Onschuldige Vriendschap

Hoofdstuk 1

Het is zomer en het weekend is bijna voorbij. Aline en ik zitten samen in de auto. De auto is van haar vader. Hij is ruim en hij heeft Bluetooth verbinding waardoor we lekker kunnen mee zingen met de muziek. Ik zet mijn favoriete hiphop lijst aan. We staan voor de supermarkt bij ons in het dorp. De parkplaats is groot en helemaal verlaten. Er staat ergens in de verte een witte caddy maar volgens mij zit daar niemand in. Het is best donker maar alles is goed zichtbaar door de lantarenpalen. Het is al half 12. Morgen ben ik gelukkig vrij. Elke maandag ben ik vrij. Ik vind het heerlijk, een lekker lang weekend. Aline begint elke dag pas om 13:00 uur. Dat vindt ik alleen maar beter want dat betekend dat zij nooit zeurt dat ze vroeg wilt slapen op de zondag, in tegenstelling tot mijn andere vriendinnen. Op het strand, ongeveer 25 minuten hier vandaan, is elke zondag een strandfeest. Ik vindt het daar erg leuk. Er zijn vaak goede DJ's, leuke muziek, veel bekende en natuurljk ook knappe jongens. Aline en ik gaan er regelmatig heen op zondag. Eigenlijk bijna elke zondag. Behalve als er een slechte line-up is of als we allebei te moe zijn. Iets wat ook best vaak voorkomt. Maar dat maakt niet uit want dan pakken we lekker een filmpje. Wij hebben beiden een Pathé pas. Sommige mensen vinden ons maar raar dat we zo vaak naar de bios gaan, vooral in de zomer. Blijkbaar gaan deze mensen niet vaak genoeg anders wisten zij wel dat de airco in Pathé altijd super hoog staat waardoor je wenst dat je met een dikke trui en een dekentje in de zaal zit.

We staan nog steeds voor de supermarkt en zitten beiden een beetje te scrollen op onze telefoon terwijl de muziek keihard door de boxen giert. Aline doet de muziek zachter. Haar telefoon maakte een geluidje. Dat zal vast Jason zijn. Althans dat hoop ik want dat is de reden waarom wij hier nu staan. Aline en Jason zijn vrienden met extra's. Daar heb ik verder niks op aan te merken. Ik veroordeel hun zeker niet. Zij moeten lekker doen waar zij zin in hebben. En als zij het prima vindt, vind ik dat ook. Maar diep van binnen weet ik dat Aline echt gek op Jason is. Ook tegenover mij doet zij alsof dit niet zo is maar ik spreek haar hierin niet tegen. Zolang zij blij is met hoe hun situatie nu is ben ik dat ook. "Hehe! Meneer kan eindelijk eens reageren" zegt Aline heel luid. "Dat werd tijd" zeg ik een stuk zachter. De feesten op het strand duren meestal tot een uur of één. Maar vandaag gingen wij al om half elf weg. Het was niet meer zo heel leuk, er hing een raar sfeertje. Alsof er elk moment een vechtpartij zou ontstaan. En ik wist dat Aline graag nog naar Jason wou dus ik stemde in toen zei vroeg of we eerder weg konden gaan. Aline deed alsof het meer aan de sfeer lag dan aan haar verlangen naar Jason maar ik liet niks merken. Ik vond het allemaal wel prima. Ik was eigenlijk helemaal niet moe en besefte nadat Aline een berichtje kreeg dat ik niet zou weten wat ik nu moest gaan doen zodra Aline weg zou gaan. Wij waren met haar auto wat betekend dat zij mij eerst thuis zou moeten afzetten. En dan? Zou ik dan al gaan slapen, nee zeker niet. Het was nog veelte vroeg voor mij. Ik ben altijd al een avond mens geweest. Mijn ouders hebben vaak kritiek op mijn slaapritme, vooral op zondag. Maar dat boeit mij eigenlijk niet zo veel. Ik denk dat ik gewoon ga netflixen ofzo. "En? Waar is Jason?" Vraag ik. Ze zegt dat ze het nog niet weet omdat hij alleen met "hey" reageerde. Ik staar door het raam voor mij naar de deur van de supermarkt. Vroeger had ik hier een bijbaantje als vakkenvuller. Terwijl ik daar aan denk krijg ik een rilling. Wat ben ik blij dat ik nu ouder ben, een echte baan heb en daar niet meer werk. Niet dat ik een hele stabiele baan heb maar oké. Geld is geld. Terwijl ik in mijn gedachten nog steeds door het raam staar maakt mijn telefoon ook een geluidje. Ik zie dat ik een berichtje heb op Snapchat. Vast iemand die op mijn verhaal reageert. Ik heb een paar video's gemaakt van het feest. "Hij is onderweg naar huis, hij komt vanuit de stad. Dat betekend dat we nog ongeveer 15 minuten hebben. Oké?" Ik knik en zeg "prima toch". Ik open toch maar mijn Snapchat en zie dat iemand mij een foto heeft gestuurd. Tot mijn verbazing staat er een onbekende naam. Niet geheel onbekend ik heb hem immers zelf toegevoegd. Wat moet hij nou naar mij sturen en nog wel zo laat vraag ik mij af. Ik blijf kijken naar zijn naam en open het om de een of andere reden nog niet. Aline heeft het door en vraagt "wie is dat?" Ik haal mijn ogen van het scherm af en kijk haar aan. Half grijnzend zeg ik "het is Affan".