Short Fictions [DRAMIONE]

✉️

ประธานนักเรียนชายกำลังเดินมาตามทางปราสาทหินเก่าแก่ของโรงเรียน จุดหมายปลายทางอยู่อีกไม่ไกล สายตาเขาจับจ้องไปที่เด็กผู้หญิงที่ยื่นอยู่ตรงหน้ารูปภาพ ที่ผ่านเข้าหอประธานซึ่งมันก็คือจุดหมายของเขา
"พี่มัลฟอยคะ" เสียงใสเอ่ยทันทีเมื่อเห็นเขาเดินใกล้เข้ามา
"ครับ..?" เดรโกหยุดเว้นระยะห่างพอควร เด็กผู้หญิงคนนั้นยิ้มให้เขาก่อนจะยื่นบางอย่างมาสุดแขน
"ให้พี่หรอ?" เด็กผู้หญิงนั้นก้มหน้างุดพร้อมพยักหน้า เดรโกมองถุงขนมก่อนรับมันมาอย่างปฏิเสธไม่ได้ เด็กผู้หญิงนั้นยิ้มกว้างเมื่อคนที่เธอแอบชอบยอมรับของที่เธอให้
"กินขนมให้อร่อยนะคะ พี่มัลฟอย"
"ขอบคุณนะนอ...(น้อง)" ไม่ทันที่เดรโกจะพูดจบ เด็กผู้หญิงคนนั้นก็เขินจนรีบเดินออกไปอย่าง รวดเร็ว เดรโกมองถุงขนมอีกทีก่อนจะหันกลับไปมองเจ้าของขนมที่เขินจนรีบหนีไปแล้วส่ายหน้า สงสัยเธอจะไม่เคยรู้มาก่อนว่าขนมทั้งหมดที่สาวๆให้เขามา เขาไม่ค่อยจะแตะมันเลย และมันก็มักจะตกไปที่เพื่อนเขาหมด

เดรโกเดินเข้ามาในหอประธานนักเรียน ก็เห็นแฟนตัวเองกำลังยื่นอ่านจดหมายอยู่ เขาจึงวางกระเป๋านักเรียนและถุงขนมบนโซฟากลางห้องนั่งเล่น แล้วเดินเข้าไปหาเฮอร์ไมโอนี่
"อ่านอะไรอยู่ครับ?" เขาเกยคางบนไหล่ ก่อนจะกระชับกอดจากด้านหลังหญิงสาว
"จดหมายแม่นายน่ะ" เธอตอบ เดรโกจูบต้นคอเนียนเบาๆแล้วก็อ่านจดหมายไปด้วย ก่อนจะรับรู้ว่าแม่เขาได้ปรุงยามาให้ทั้งเขา และเฮอร์ไมโอนี่เพื่อบำรุงสุขภาพให้แข็งแรง
"เพราะนายเขียนจดหมายไปอะ ว่าฉันเป็นไข้หลังจากนายลงโทษฉันไป แม่นายเลยส่งยาแบบจัดเต็มมาเลย" น้ำเสียงงอนของเฮอร์ไมโอนี่ทำให้เขาหัวเราะในลำคอ เธอหันหน้าไปหาเดรโก
"ก็ปกติเธอสู้กับฉันไหวนะที่รัก แถมยังเมื่อคืนก่อนก็ดันสลบก่อนจะลงโทษเสร็จด้วยซ้ำ...แล้วถ้าแม่ดันรู้ทีหลังว่าทำว่าที่ลูกสะใภ้ช้ำ มีหวังโดนเทศน์ยาวๆ"
เฮอร์ไมโอนี่ตีไหล่เขา "ก็มันเหนื่อย นายอะเอาแต่ใจต่างหาก นายสมควรที่จะโดนเทศน์ยาวๆ"
"จำได้...ว่าเธอแค่นอนครางเฉยๆนะ ฉันออกแรงเยอะกว่าอีก ที่รัก โอ้ย!"
แน่นอนว่าเขาโดนเธอตีอีกที "หยุดพูดเลยนะ! เมื่อคืนนายก็ทำฉันระบมไปทั้งตัว"
"ก็เธอดันทำตัวน่าฟัดนิ แถมยังนุ่มนิ่มอีกด้วย" เดรโกตอบไม่วายจะกระชับกอดให้แน่นไปอีก
"นายนี้! ความผิดฉันอีกนะ...ถ้าไม่มียาคุม ฉันท้องไปแล้วแน่ๆ " เฮอร์ไมโอนี่รู้ตัวแฟนเธอดีว่าเขาชอบอะไรแบบนี้แค่ไหน
"ยอมรับคำชมครับ...แต่พอแต่งงาน เธอก็เตรียมท้องได้เลย เฮอร์ไมโอนี่" เขาทั้งสองเคยพูดเรื่องนี้กันไปแล้ว ซึ่งเธอก็เห็นด้วย เพราะการมีลูกคือความฝันของเธออย่างหนึ่ง ฝันที่จะมีครอบครัวอบอุ่น
"พอพูดถึงเรื่องยา นี้ดีนะที่เธอบอกแม่ฉันไปว่าฝังยาคุมไปแล้ว ไม่งั้นแม่ฉันปรุงยาคุมให้เธอแน่นอน" เดรโกเอ่ยขึ้นมา ซึ่งเธอก็พยักหน้า ช่วงหยุดคริสมาสต์ที่ผ่านมาเธอกับเดรโกไปหาหมอที่โลกมักเกิ้ลมา เพราะเธอก็ไม่อยากท้องในวัยเรียนหรอกนะ
"นั้นสิ...ไม่งั้นคงต้องกลั้นใจกินยาแบบนั้นทุกวันแน่ๆ...ถึงแม้แม่ยาจะปรุงยาดีมาก แต่รสยานั้นไม่ไหวเลย"
ทำไมเดรโกจะไม่รู้ว่าเฮอร์ไมโอนี่เกลียดการกินยาแค่นั้น แต่ถึงเวลาป่วยเขาก็มีวิธีบังคับเธออยู่เสมอ
"เอ้อ...ว่าแต่มีเด็กผู้หญิงมายืนอยู่ข้างหน้าแบบจะมีเรื่องบอกนายน่ะ" เฮอร์ไมโอนี่นึกขึ้นได้

