FREZYA

FREZYA | GİRİŞ

18.12.2021

Bu kitap kendi hikâyesinin kahramanı olanlara ithaf edilmiştir. Herkes kendi yolunun işçisidir^^

(Twitter'da #Frezya etiketiyle attığınız her tweete bakıyor olacağım.)

Eskiyi ve yeniyi karşılaştırın bakalım genel olarak ne düşünüyorsunuz? Seviliyorsunuz^^

FREZYA

Uçaktan indim.

Annem lafını yutmuştu, göndermem dediği yere elleriyle göndermişti.

Muğla, Akyaka!

Annemle babamın hikâyesinin başladığı yer!

Anneme söz vermiştim anılarını geri getireceğim diye. Unuttuğunu hatırlamak istiyordu, tekrardan unutacağını bile bile.

Boş boş yürümelerimin sonucu beni sahile taşımıştı. Etraf sessizdi, cebimdeki yer yer yıpranmış kâğıdı çıkarıp kendimi kumlara attım.

"Ecrin...

Eğer bir gün bu kâğıdı okuyorsan, demektir ki korktuğum başıma gelmiş hastalığıma yenilmişimdir... Aklım benden uçup gitmeden önce yazıyorum bu mektubu.

Unutuyorum Ecrin ve sen her gün buna şahit oluyorsun. Zihnimdeki o ölü yalnızlıklarla bırakma beni. Akyaka'ya git, evimizi bul. Oraya hatıra bırakmıştım defterimi. Annenin aklı başında son isteği bu senden, o defteri bana getir. Benim savaşım artık kendimle... Seni, babanı unutmak istemesem de alacak bu illet sizi benden. Unutacağım, biliyorum. Ve adına da Alzheimer diyecekler. Gözlerim boş bakacak dünyaya. Baban gitti, bende gitmeyeyim senden.

Sen çok güzel büyüdün... Bazı zorlukları atlatabilmen için düşmen gerekebilir ama ne olursa olsun pes etme. Her acı güzel olgunluk getirir sana. Acılarınla yaşamayı öğrendin^^ Bu işaretin ne olduğunu sorma inan bilmiyorum. Sadece babanla bana özel olarak düşün yeter.

Kızım... Âşık ol. Hayat âşık olunca güzel, şu an göz devirdiğine eminim, devirme. Anneye göz devrilmez! Nerede kalmıştım? Hah, âşık ol! Babanla yaşadığım her an boyunca hiç pişman olmadım, sende olmayacağın birini bul. Fikirlerine saygı duysun, sevsin, sen anlatmasan bile seni anlayabilsin... Bana çemkirdiğin gibi de çemkirme hemen, dinlemeyi öğren. Sevgiyi gerçek kılan şey mücadeledir kızım, mücadele etmekten vazgeçme!

Frezya Kokulum... Baban bana böyle seslenirdi de sen kıskanırdın hatırlıyor musun? Baban senin ağlamana dayanamayıp sana da söylerdi, bu sefer de ben küserdim çocuk gibi. Yazık baban da ikimize birden sarılıp gönlümüzü almaya çalışırdı... Ecrin ben unutmak istemiyorum. Hayır, ağlama. Ben ağlamıyorum.

Artık sende Frezya Kokulusun Ecrin.

Annen, HST"

Kâğıt sırılsıklamdı. Gözyaşlarım mürekkebi dağıtmıştı, ilk okuyuşum değildi ama etkisi büyüktü. Annemin aklı başında son isteğiydi bu. Ellerim kâğıdı sımsıkı tutarken zorlanarak ayağa kalktım. Evimizi bulacaktım.

Kaybedişler büyüdüğünü fark ettiğinde daha da yakıyordu canını ve ben bu düzene küfretmek istiyordum.

Düşüncelerimden uzak mahalleyi karış karış gezip evimizi bulmuştum. Gözüm bulanık görüyordu, kırpsam gözyaşlarım akacaktı biliyorum ama ağlamayı sevmezdim ben. Annemin tam tersiydim. O duygularını dışa vurmaktan çekinmezdi. Hep ağlamanın, nefes almak kadar insani bir şey olduğunu söyler, ağlayan insanların duygularına ket vurmadığını savunurdu ama annem artık eski annem değildi.

