الحلقه الرابعة عشر ."الجزء الثانى"/
بوسى كانت فرحانه حاسه ان ربنا حققلها كل إللى بتتمناه جوزها بيحبها وبيدلعها وأبوها سامحها وكمان حتجيب لسمير بيبى حته منهم هما الاتنين سمير أول ماطلع دخل لقاها فرحانه لكن هو كانت ملامح وشه خاليه من أى تعبير بوسى لما شافته ماكنتش عارفه هو فرحان ولا زعلان كان عادى جدا
بوسى بفرحه :حبيبى قابلت الدكتور
سمير:ايوه ياحبيبتى مبروك
ام بوسى:يتربى فى عزك يا استاذ سمير
سمير :شكرا ربنا يخليكى
ام بوسى:استأذن انا اشوف عبد الله وانت خليك مع مراتك
سمير:طبعا اتفضلى البيت بيتكم
خرجت ام بوسى وسابتهم لوحدهم سمير راح قعد جنب بوسى على السرير وفضل باصصلها وساكت
بوسى:ايه ياحبيبى مالك انت ليه مش فرحان
سمير بكذب:لا ياحبيبتى فرحان طبعا بس المفاجاه
بوسى: تعرف انى فرحانه اوى
سمير:علشان كان نفسك فى بيبى
بوسى:لا طبعا علشان حجيب بيبى منك انت
سمير:اه ياحبيبتى ربنا ليا
بوسى:حتسميه ايه بقى
سمير:بعدين يابوسى انا تعبان من السفر رايح جاى ساعات طويله من غير نوم انا حرتاح شويه وانتى انزلى شوفى مامتك وباباكى بيحبوا ايه خلى ماجده تجهزه
بوسى :صحيح ياحبيبى شكرا على انك أقنعت بابا وصالحتنى عليهم
سمير بعصبيه:يوووه يابوسى ماشى يا ستى العفو يلا بقى سيبينى انام
بوسى كانت مستغربه رد فعله ومش عارفه هو بيعمل كده ليه لكن رجعت قالت لنفسها:سيبيه ينام هو برده يومين وهو صاحى سايق
قامت نزلت تخت تشوف اهلها لكن مالقتهمش ولقت البيت هادى خالص
بوسى:طنط ماجده
ماجده:نعم ياحبيبتى
بوسى:هو فين بابا وماما
ماجده :طلعوا يرتاحوا فوق
بوسى : طيب لوسمحتى حضرى عشا حلو
ماجده :من عينيا شوفتى بقى ربنا صلح الأحوال ازاى
بوسى:اه والله دعوتك استجابت
ماجده:تسلمى ياحبيبتى
بوسى:انا حطلع اشوفهم علىماتخلصى
طلعت بوسى تشوف اهلها لكن قبل ماتخبط علىةباب الاوضه سمعت امها وأبوها بيتكلموا
ام بوسى:مالك يا عبد الله انت مش فرحان ولا خايف تبقى جد
الاب:انتى بتهزرى انتى مش شايفه جوزها شكله مش فرحان ازاى
الام:ده تلاقيه من المفاجأة ياخويا هو كان يصدق أن بعد العمر ده يجيب عيل
الاب:مش يمكن من الخوف
الام :ويخاف من ايه بقى ان شاء الله
الاب:خايف مايلحقش يربيه صدق بتوع زمان لما قالوا ابن الشيبه يتيم
الام:ليه يا عبد الله بتقول كده هو مش كبير اوى كده
الاب:ده شكله إللى مش كبير انتى عارفه لما استلمت قسيمة الجواز اكتشفت ان عنده ٤٦ سنه يعنى أكبر من بنتك بثلاثين سنه
الام:ياخبر اسود
عبد الله:ايه مش كنتى فرحانه دلوقتى
الام:انا مفكرا سبعه وثلاثون ولا حاجه
الاب:يا سلام فرقت قوى يعنى
قطع كلامهم صوت خبط الباب بوسى كانت اكتفت من إللى سمعته وخافت امها تعمل حاجه وتضايق سمير بيها خصوصا وهى عارفه حساسيته من الكلام عن السن
فتحت ام بوسى الباب لقيتها بوسى
الام:تعالى يابوسى ادخلى اومال فين جوزك
بوسى:سمير تعبان من السفر ايديكى شوفتى الطريق طويل ازاى
الام:اه والله عند حق ده احنا تعبنا واحنا جايين لكن هو كمان كان لسه جايلنا
بوسى:وحشتنى يابابا
الاب:وانتى كمان ياحبيبتى
بوسى:هونت عليك يابابا تقولى بنتى ماتت
الاب:وانا هونت عليكى يابوسى واختارتى سمير وانتى لسه عرفاه من كام يوم
بوسى:انا مقصدتش إللى فهمتوه يابابا
الاب:أوعى يابنتي تفكرى خوفى عليكى وحدتى معاكى قسوه ده انتى واخوكى نور عينى وانتى حتبقى ام وتجربى وتعرفى وقتها ان الاهل مايهمهش غير سعاده ولادهم وراحتهم
