Onschuldige Vriendschap

Hoofdstuk 3

Ik open de foto die Affan zo juist maar mij heeft gestuurd. Het is een vage foto van hem in zijn kamer. Tenminste dat denk ik. Hij zit op een bed en je ziet een deel van zijn schouder in een wit eenvoudig shirt. Zijn lichte getinte nek en een deel van zijn kaak. Er staat ook een tekst bij geschreven. Verveling!! Ik weet even niet wat ik hiervan moet denken. Zonder goed na te denken maak ik een foto van de supermarkt en zet er ook een tekst bij. Same over here. En ik stuur de foto naar Affan. Voor ik het weet heb ik een chat bericht ontvangen van Affan. Wat doe jij dan?  Hij moet zich wel erg vervelen. Waarom is hij niet gewoon met vrienden? Ik stuur terug dat ik naar het strandfeest was met Aline en dat we even zijn gestopt om te roken maar dat zij mij zo naar huis brengt. Wat ga je doen dan naar huis ofzo? Volgens mij is dat precies wat ik net zei maar oké. Blijkbaar wilt hij blijven praten. Iets wat ik helemaal niet erg vind. Ja denk het, Aline moet zo weg dus ik heb weinig keus. Al heb ik mega veel honger.  Zoveel honger heb ik niet eens dus weet niet waarom ik dit stuur. Ik denk omdat ik ook graag het gesprek gaande wil houden. Ja man ik ook niet normaal. Waar kan je nu nog eten dan. Betekend dit dat hij wat samen wilt eten of niet. Ik raak een beetje in de war. Ik krijg er helemaal buikpijn van. Altijd wanneer ik nerveus wordt krijg ik last van mijn darmen. En dat gebeurd negen van de tien keer in situaties waarin ik dus absoluut geen buikpijn kan verdragen. Maar op dit moment valt het nog mee en ik ga toch naar huis. Toch? Vele gedachtes gaan door mijn hoofd. Mcdonaldss stuur ik met een emoij met hartjesoogjes. De telefoon van Aline gaat over. Ik lees Jason zijn naam op het scherm. Ze wisselen een paar woorden en uiteindelijk zegt Aline "ik breng dan nu snel Mia naar huis. Ik zie je over 10 minuten." De supermarkt is echt maar een paar minuten verwijderd van mijn huis. Aline doet haar riem om en wanneer ik wil grijpen naar de mijne krijg ik weer een berichtje. Oké Lets go than. Heb je auto? WoW. Wacht even.  Betekend dit dat ik samen met Affan iets ga doen? Midden in de nacht. Is dit raar? Ik weet het niet. We rijden weg en schraap mijn keel. "Affan wilt met mij naar de McDonalds?" "Serieus? Hoe dan? Hoe heb je zo snel een date gefikst met hem" en ze begint weer te lachen. "Doe normaal met je date. Ik zei dat ik honger had en toen zei hij dat." Ze kijkt me aan en vraagt "ga je? Moet ik je bij hem afzetten." Ik probeer zo moeilijk mogelijk te kijken alsof ik even twijfel. Maar diep van binnen weet ik al gewoon dat ik ja ga zeggen. Waarom is dat eigenlijk? Ik kan hier geen antwoord op bedenken. "Ja denk het wel. Waarom ook niet ik was toch nog niet moe" Aline knikt en ik stuur naar Affan dat ik een auto heb en we wel kunnen gaan. En dan staan we al voor mijn deur. Ik zoek mijn sleutelbos, waar mijn autosleutel ook aan zit. Ik kijk om mij heen en zoek een knal rode auto tussen een paar geparkeerde auto's. Ik zie hem al snel staan voor het huis van de buren naast een zwarte auto. Mijn auto is niet heel groot en heeft twee deuren. Maar er passen makkelijk vijf mensen in. Het is mijn eerste eigen autootje en het brengt me van A naar B. Al wil ik wel graag een nieuwe, maar het geld groeit mij helaas niet op de rug. Zodra ik uitstap wens ik Aline een fijne avond en blaas een kusje naar haar. Ze rijdt weg en ik stap gelijk in mijn auto. Koud! Ik start snel mijn auto en zet de verwarming aan. Dan rij ik alvast de straat uit voordat mijn ouders of buren wakker worden door het geluid van mijn auto. Aangezien het zomer is en hun ramen opstaan. Mijn vader herkent sowieso het geluid van mijn oude barrel. Nadat ik de straat ben uit gereden parkeer ik de auto rechts van de weg. Ik stuur hem een bericht. Sta klaar! Vervolgens bedenk ik mij dat ik niet eens weet waar hij woont. Hij stuurt mij zijn locatie. 2 minuten staat er. Zo dat is dichtbij! Ik rij het hele blok uit en kom dan op een soort grotere weg. Ik sla een paar keer linksaf en ik blijf aan het einde van de straat staan. Ik kijk in de verte naast het hoekhuis wat tegen over mij staat en tot mijn verbazing zie ik huizen die op de huizen lijken uit mijn straat. Huh wacht eens even. Hij woont nog dichterbij dan ik dacht. Met de auto moet je helemaal omrijden om in het andere blok te komen. Maar via het bruggetje hier tussen die huizen kom je bij het einde van mijn straat. Er zit dus alleen een sloot tussen ons. Ik heb hem nooit gezien daar bedenk ik me. Maar dan moet ik eerlijk aan mijzelf toegeven dat ik daar nooit kom. Ik laat de hond altijd aan het begin van de straat bij een boom plassen en in de speeltuin voor het bruggetje aan mijn kant heb ik ook niks te zoeken. Ik wordt uit mijn gedachte gesleurd door een geluidje op mijn telefoon. Die rode auto toch? Ik antwoord zo snel mogelijk dat het klopt en vraagt waar die dan is. Want ik zie niemand staan. Maar ik wil ook niet overdreven om mij heen gaan kijken alsof ik mijn nek half breek. Ik kerm in elkaar. Mijn darmen nemen weer de overhand nu ik nerveus begin te worden. Hopelijk is dit rot gevoel zo weg en is het niet ongemakkelijk. Hoe kwamen wij er bij ineens af te spreken? Ik snap er maar weinig van. En dan schrik ik doordat iemand aan de passagierskant de deur open trekt. Affan stapt in met een grijs op zijn gezicht.