Uzun uzun bahçeye baktım. Ceviz ağacı gölgesinde kırık bir hamak, solgun Frezyalar, demiri pas tutmuş çocuk kaydırağı ve salıncağı... Ben o kaydırakta kayamamış o salıncağa binememiştim.

Titreyen ellerimle anahtarı yuvasına sokmaya çalışmıştım bir iki sefer ama bir türlü olmuyordu. Sakin olmalıydım. Saniyeler sonra... Kapıyı açtım. Gözlerime fersiz bir ışık yayıldı.

Evimdeydim.

O an, ayaklarım yere mıhlandı sanki. Hareket edemiyordum. Buna hazır olmadığımı fark ettiğimde merdivenlere oturdum. Dakikalar geçti gitti ama ben kalkıp da etrafı gezemedim. Ellerim uyuşurken yumruk haline getirdim. İçerisi havasızdı ve çoğu yer toz kaplıydı

Cesaretimi toplandığım zaman, merdivenleri tırmanıp ezbere bildiğim odaya girdim. Ve o an, ilk kez gülümsedim. Odaları mor renkti. Kapıyı kapatıp birkaç saniye öylece baktım. Sanki annemle babamın gençliğini görecekmişim gibi...

Aynalı dolabın çekmecesinde duruyordu kelebek kilitli kalın defter. Ellerimi bir müddet defterde dolaştırdıktan sonra dayanamayıp rastgele bir sayfasını açtım. Bozuşacaktık annemle ama olsun.

"Sevgili on dokuz yaşım,

Nasılsın?

Biliyorum, heyecanlısın. Âşıksın. Evet, Yiğit Ali'ye âşıksın. Yaşadıkların seni bambaşka bir Hira yaptı. Artık sadece Hira da değilsin, Yiğit Ali'nin Frezya kokulu Hira'sısın.

Ama sana kötü bir haberim var. Yiğit Ali yok. Gitti... Artık Frezya kokulu Hira da değilsin. Yine sadece Hira oldun. Ama merak etme, güçlüsün.

İyi haber, Unutmayacaksın. Yiğit Ali gitse bile onu unutmayacaksın.

O yaşlarını doya doya yaşadığın için teşekkür ederim.

Otuz dört yaşın..."

O satırları okuduğumda anladım ki, annem babamla var olmuştu.

Defteri kapatacakken içinden düşen kâğıt dikkatimi çekmişti. Oldukça yıpranmış görünüyordu.

İşte o an ağlamak istedim.

Bu... Bu benim babama çizdiğim mektuplu resimdi...

Kırmızı kalemle; Aşkım babacığım yazmışım.

"Aşkım babacığım,

Seni çok seviyorum ama sen sürekli biyerlere gittiğin için seni çok özlüyorum. Sen gidince annemle çok kavga ediyoruz lütfen biyerlere giderken beni de götür. Babacığım sen eve gelince çok mutlu oluyorum. Benimle barışmak için sıcak çikolata yaptığında da seni daha daha daha çok seviyorum. Kocaman öpüyorum.

FREZYA KOKULU CANIN KIZIN ECRİN"

Mektubun altında kocaman bir kalp vardı ve kalbin arkasından güneş doğuyordu. Babamla ben el eleydik...

Gözyaşlarım kâğıda düşüyordu. Sekiz yaşım buruk, on yaşım şaşkındı.

Sekiz yaşımda babamın yastığının altına koyup, on yaşımda babamın mezarına gömmüştüm.

Annem unutmuştu babamı... Özür dilerim anne bozuşacağımızı bile bile okudum ve bunu sana itiraf etsem bile sen yine unutacaksın.

***

HELLLLOOO!!! Şaşıranları böyle alayım... 

Ne kadar oldu ya buralara uğramayalı?  Beklemediğinizi biliyorum. Bende beklemiyordum. Frezya kokan satırlara hoş geldiniz.

Bunun dışında, FREZYA depresif hikâyesi değil; sevdiklerinle el ele verip iyileşmenin hikâyesi. 

Yiğit Ali ve Hira yeniden sizlerle.  Onları özlediniz mi?

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın lütfen.

Bana:

Twitter: meyushikayeleri

İnstagram: meyushikayeleri

Adreslerinden ulaşabilirsiniz. Hepiniz iyi ki varsınız^^