Një jetë midis ferrit

33

-Noah,mjaft,te lutem.

-Perse,perse duhej te ndodhte keshtu.

-Eja te largohemi qe ketu.

E terhoqi drejt vetes dhe e perqafoi forti.Qau per minuta te tera ne krahet e saj,kjo po e bente te ndihej me mire.Kishte nevoje te nxirrte te gjithe merzitjen qe e kishte mbajtur shume brenda vetes.

-Noah,duhet te shkojme tek...burgu.

-Po,sigurisht.

-Nese ke nevoj te qetesohesh,shkojme neser.

-Jo do te shkojme sot.Dilan,shume faleminderit per gjithcka.

-Te lutem,Alaina ishte shoqja ime me e mire gjithashtu nje grua dhe nje nene shume e mire.

.........

-Pershendetje,duam te takojme drejtorin e ketij burgu.

-Per cfare deshironi ta takoni?-tha duke pare me medyshje.

-Deshirojme ta pyesnim per nje nga te burgosurat qe ndodhej ketu.

-Cilen nga te burgosurat?

-Alaina Miller.

-Ah,po Alaina!

-E dini se ku ndodhet!

-Alaina ka pese vjet qe ka dale nga burgu Zoteri.

-Si keshtu!

-U vertetua qe ajo e kishte bere vrasjen per vetmbrojte dhe qe te gjitha ato qe u thane ne gjykate ishin genjeshtra.Avokati dhe Gjyqtari u arrestuan ndersa  Alaines iu hoqen pese vite denim.

-Shume faleminderit.

-Asgje.

-Ku mund te jete nena ime Dilan!Po sikur te kete vdekur,ka jetuar kushedi se ku ne keto pese vite.

-Mos e thuaj ate nena jote eshte nje grua e forte,do ta gjejme.

-Ku je Alaina,ku!

-Varrezat-Tha Noahni papritur.

-Varrezat!-perseriti Lea pas tij.

-Ku ndodhen varrezat Zoti Dilan?

-Ato taksite aty te cojne drejt tek varrezat.

-Prit,ku po shkon Noah!

-Lere Lea,ai ka gjetur nenen e tij le ti leme vetem.

-Mendon se nena e Noahnit ndodhet atje.

-E donte shume Brianin.Nuk kam pare kurre nje grua qe ta doje kaq shhme burrin e saj.E shikoja ne syte e saj,sa here qe fliste per te.

Shpresonte qe zemra e tij te mos genjente dhe ajo te ishte vertete aty.

-Ketu djalosh,ndiq ate rrugen atje dhe do te hysh tek varrezat.

-Shume faleminderit.

Vrapoi me shpejtesi drej varrezave dhe filloi te kerkonte ne cdo cep te atij vendi.Kishte kaq shume te vdekur saqe nuk e dinte nese do te arrinte ta gjente derisa pa nje grua te kerrusur qe qendronte shtrire mbi nje varr.U afru drejt saj pa bere zhurme qe te mos e trembe.Ishte nje grua e dobet me thinja qe mbante veshur nje fustan te gjere te grisur.Kembet e saj ishin te zbathura,te nxira dhe te cara.U afrua edhe pak drejt saj dhe ne mermerin e bardhe te atij varri lexoi emrin e te atit dhe pa foton e tij.

-Nene!-dhe nje lot rreshkiti ne faqen e tij.

Gruaja qe qendronte ne ate varr u ngrit,ferkoi syte dhe pa drejt djalit qe qendronte perballe saj.Duart iu drodhen,iu afrua dhe filloi ti prekte fytyren.E njihte ate fytyre e si mundej nje  nene te mos njihte fytyre e djalit te saj.Filloi ta puthte,te qante,dridhej kishte emocione dhe nuk i besohej qe ai ishte aty,dukej si nje ender por ishte e verte.

-Bir,je...je vertet ti!Noahni im i vogel!

-Une jam nene,une.

-Ah,nuk mund ta dish se sa te kam pritur o bir!

-Dhe une moje nene.

-Eja ule ketu,e shikon ky eshte babai yt

-Cfare ka ndodhur njezet vite me pare?Kam degjuar shume fjale por asnjeren nuk kam besuar,dua te ma thuash ti te verteten.

-E doja babain tend shume,ishim te lumtyr por paraja na shkatarroi dhe njeriu qe hyre ne mesin tone.Ndryshoi,filloi te sillej keq,ndonjehere ushtronte dhune.Ne lekure i kam ende ato shenja dhe pse nuk duken  ne syte e te tjerve une arrij ti shoh,i ndeje.Nuk doja ta vrisja por u detyrova,nuk po duroja dot me.Qendroja me te vetem qe ti te mos vuaje ndarjen tone por dhe dashuria qe kisha per te nuk me linte ta braktisja ate.

-E urrej ate njeri,ai nuk eshte babai im.

-Jo bir,ti nuk duhet te ushqehesh me urrejtje sido qe te jete eshte babi yt,ti thjesht mos u bej si ai cfaredo qe re ndodhe ne jete respektoje femren qe do te kesh ne krahe.

-Mos ki merak nene,une nuk jam si ai.Tani cdo gje do te ndryshoj.Te gjitha vitet qe ti humbe une do ti rikthej larg prej ketu ne nje vend me te mire.

-Jo,Noah,une nuk do te largohem qe ketu.Ketu mesova te dashuroj,ketu vuajta dhe mesova te perballoj ditet me te errta,ketu eshte e gjithe jeta ime dhe ketu dua te vdes prane njeriut qe njoha dhe dashurova dikur.Atehere kur ishim dy te rinj qe nuk kishim asgje pervecse njeri-tjetrit.

-Atehere dhe une do te qendroj ketu me ty.

-Vertet!

-Nuk kam nder mend te te humbas perseri.

-Biri im!

Vuri koken ne preherin e saj e ajo filloi ti ledhatonte floket,ashtu sic bente dikur.Tani nuk do te mungonin me keto ledhatime,tani ata ishin bashke per te mos u ndare me kurre.

Ju kerkoj ndjese qe nuk e publikova dje por me iku interneti

Ju faleminderit te gjithve atyre qe e kane lexuar librin tim jeni me te miret ju dua shume.

Dhe shpresoj shume qe tju kete pelqyer ky liber.