الام:خلاص بقى يا عبد الله انت وبنتك الحمد لله ان ربنا جمعكم على خير من تانى
بوسى:الحمد لله انتوا طلعوا فوق ليه يلا بينا ننزل نتعشى
نزلت بوسى وامها وأبوها يتعشوا
الام:هو جوزك مش حيتعشى
بوسى:لا ياماما هو قالى اعتذرلكم لانه نام حتى بلبسه من التعب
الاب:سيبيه يرتاح يابنتي
اتعشوا مع بعض التلاته بعد ماحاولوا يصحول مهند لكن رفض وكمل نوم
الام:جوزك حنين عليكى يابوسى
بوسى:ياااه ده حنين دى شويه ده نفسه يجيبلى نجمه من السما بكره لما يروح الشغل حفرجك جايبلى ايه
الاب:الهنا مش بالحاجات ياحبيبتى
بوسى:هو حنين فى كل حاجه والله يابابا
خلصوا عشاهم وقاموا يناموا عدى الليل على الكل
وظهرت نهار يوم جديد سمير قام من نومه بدرى كلم الدكتور وعرف ان المعمل بيبدأ شغله من الساعه ثمانيه الصبح خرج بسرعه قبل مابوسى تصحى او اهلها سمير ماكنش حابب أى حوار من أى نوع مع بوسى إللى صحيت من نومها مالقتهوش جنبها فضلت نور عليه فى كل مكان لكن مالقتهوش وده ضايقها اوى لان كده اهلها ممكن يزعلوا كفايه انهم قدروا تعبه وأنه مانزلش يتعشى معاهم فقررت تكلمه فى التليفون
بوسى:الو ايوه ياحبيبى انت خرجت بدرى قوى كده ليه
سمير:مشغول يابوسى عندى شغل مهم وحرجع علطول
بوسى:حبيبى كده بابا وماما حيزعلوا يفكروا انك مش مقدرهم
سمير:لا ماتقلقيش نص ساعة وراجع
بوسى:ماشى ياحبيبى سلام
سمير:مع السلامه
سمير كان وصل المعمل أخد منه الدكتور العينات المطلوبه للفحص
سمير:ارجوك يادكتور انا عاوزهم فى اسرع وقت
الدكتور:انا فاهمك ومقدر موقفك ادينى ساعتين بالكثير وتعرف النتيجه
سمير:طيب انا عندى ضيوف حروح اقعد معاهم شويه وممكن تبلغنى فى التليفون
الدكتور :ايوه طبعا اتفضل
خرج سمير من المركز الطبى وهو خايف ومرعوب ركب عربيته علشان يرجع الفيلا قبل اهلها مايصحو
لكن طول الطريق وهو بيكلم نفسه
سمير لنفسه:يارب ماتكسرش فرحتى وفرحتها انا حبيتها واعتبرتها بنتى مش حقدر اتحمل انها تكون بتخونى انا ممكن اكون فيها لكن معقول ايلينا كدبت عليا ووهمتنى انى مش بخلف وهى إللى مش بتخلف
يكون هو ده الموضوع إللى قالت إنها عاوزه تقوله ليا قبل ماتموت ياااه انا فعلا ممكن اكون أب يارب ادينى العمر اربيه وافرح بيه
وصل سمير للبيت وكان وقتها صحى اهل بوسى ونازلين تحت
سمير:سلام عليكم معلش انا اسف كان فى ورق لازم امضيه خلصته بسرعه ورجعت
عبد الله:ولا يهمك ربنا يكون فى عونك احنا كمان عاوزين نحجز الاتوبيس ونرجع
سمير:لا طبعا لازم تقعدوا معانا يومين
عبد الله:لا والله مش هينفع علشان شغلى
سمير:حضرتك كده بتحرجنى لازم تقضوا معانا كان يوم علشان خاطر بوسى وانتوا كمان تتفسحوا فى الغردقه
بوسى:اه والنبى يابابا خليك معانا
عبد الله:اللهم صلى عليك يانبى
الجميع :عليه افضل الصلاة والسلام
ماجده:اتفضلوا ياجماعه الفطار جاهز
دخل الجميع لغرفة السفره فطروا
لكن بوسى كانت حاسه ان سمير متغير معاها وبيحاول يتجنب الكلام معاها لكن مرحب بأهلها جدا
خلصوا فطار وخرج سمير وعبد الله يقعدوا فى حديقة الفيلا يشربوا الشاى
بوسى أخدت امها وطلعت تفرجها سمير جابلها ايه وتحكيلها على تركيا والممثلين إللى شافتهم
اما عند سمير وعبد الله
سمير:هو حضرتك بتشتغل ايه يا استاذ عبد الله فى المصنع
