De dood van Caesar 2045

Iden van maart.

Het klokje beweegt niet meer. Geen "tik-tik-tik." Helemaal niets. Het is stil. Al voor tien jaar. Tien jaar lang, zonder een klok. Zonder te weten wat de tijd is.

Je vraagt je misschien af, "Maar wat is daar zo erg aan dan?" Nou, ik ga je eens vertellen wat er zo erg aan is.

Ik ben op de Iden van maart.

Je vraagt je waarschijnlijk af wat dat is.

Dat betekent dat ik in Rome ben. Heel erg leuk hier, lekker ouderwets. Maar voor de mensen die hier leven is alles nieuw. Want ja, het is namelijk 44 voor Christus.

Mijn klok zie je, is mijn tijdmachine. En die is kapot. Ik ben hier nu al voor tien jaar. En vandaag is er iets heel erg leuks aan de hand. Als je niet weet wat voor dag het is zeg ik je het nog een keer.

Het is Iden van maart 44 jaar voor Christus.

De dag van de moord op Julius Caesar.

Weet je, het zou interessant kunnen zijn. Maar het hele land is in rep en roer. Iedereen is op de straten, en vraagt zich af wie zijn opvolger zal zijn. Er staat momenteel een man iets aan te kondigen. Hij heeft het over de moord op "Onze geliefde Caesar." Hij leest het nergens van af. Hij dreunt het gewoon op. Ik wist al dat dit ging gebeuren. Dat wist ik allang. Eenmaal toen ik wist in welke tijd ik was beland, ging ik gelijk uitzoeken wanneer er rampen zouden gebeuren. Een vrouw naast me valt flauw, maar niemand helpt haar, iedereen is diep op de speech van de man aan het letten.

'Vandaag, is onze geliefde Caesar neergestoken in de rug.' Zijn stem trilt. 'Onze keizer is niet meer.'

Iedereen valt stil. Een paar mensen beginnen te huilen. Opeens, hoor ik iemand iets zeggen.

'Oh, that's sad.' Zegt de stem. Ik kijk meteen op. 'Alexa, play despacito.' Mijn ogen worden groot. Dit is niet mogelijk. Dit kan niet. Niemand van 44 voor Christus weet wat Alexa is. Ik kijk over alle mensen heen, maar ik zie het persoon niet. Ik open mijn mond en schreeuw. 'The English one or the original?' Ik blijf om me heen kijken. Mensen staren me verward aan, maar daar trek ik me niets van aan. Iemand in een paars gewaad kijkt me met grote blauwe ogen aan. Er verschijnt een lach op zijn gezicht. 'Nee man. De originele plaat is veel beter!' Ik lach. 'Justin Bieber sucks.' Ik loop naar hem toe. Hij loopt naar mij toe. Iedereen kijkt ons verward aan. Hij merkt het en trekt me mee een steegje in. 'Hoe kom jij aan paarse kleding?' Vraag ik. 'Ik kan nog niet eens rood betalen.' Hij lacht. 'Gewoon geluk hebben.' Ik lach. Hij haalt een horloge uit zijn zak. 'Is die van jou ook kapot?' Vraagt hij. Ik knik. 'Ik zit hier al tien jaar.' Zeg ik. 'Jij?' Hij schudt zijn hoofd. 'Ik zit hier pas zes maanden.' Hij haalt zijn hand door zijn haar. 'Ik dacht dat ik de enige was.' Hij zucht. 'Maar blijkbaar zijn er meerdere.' Ik lach. 'Welk merk machine heb je?' Vraag ik. Hij draait zijn horloge om. Een klein logo in de vorm van een wolf glinstert op de achterkant. Ik laat mijn klok zien. 'Wolf.' Het kleine logo van een wolf glinstert in het klokwerk. Hij lacht. 'Het komt waarschijnlijk door het bedrijf.' We zuchten. 'Ik dacht dat ik ergens op had geklikt ofzo. En dat ik daardoor niet meer terug kon.' Ik lach. 'Ik dacht dat ik hem had laten vallen.' Ik doe mijn klok weer terug in mijn zak. 'Wanneer was jij vertrokken?' Ik kijk hem aan. Hij krabt aan zijn hoofd. 'Drie oktober 2045.' Hij zucht. 'Weet je wat ik het meeste mis?' Ik haal mijn schouders op. 'Chipotle.' Hij kreunt. 'DE CHIPOTLE MIJN DUDE!'

Ik haal mijn hand door mijn haren. 'Ik weet niet man.' Ik krab aan mijn kin. 'Ik mis de memes.'

'Ah! Die was ik helemaal vergeten!' Hij kijkt boos. 'Waarom moest je die wond nou weer openen?' Ik lach terwijl ik mijn schouders ophaal. Hij schudt zijn hoofd. 'Kom mee.' Zegt hij.

'Ik wil je wat cools laten zien.'