Short Fictions [DRAMIONE]

🚪

      เฮอร์ไมโอนี่คาดว่าประมาณ 4 ทุ่มแล้ว เธอไม่กล้าแม้จะเปิดประตูตู้ออกไปด้วยซ้ำ จึงได้แค่แง้มๆไว้ แค่นั้น ตลอดเวลาในหนึ่งชั่วโมงเธอมองรอบๆในตู้ ถึงแม้มันจะมืดก็ตาม เดรโกจัดเสื้อผ้าได้เป็นระเบียบมาก แถมกลิ่นในตู้เขายังหอมอีกด้วย มันทำให้เธอลองคิดถ้าเธอได้สูดจากตัวเขาล่ะ
     "คงฟิน..เฮ้ย!" เฮอร์ไมโอนี่ตบปากตัวเอง
     "บ้าๆ..ยัยเฮอร์" เธอพึมพำก่อนจะได้ยินเสียงลูกบิดก่อนประตูจะเปิดขึ้น ก็ปรากฏตัวเจ้าของห้อง เฮอร์ไมโอนี่เกร็งไปทั้งตัวเมื่อเห็นเดรโก เขาปิดประตูลงพลางเปิดไฟในห้อง เดรโกมองรอบห้องก่อนจะมาหยุดที่ตู้เสื้อผ้าเขา เฮอร์ไมโอนี่กลั้นลมหายใจเมื่อเห็นเขาทำท่าจะเดินเข้ามา แต่เดรโกก็ล้มเลิกความคิด
      "ฮู่วว.."
      เฮอร์ไมโอนี่โล่งอกไปที่เห็นเขาเดินไปที่เตียงนอน
      "ไปไกลๆเลยนะ.." เธอเอ่ยเบาๆขณะเดรโกล้มตัวนอนลงบนเตียง เฮอร์ไมโอนี่มองเขาที่นอนอยู่สักพักก่อนจะลุกขึ้นมา เธอรีบเขยิบเข้าไปในมุมมืดทันที เดรโกเดินผ่านตู้เสื้อผ้าไปแล้วมานั่งที่โต๊ะทำการบ้านใกล้ๆมัน
     "ไปทำที่อื่นไม่ได้รึไง.." เฮอร์ไมโอนี่บ่นพลางเขยิบให้ห่างจากด้านที่ติดกับโต๊ะทำการบ้าน เดรโกนั่งลงบนเก้าอี้ เขามองตู้เสื้อผ้าด้วยความประหลาดใจอีกครั้งก่อนจะหันความสนใจไปที่การบ้าน เฮอร์ไมโอนี่พยายามมองเขาแบบสุดๆ เพราะช่องด้านข้างมันเล็ก เธอขยับตัวให้เบาที่สุดแต่มือเธอก็ดันไปเคาะกับเนื้อไม้ เดรโกหยุดเขียนเมื่อได้ยินเสียง
   'ซวยแล้วไง..'
    เธอคิดแล้วรีบเก็บมือข้างนั้นทันทีแต่เดรโกก็ก้มหน้าลงไปทำการบ้านต่อ
    "เมื่อไรจะเที่ยงคืนเนี่ย.." เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยความกังวลใจ ....
      เธอนั่งมองเขาทำการบ้านจนตอนนี้ก็น่าจะห้าทุ่มกว่าแล้ว เฮอร์ไมโอนี่นั่งหาวด้วยความง่วงแล้วเธอพลอยหลับไป ก่อนจะรีบสะดุ้งตื่นขึ้นมาแต่ขณะนั้นหัวเธอกลับกระทบกับผนังตู้อย่างแรง
    "โอ้ยย.." เฮอร์ไมโอนี่ร้องพลางจับหัวตัวเอง เดรโกที่ได้ยินเสียงกระทบกับตู้เล็กๆเบาๆตลอดการทำการบ้าน แล้วเมื่อกี้อีก ทำให้เขาทนไม่ได้ เดรโกเดินไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้าเขาทันที
    "โอ้วว ไม่นะ !!"
    "อะไรเนี่ยยย?!"
