yuvaya kara bir bulut gibi çöktü.

Gökyüzü, yeryüzü ile birleşti.

Kader ağlarını onlar için yeniden örmeye başladı.

Alkollü bir şoför yüzünden bir aile yok oldu geriye yetim bir çocuk bıraktı. Ve o yetim çocuk büyüdü tek bir şeyi unutmadı.

Acının ruhuna ilmek ilmek işlemesini. Kara günün yüreğini bir kor olup yakmasını.

Ölümün soğukluğunu, hiç unutmadı.

Bir dövme gibi hem bedenine, hem ruhuna hem de zihnine acı bir şekilde işlendi...

"Uyku tutmadı işte," dedi gözleri dalgınca. Yine zihni o güne gitmiş ve ruhunu esiri altına almıştı. Genç kız bunu farkettiğinde başını kaldırdı ve genç adamın kollarından uzaklaşıp yüzüne baktı. Elleri yüzünü avuçlarken göz göze geldiler.

"Her şey çok güzel olacak." Bu temenniden çok dilekti.

"Her şey çok güzel olacak..."

🔥

"Burada ki son kahvaltımız." Şen şakrak sesi ile ortamı neşelendiren genç kız bir yandan da keyifle kahvaltısını yapıyordu. Ortasına aldıkları kıza inanamazca bakan iki genç birbirlerine bakıp gülümsediler.

"Kahvaltınız bittiyse biraz bahçeye çıkalım," dedi Özgür. Yıllarını geçirdikleri, acılarına da mutluluklarına da şahit olan bu yuvaya birazdan veda edeceklerdi. Son bir kez yetimhanenin bahçesinde ki çardakta oturup o her çeşit çiceklerin olduğu güzel kokuyu ciğerlerine çekmek istedi.