Eyes of a horse

~ Proloog ~

Met een klap worden de deuren van de trailer dicht gedaan. Volgens mijn moeder is een trailer een wagen waar mensen paarden in opsluiten. De trailer maakt een vreemd geluid en zie hem weg gaan, is het galopperen, draven of stappen wat de trailer doet? Enkele paarden galopperen een stuk mee met het sombere ding, maar als snel zijn ze gestopt met galopperen als ze de trailer steeds verder weg zien kwijnen. Ik bries als ik mijn moeder weer terug hoor komen draven.

'Lieve Mona, je moet oppassen voor mensen, ze hebben je oma meegenomen.' Ik bries zachtjes en krabbel op mijn moeders haar rug, als teken van liefde.
'Jij blijft toch hier?' bries ik zachtjes. Mama gooit met haar hoofd omhoog en dan weer omlaag. 'Altijd blijf ik bij jou.' Ik bries en stap van haar weg richting Riza.

'Mijn oma is mee genomen,' bries ik zachtjes. De donkere vos duwt met haar zachte neusje tegen mij aan. 'Jij blijft toch hier?' bries ik. Riza draait zich om en hinnikt. 'Ik zal niet zonder je kunnen,' briest Riza vrolijk. Ik hinnik naar haar terug en galoppeer een stukje van haar vandaan. 'Jij bent hem,' hinnik ik. Riza komt achter mij aan gegaloppeerd en ik ben weg.

Dit is waar ik wil zijn, samen met mama, samen met Riza, samen met de gehele kudde in de bergen. Vrij en ongestoord kunnen leven. De frisse wind van de bergen in mijn lange zwart-witte manen kunnen voelen en kunnen rennen met Riza. Dat is wat ík wil, en dat pakt niemand van ons af. Ván mij.