عبد الله:انا مدير الحسابات هناك
سمير:يعنى حضرتك خريج تجاره
عبد الله:ايوه
سمير:بس بيتهيألي الشغل اليومين دى مش زى الأول ولا ده فىالسياحه بس
عبد الله :هى الأحوال الاقتصاديه عموما صعبه على الكل لكن اعتقد ان عندكم فى السياحه اصعب بكتير
رن جرس موبايل سمير وكانت دقات قلبه أعلى من رنة الموبايل
سمير استأذن من عبد الله وقام يرد على التليفون
سمير:الو
الدكتور:استاذ سمير
سمير:ايوه يادكتور طمنى
الدكتور :حضرتك زى الفل وبعد ماقريت التقارير بتاعة المدام الاولانيه اكتشفت فعلا ان السبب فى عدم الخلفه كان منها هى
سمير بفرحه:دكتور انت متأكد م كلامك
الدكتور:حضرتك تقدر تيجى تاخد النتائج وتعرضها على أى دكتور غيرى او تعيد.التحاليل فى أى معمل تانى
سمير:لا لا انا اسف مقصد ش طبعا
الدكتور :انا عارف والله وحابب انك تطمن اكتر لكن محتاجين من المدام شوية فحوصات واشعه علشان نطمن على صحتها وصحة البيبى
سمير:اكيد طبعا بكره ان شاء الله لا بكره ايه انهارده حتيجى لحضرتك
الدكتور :خلاص مستنيكم الف مبروك ياسمير بيه
سمير:الله يبارك فيك يادكتور
قفل سمير التليفون وسجد على الأرض يشكر ربنا
سمير:اللهم لك الحمد والشكر يارب
فاق لنفسه وراح لعبد الله لكن كان واضح على ملامحه الفرحه
عبد الله:شكلك التليفون ده فرحك
سمير:فعلا والله اكتر من ما تتصور
عبد الله:مع انى ماشوفتش الفرحه دى فى عيونك امبارح وقت ماعرفت ان بسنت حامل
سمير بكدب:معلش ماهو سبب فرحتى دلوقتى هو نفس السبب إللى كان مانع فرحتى امبارح
عبد الله بقلق:ياساتر يارب ليه بس كده
سمير:حضرتك عارف السياحه مش مظبوطه وانا كنت داخل صفقه لو مانجحتش كنت خسرت كل فلوسى فتخيل بقى حضرتك ان ابنك إللى بتتمناه ييجى وانت بتعلن افلاسك لكن الحمد.لله دلوقتى افرح من قلبى
طبعا سمير اخترع أى موضوع لانه مش معقول يقول لعبد الله انا كنت شاكك فى بنتك او انه كان عارف انه مش بيخلف
عبد الله:الحمد لله ربنا يجعله وش السعد عليك
سمير:ماتيجى نشوفهم بيعملوا ايه
سمير كان نفسه يطير ويطلع لبوسى ياخدها فى حضنه ويفضل ماسك بطنها بأيده
وفعلا دخل عبد الله ومعاه سمير لكن لقوهم فوق فى الاوضه بتاعة بوسى
سمير:ماجده لو سمحت بلغى المدام ومامتها ان احنا هنا
ماجده :حاضر ياباشا
طلعت ماجده بلغتهم ونزلت بوسى وامها
بوسى كانت نازله بطبيعتها زى مابتنزل كل يوم وبتجرى على السلم
سمير:ايه يابوسى ماتجريش كده انتى ناسيه انك حامل
ام بوسى:اهدى يابنتي جوزك عنده حق كده غلط
بوسى:فى ايه ماانا كل يوم بنزل كده
سمير:لكن دلوقتى الموضوع مختلف ولازم تاخدى بالك من إللى فى بطنك
بوسى بفرحه :حاضر ياحبيبى
سمير:يلا انزلىةبقى بالراحة ولا اقولك خليكى
وراح شالها وسط ذهول امها وأبوها وفرحتها لكن ابوها وامها كمان كانوا فرحانين لفرحتها
سمير:كويس كده اقعدى بقى وماتتحركيش كتير
بوسى:انت مش قولت حتفسحنا
سمير:لا ياقلبى قولت حفسح بابا وماما ومهند لكن حبيبتى حتروح معايا للدكتور نطمن عليها وعلى البيبى ونرجع ترتاح
بوسى:لا بقى انا عاوزه اخرج معاهم
سمير:حبيبتى نتكلم بعد الدكتور مايشوفك
بوسى:حتيجى معانا ياماما صح
سمير:اكيد طبعا مش لازم تشوف حفيدها او حفيدتها
ام بوسى:حاضر ده يوم المنى ربنا يجيبه بالسلامه
سمير من قلبه :يارب
&&&ياترى ايه إللى حيحصل بعد مايرجعوا من عند الدكتور&&&&
