Sosyopat Manyak

15.Bölüm

user78571856 kişiye ithafen.

Ne yapmalıyım?
Bu soru beynimi kemirirken Arasın arkasından baka kalmıştım.Onunla birlikte aynı evde yaşayamazdım.
Bunu aileme açıklayamazdım.Neden karşılığında benden böyle birşey istiyordu ki?

Daha doğrusu kendime sormam gereken aslında tek bir soru vardı
Gittikçe benden uzaklaşan Arasa bakarken güneşten kısılan mavilerimi diktim sırtına "Neden yardım etmek istiyordu bana?"evet asıl soru buydu kendime sormam gereken.Cevabını bir türlü bulamadığım.

Cebimde oluşan titreşimle telefonumun ekranında bilinmeyen numaradan gelen mesaja odaklandım

*Senin yerinde olsam ailemi güvence altına alır polise gitmeyi o zaman düşünürdüm.

Mesajı okumamla korku dolu gözlerle etrafıma bakındım.Kadın,erkek,çocuk etrafımda bir çok insan vardı,beni takip eden kimse asla anlayamazdım.
Numarayı geri aradığımda ulaşamıyor du.Ellerimin titremesine aldırış
etmeden rehberimden hemen
annemi aradım.

Telefon açılana dek içimden 'Allahım nolur bisey olmuş olmasın 'diye defalarca dua ettim Rabbime.
Kalp ritmim duzensizlesirken kesik kesik nefesler almaya başladım

"Alo kızım?"
Annemin sesini duymamla derin bir nefes çektim içime.Sultanımın gayet neseli çıkan sesi içimi azda olsa rahatlatsada gerginliğim ve korkum geçmek bilmiyordu"Anne nasılsın? babam,babam nerde?"yutkundum.

"Kızım iyiyiz baban da iyi yanımda. noldu?kötü birşey mi oldu?"sesimdeki telaş annemi korkutmaya fazlasıyla yetmişti.Gözden hala kaybolmayan fakat benden epeyce uzaklaşan Arasa doğru koşmaya başladım"İyiyim anne sonra arayacağım ben seni gorusurz."
der demez telefonu sessize aldıktan sonra cebime sıkıştırıp daha hızlı koşmaya başladım.Bir kaç kişiye carpmamla ufak bir özür dileyip nefesimi tüketene kadar durmadım.
İçimden Allahıma bin şükür ettim annemle babamı bana bağşladığı için.
Onların iyi olduğunu bilmek kendimi iyi hissetmemi sağlamıştı.O karakoldn
içeri girmedikce aileme zarar gelmeyecekti bunu anlamıştım ve yapmak zorundaydım başka secenegim yoktu.Aras'a
yaklaşmama ramak kala "Aras durr!"
Diye bağırdım.Tabiki durmamıştı.
Hızımı biraz daha arttırarak tekrardan bağırdım durmasını umut
ederek,hangi ara bu kadar uzaklaşmıştı benden?

Duymuyor muydu beni? Hayır duyuyordu,bilerek yapıyordu.Bunu uzun bacaklarıyla attığı kocaman adımlardan anlayabiliyordum.
Arkasından koşmamı istiyordu lanet herif!Maraton koşusunda olsaydım madalyonu kesinlikle alırdım.

"Ya dursana!"dediğim an yetişip kolundan tutmuştum.Eğilerek her iki elimi dizlerime yerleştirerek nefesimi
düzene sokmaya çalıştım .Derin bir nefes ciğerlerime bahşettikten sonra
dikeldim karşısında,göğsüm hızla inip kalkarken yüzüme yapışan saç tellerimi geriye doğru ittim
"Ne diye duymamazlıktan geliyorsun!"sesim kısılmıştı

Yüzünde sahte bir sırıtışla "Duymamışım"dedi omuzlarını silkerek.Tek kaşım havalanırken kollarımı caprazladim.
"Demek duymadın? Nedense inandırıcı değilsin"Beni öylece bırakıp yürümeye başladı o değilde gülmüş muydu o?

Ardından bende onu takip etmeye başladım"Güldün mü sen az önce?"
Şaşırmıştım çünkü içten bir gulumsemeydi bu,gülmek ona çok yakışıyordu.Daha önce onu gülerken görmemiştim."Ben gülmeyi unuttum!"
Demesiyle gözlerimi devirdim.

"Neyse ne bana peşimdeki kimmiş bulduğunu söyledin yalan değildi öyle değil mi?Az önce bana mesaj attı buraya geldiğimi biliyor."İçimde korku tohumları kök salmıştı ve yeşerip her an her saniye büyümeye devam ediyordu.Çaresizlik beni
eritiyordu günden güne ve bu berbat bir histi.