    ทั้งสองคนที่เจอหน้ากันเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ เดรโกมองเฮอร์ไมโอนี่ที่ลูบหัวตัวเองปอยๆก่อนจะทักทายเขา
    "หวัดดี.." เดรโกตั้งสติได้ก็รีบจะดึงตัวเธอออกมา
    "ไม่!!..อย่าดึงฉันนะ" เฮอร์ไมโอนี่เกาะชั้นที่อยู่ข้างในตู้ไว้แน่น
    "ออกมาเดี๋ยวนี้เลย..!!" เขาสั่งเธอแต่เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้า
    "เดรโก..ฉันเล่นเกมอยู่" เธอสารภาพกับเขา
    "เกมที่ท้าอะไรนั้นอีกใช่ไหม?" เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้ายอมรับ เพราะคนตรงหน้านี้จับพิรุธคนได้เก่ง แล้วเธอเป็นคนที่ยิ่งโกหกไม่เนียนเสียด้วย
    "ให้เวลาอธิบายมา...ที่รัก"
    "แพนซี่ท้าให้ฉันมาอยู่ในตู้เสื้อผ้านายจนกว่าจะเที่ยงคืน เพราะเห็นว่าเราไม่ถูกกัน" เดรโกฟังก่อนจะถอนหายใจ พวกเขาแอบคบกันอย่างลับๆแต่ยังทำเป็นศัตรูกันเป็นเหมือนเดิม
    "ให้ตายเถอะ..ฉันให้เธอเลิกเล่นไปนานแล้วนะ..เฮอร์ไมโอนี่" เขาเดินไปนั่งบนเตียงเพื่อสงบสติอารมณ์
    "ก็มันสนุกนี้หน่า.." เฮอร์ไมโอนี่แก้ตัวพลางมองหน้าเขาตาปริบๆ เพื่อหวังให้เขาใจอ่อน
    "ไม่!..ถ้าเธอยังไม่เลิกเล่นอีก..ฉันจะทำให้เธอเดินไปเรียนไม่ไหวเลยคอยดูเถอะ" เดรโกขู่ ซึ่งแน่นอนว่าเขาทำจริง
    "เดรโก..ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายนะๆ....น้าาาา" เฮอร์ไมโอนี่อ้อนเขา
   "แล้วเธอไม่คิดล่ะว่า ถ้ามันไม่ใช่ตู้ของฉันแต่เป็นไอ้หน้านั้นก็ไม่รู้ แล้วถ้ามันจับเธอได้ มันเห็นเธอสวยๆอย่างนี้ เธอคงไม่รอดจากเอื้อมมือมันแน่" เดรโกพูด
   "ฉันขอโทษ..แต่นายอย่าทำให้ฉันแพ้นะ เดรโก.." เขามองเธอก่อนจะถอนหายใจอีกรอบออกมา
    "ตอนนี้ห้าทุ่มสิบห้าแล้ว.." เขาบอก "เธอเข้ามาในตู้ตั้งแต่เมื่อไร.." เฮอร์ไมโอนี่ไม่กล้าตอบ
   "ไม่กี่ชั่วโมงหรอก.." เธองึมงำ
   "กี่ชั่วโมง..?" เดรโกจ้องเธออย่างคาคคั้น
   "สองชั่วโมงกว่าแล้ว.." เธอรีบตอบทันที
   "ให้ตายเถอะ!..เธอเข้ามาตั้งแต่สามทุ่มเนี่ยนะ" เดรโกพูดก่อนจะสถบเบาๆ
    "อื้ม..แต่ฉันไม่เป็นอะไรหรอก..เดรโก" เฮอร์ไมโอนี่รีบตอบ "แค่สองชั่วโมงในตู้..เมื่อก่อนนายยังขังฉันไว้ในห้องน้ำตั้งห้าชั่วโมงเลย"
     ตอนแรกๆเขาคอยจะแกล้งเธอตลอด มันทำให้เขารู้สึกผิดไม่หายเลย "..แค่นี้ถือว่าจิ๋บๆมาก.."
    เดรโกเหนื่อยใจ เธอชอบรั้นเขาเสมอจนทำให้เขาต้องลงโทษเธอบ่อยๆ "ฉันคงต้องลงโทษเธอให้เยอะกว่านี้อีกล่ะมั้ง"
เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้ารัวๆทันที "ปกติ..ฉันก็แทบจะสลบแล้วนะ เดรโก"
เธอกับเขามีอะไรกันบ่อยมากแต่พยายามจะปิดเป็นความลับตลอดเวลา "..เฮ้อ..งั้นฉันจะรอด้วยล่ะกัน.." เดรโกพูดออกมา ทำให้เธอดีใจ
"ฉันรักนายที่สุดเลย.." เขาส่ายหน้ากับอาการออกหน้าออกตาของเธอ มันช่างน่ารักจนเขาอยากจะลากเธอมาขย้ำซะเดี๋ยวนี้เลย.......
       แพนซี่และอีกสองคนที่ร่วมเล่นเกมด้วย ตื่นขึ้นมาตอนตีสาม พวกเธอออกมาจากห้องตัวเองเพื่อจะมาหาเฮอร์ไมโอนี่ที่ห้องของเธอ
"อ้าวว...เธอไม่อยู่!" พรีเฟ็คเรเวนคลอเปิดประตูห้องเฮอร์ไมโอนี่ ทำให้อีกสองคนรีบมองข้างในห้องให้ทั่ว
"เธอไปไหน?!"
