Sara
Heb je wel eens van die momenten dat je gewoon weg wilt? Weg wilt van aarde, weg van de mensen. En vooral, weg van de pijn. Pijn, een woord van vier letters met een groot betekenis. Een woord, met verschillende betekenissen, voor de een wat zachter uitgedrukt, voor de ander groot. Pijn, een heel ander betekenis voor mij. Het is gewoon, het doet me pijn om te leven. Het doet gewoon verdomd veel pijn, maar het ergste is dat ik er geen reden achter kan bedenken. Waarom heb ik zo'n pijn? Waarom hou ik zoveel van de duisternis? Mijn ouders leven nog, gelukkig. School gaat wel, maar mijn hart. Mijn hart functioneert volgens mij niet goed. Ik zou moeten genieten van het leven, het beste ervan maken. Maar ik heb zo'n stom gevoel, vanaf mijn keel tot mijn buik. Een gevoel van eenzaamheid. Een gevoel dat me wilt lijden tot zelfmoord. Heb ik het geprobeerd? Zo vaak. Ooit op een dag, ben ik 's nachts naar een brug toe gelopen, ik heb er op gestaan. Heb de wereld nog eens bekeken, gedacht over het leven. Tot besluit er weer vanaf gegaan, waarom zou ik ook? Ik heb er geen reden toe, nee die heb ik niet. Ik verzin zelf een reden, die niet bestaat. Waarom? Misschien ben ik niet helemaal goed wijs. Misschien gunt god mij geen geluk, ook al geloof ik niet in god.
''Sara, kom je eten?'' galmt mijn moeders stem door mijn kamer. Mijn kamer is leeg, met alleen een bed en bureau. Ik zucht en loop naar beneden. Mijn vader zit zoals gewoonlijk aan tafel, en mijn moeder is nog bezig in de keuken. Ik loop met een neutraal gezicht naar de tafel, en ga zitten.
''Hoe was school?'' vraagt mijn vader.
''Normaal.''
Ik kan nooit een normaal gesprek met mijn ouders voeren, ze zijn zo kil en zo saai. Misschien zijn zij de reden wel? Maar waarom zou ik hen de schuld geven? Omdat ik niet beter weet, en omdat ik het me waarschijnlijk verbeeld. Misschien vat ik het niet goed op, misschien zijn ze juist héél gezellig, en misschien, heel misschien zie ik het anders door mijn ogen.
Mijn vader antwoordt niet meer terug, arm mens. Waarschijnlijk heeft hij geen zin om met me te praten, door de toon waarop ik praat. Ik geef hem daar alle reden toe, waarom zou hij ook met een depressief kind willen praten? Ik maak hem daar waarschijnlijk depressief van. Hij wenste dat hij nog meer kinderen had, ik weet het zeker.
Na het eten, besluit ik een rondje buiten te maken. Het is herfst en ondertussen is het al donker, maar dat maakt me niets uit. Mijn ouders zijn dit toch gewendt van me. 'S middags maak ik nooit wandelingen, er zijn dan teveel mensen. Maar 's avonds is het rustig, dan kun je wat zinniger nadenken. Mijn benen maken automatisch stappen richting het parkje, wanneer ik er ben ga ik op het bankje zitten. Ik pak een sigaret en steek hem aan. De reden waarom ik rook? Het voelt alsof een stukje van mijn lijf verlost wordt, dat het meegevoerd wordt met de wind en verdwijnt, en het nooit meer terug komt.
Net dat ik wil opstaan hoor ik geritsel en voetstappen. De voetstappen komen steeds dichterbij en met een ruk draai ik om. Mijn hart staat stil, en ik kijk in de mooiste blauwe ogen. Het enige wat nog kleur geeft in mijn leven.
---
Wat vonden jullie ervan? & Can I have a comment & vote
