reset my mind // stony

9

selaam ✨
bugün matematik sınavım vardı ve sınav beklediğimden iyi geçtiği için bunun şerefine bugün bütün kurgularıma yeni bölüm yazacağııım🌝
(yazmadı) ndÖdmaşdkaşncmDkax

neyse umarım bugün içinde hepsine yeni bölüm yetiştirebilirim, olmazsa artık yetişmeyenleri yarın sabah yayınlarım.

*bu arada multi mükemmel, fena düşüyorum siz ikinize aman yarabbim endgame kalbim çıt*

haydi iyi okumalaaar 🌈

-

"Tooonnnyyyy! Bana neden böyle davranıyorsuun! Bir hata mı yaptım yoksa farkında olmadan?"

Tony gergin bir şekide karşısındaki lise birinci sınıf öğrencisine baktı. Nasıl bir cevap vereceğini bilemiyordu. Çocuğu hatırlamıyordu ve kim olduğu hakkında en ufak bir fikri bile yoktu. Cevap vermeyip kaçamıyordu da çünkü bu küçük hiperaktif çocuk, Tony okulun laboratuvarında kendi kendine bir şeylerle ilgilenirken birden gelmiş ve onu sorularla buraya sıkıştırmıştı. Tanıdık birinin gelip onu kurtarması için dualar ediyordu Tony içinden. Okulda çok yakın tanıdıkları olan Steve, Natasha, Bruce, Rhodey, Strange, Thor, Clint ve de Bucky dışında başka kimse Tony'nin hafıza kaybı yaşadığını bilmiyordu. Bu yüzden pek fazla kişiyle muhattap olmaması lazımdı doğal olarak... Eğer bu gerçek, okula yayılırsa büyük olay çıkabilirdi. Tony'nin yaşananlardan sonra 3 hafta boyunca komada kaldığını veya hafızasını kaybettiğini hiçkimse bilmiyordu. Karşısındaki bu dolgun kahverengi saçları olan ve aşırı fazla konuşan küçük çocuk da dahil hiçkimse...
Çocuğun adını bile bilmiyordu. Ama eğer adın ne diye sorarsa her şeyi belli ederdi... Ne yapacağını bilemez halde çocuğun yüzüne bakmaya devam etti düz bir ifadeyle.

"Hey! Tony! Kendine gel! Benim ben, Peter! Neden öyle bakıyorsun!? Sanki beni tanımıyormuş gibisin."

Harika, en azından çocuğun adını öğrenmişti şimdi. Peter? Hayır kesinlikle hatırlamıyordu. Aklına gelen ilk yalanı uydurdu çaresizce.

"Ben... Biraz uykusuzum Peter."

"Uykusuz musun? Emin misin..?"

"E-evet?"

"Yani bu tuhaf davranışların sadece uykusuz kaldığın için, öyle mi?"

Nasıl davranacağını, ne diyeceğini bilemiyordu. Şu an hayatının en zor anlarından birini yaşıyor olabilirdi. Hafıza kaybı yaşıyor olduğunu bir insandan nasıl saklardı ki? Delilikti bu... Ama bir yandan da okuldaki insanlar onun hafıza kaybı yaşadığını öğrensinler istemiyordu, biliyordu ki öğrendiklerinde herkes ona hastaymış gibi, veya sanki son birkaç ay ömrü kalmış gibi davranmaya başlayacaklardı. Bunu istemiyordu, insanların ona acıyarak bakmasını istemiyordu. Acınmak istemiyordu.

"Tony... Beni korkutmaya başlıyorsun! Sen zaten evde çok fazla uyumazsın ki! Genelde evde bilimle uğraşır veya projeler yaparsın, okulda ise uyursun. Çünkü okulun eğitim sistemi, senin muhteşem zekana göre çok kolaydır. Senin yaşam stilin böyle!"

Şaşkınlıkla hiç konuşmadan önündeki çocuğa baktı. Peter denen çocuk, Tony'yi kendisinden bile iyi tanıyor olmalıydı, hatta sanki kendisine biraz hayranlık besliyormuş gibiydi.