แพนซี่ใจหายก่อนจะรีบเดินไปเคาะประตูห้องพรีเฟ็คสลิธิรีนฝ่ายชาย
"เดรโก..เปิดหน่อย!!" เธอเคาะรัวจนทำให้เดรโกที่เพิ่งได้หลับสิบกว่านาทีตื่นขึ้นมา
  "อืม.." เฮอร์ไมโอนี่พึมพำเมื่อเดรโกปล่อยกอดเธอ เขาดึงผ้าห่มมาคลุมร่างเปลือยเปล่าของเธอ
"มาแล้วๆ.." เดรโกสวมบ็อกเซอร์ตัวเดียวเดินไปเปิดประตู
"มีอะไรล่ะ รู้ไหมว่ามันรบกวนการนอนฉันมากเลยนะ....แพนซี่" เขาพิงกรอบประตู ทำให้สองสาวข้างหลังแพนซี่แอบยืนกรี๊ดกับความกำยำของเขา
"ใช่ๆ...ฉันขอโทษ...แต่ฉันขอถาม ว่านายเห็นเฮอร์ไมโอนี่บ้างรึป่าว?" แพนซี่ถามด้วยความร้อนใจ
"ทำไมฉันต้องเห็นด้วยล่ะ..?" เขาถามกลับ
"ก็..ก็" แพนซี่ไม่อยากตอบแต่ก็ต้องพูด "..ก็..พวกเราท้าให้เธอไปอยู่ในตู้นาย แล้วเที่ยงคืนให้ออกมาแต่นี้ตีสามแล้ว ฉันไม่เห็นเธอในห้องเธอเลย"
เดรโกฟังแพนซี่ "..ทำไมต้องเล่นเกมนี้กันด้วยล่ะ ไม่คิดว่ามันอันตรายรึไงกัน?" สามสาวพยักหน้ารับอย่างยอมรับผิด แต่ความสนุกมันทำให้พวกเธอกล้า
"วันหลัง..ถ้าเล่นอะไรแบบนี้ หัดคิดให้รอบคอบด้วย" เดรโกบอก "แต่ถ้าเป็นไปได้..พวกเธอไม่ต้องเล่นกันเลยดีกว่านะ.."
แพนซี่หน้าเหวอทันที "...ไม่เอาๆ..พวกเราจะเล่นให้ไม่เป็นอันตราย พวกเราสัญญา..ว่าแต่นายเห็นเฮอร์ไมโอนี่ไหม??" เธอพยายามชะเง้อเข้าไปดูในห้อง
"เห็น..ยัยนั้นซุ่มซ่ามจะตาย" เขาบอกก่อนจะเปิดประตูให้กว้าง มันทำให้ทั้งสามสาวมองเห็นเฮอร์ไมโอนี่ที่นอนหลับอยู่บนเตียงเขา
"อย่าบอกว่า..นายปล้ำเธอน่ะ?!" พรีเฟ็คเรเวนคลอเห็นเสื้อเกลื่อนกลาดรอบเตียง
"แค่นี้..ทำไมนายต้องใจร้ายกับเธอด้วยล่ะ!!" พรีเฟ็คฮัฟเฟิลพัฟว่าเดรโก ทำให้เขาถอนหายใจ
  "ฉันกับเฮอร์ไมโอนี่ เราเป็นแฟนกัน..ส่วนเรื่องนี้ เฮอร์ไมโอนี่เธอเต็มใจ.." แพนซี่ที่ฟังเดรโกก็อมยิ้มมาทันที ที่เธอสั่งให้เฮอร์ไมโอนี่ทำอย่างนี้ เพื่อต้องการความชัดเจนว่า เดรโกกับเฮอร์ไมโอนี่ ความสัมพันธ์แบบไหนกันแน่ แต่อีกสองสาวถึงกับช็อคทันที
"อื้ม..งั้นนายยอมรับว่าเป็นแฟนกับเธอใช่ไหม?" เดรโกพยักหน้ารับคำแพนซี่ เขากับเฮอร์ไมโอนี่ตกลงกันว่าเขาจะไม่ให้เธอแพ้ แต่ต้องแลกกับการประกาศว่าพวกเขาเป็นแฟนกัน ซึ่งเธอก็ต้องยอมตกลง
"โอเค..ก็ดี ฉันกับรอนจะได้ไม่ลับๆล่อๆเหมือนกัน"
  "ฉันกับเฮอร์ไมโอนี่ก็ว่าสงสัยเรื่องเธอเหมือนกัน.." เดรโกพูดพลางยกยิ้ม "โอเคๆ..ฉันจะไปนอนกอดเฮอร์ไมโอนี่ต่อแล้วน่ะ..ฝากพาสองคนหลังเธอเข้าห้องด้วยล่ะ ดูจะช็อคค้างอีกนาน"
แพนซี่มองข้างหลังอย่างอ่อนใจ "งั้นฝันดี..เดรโก"
เดรโกพยักหน้าก่อนจะปิดประตูห้องลง ส่วนแพนซี่ก็ต้องลากยัยสองคนนั้นเข้าห้องด้วยความดีใจที่เธอสามารถทำให้เดรโกกับเฮอร์ไมโอนี่ยอมรับเรื่องว่าพวกเขาเป็นแฟนกันได้ หลังจากทั้งสองคนปิดความลับนี้มานานกว่าหนึ่งปี.........

//เอาฟิคสั้นที่แต่งมานาน มาปรับแต่งแล้วอัพใหม่