"คงจะไม่ใช่เรื่องประธานนักเรียนหรอก ไม่งั้นเธอคงบอกฉันไปแล้ว" เพราะเฮอร์ไมโอนี่ก็คือประธานนักเรียนฝ่ายหญิงนั้นเอง พวกเขาก็รักกันตอนช่วงปี 7 ช่วงที่ทำงานด้วยกัน แถมยังอยู่หอด้วยกันอีก
"เด็กนั้นเอาขนมมาให้น่ะ" เดรโกมองไปทางโต๊ะที่วางขนมอยู่ ซึ่งเฮอร์ไมโอนี่ก็พยักหน้ารับรู้
"นายนี้ เด็กเยอะจริงๆเลยนะ" เฮอร์ไมโอนี่แซว "ถ้าฉันไปตามตบ คงจะเหนื่อยน่าดูเลย"
"ก็มีแฟนหล่อก็ต้องทำใจนะครับ" เดรโกยกยิ้ม ทำให้เธอหมั่นไส้เหลือเกิน
"แต่ถ้านายนอกใจอะ น่าดู" เขามองแมวตัวน้อยที่กำลังขู่ฟ่อ "ไม่กล้านอกใจหรอก..ที่รัก"
"ตอนนี้รักแถบจะถวายชีวิตแล้ว"
"ให้มันจริงเถอะ..." เฮอร์ไมโอนี่หรี่ตาอย่างจับผิด ทำให้เขาอดหัวเราะไม่ได้ "หึงบ่อยๆนะ น่ารักดี"
"พรุ่งนี้ว่าจะเอาไปให้เบลสจัดการละกัน" เขาพึมพำก่อนจะซุกไซร้ต้นคอหญิงสาวในอ้อมแขน
"เราต้องไปทานอาหารเย็นนะ เดรโก" เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยขึ้นเมื่อรู้สึกถึงว่าคนตัวสูงค่อยๆปลดกระดุมชุดนักเรียนของเธอ แถมยังกำลังเม้มผิวเธอให้เป็นรอยแดงอย่างคุ้นชิน
"มีเวลาอีก 1 ชั่วโมง...ทันอยู่แล้ว ที่รัก" เขาไม่ปล่อยให้เธอเถียงขึ้นอีก เดรโกครอบครองริมฝีปากหวานด้วยความเอาแต่ใจ
"อื้ม..." ทั้งสองเริ่มแลกจูบกัน เฮอร์ไมโอนี่โอบรอบคอหนุ่มผมบลอนด์ เธอดึงเนคไทสีเขียวออกจากตัวเขา ซึ่งเดรโกก็โยนเสื้อนักเรียนบ้านกริฟฟินดอร์ทิ้งไปเช่นกัน
"ไปที่เตียงเถอะ ที่รัก" เดรโกถอนริมฝีปากให้คนตรงหน้าพักหายใจ
"ตามใจนายเลย เดรโก..." เขาอดที่จะหอมแก้มที่แดงระเรื่อไม่ได้
"น่ารักมากครับ...แล้วก็"
"งั้นเราต้องไปเลทอาหารเย็นกันแล้วล่ะ"
.
.
.

เด็กผู้หญิงคนนั้นเธอรีบวิ่งกลับมาที่หน้าหอประธานนักเรียน หวังว่าเดรโกจะยังไม่เข้าไปในหอ ซึ่งมาถึงก็พบกับความผิดหวัง
"ไม่เป็นไร รอพี่เขาออกมาก็ได้.." เธอเดินไปยืนรอ ก่อนจะเปลี่ยนไปเดินวนไปวนมา หรือนั่งพิงกำแพงก็แล้ว ก็ยังไม่มีใครออกมา
"พี่มัลฟอย เขาจะไม่ทานอาหารเย็นหรอ"
"หรือเขาเดินออกไปกันแล้วนะ" เธอพึมพำ เธออุตส่าห์ตัดสินใจจะมาบอกชอบพี่ประธานนักเรียน ตัวเธอดันรีบวิ่งหนีออกไปก่อน ถึงแม้เธอจะรู้ว่าประธานนักเรียนทั้งสองคนเป็นแฟนกันก็ตาม แต่เธอก็อยากสารภาพรักอยู่ดี นั้นแหละอีกอย่างที่เธอไม่รู้คือ ประธานนักเรียนทั้งสองคนหมั้นกันเรียบร้อยแล้ว แถมตอนนี้พวกเขาก็คงจะไม่ออกจากหอยันเช้าพรุ่งนี้เลย