Stupid thoughts

Chapter 1: Depressing Post

Jenny's POV

Hi! Jenny Rose Dizon is my name! Put that in your mind. I am a girl with an semi independent life. Semi it's because I was living by myself when I started grade 10, but still depending on my parents money. But when I was grade 11, maybe at the month of November I was told by my mom to lived at my uncle's house. The reason is I got an serious depression of being alone. And because my parents is worried, my mom flew back in the Philippines, so that she can accompany me in the hospital. Specifically in my Psychiatrist Dr. Gomez.

I am now currently a graduating candidate this coming April 5, 2019 at Teodoro Hernaez National High School with the Strand General Academic Strand or GAS.

Being a grade 12 student is very hard and stressful as well. Pero kakayanin. Para sa kinabukasan. At dahil nga galing ako sa case ng Depression, like what I've mentioned earlier. Hindi ko maiwasan na madali ako masaktan, malungkot, inshort EMOTIONAL. Kahit sa mga simpleng bagay na nasasabi at ginagawa ng mga taong nasa paligid ko ay nagiging big deal. Kagaya na lamang kapag may groupings at kayo mismo ang pipili ng mga kasama, ansakit sa pakiramdam kung yung mga kaibigan mo hindi ka magawang tawagin kaya kailangan mong gawin yun mag-isa. Tahimik ako that time, pero nung umalis ang mga kaibigan ko para gawin ang activity, mabilis akong tumakbo papuntang CR. Hulaan nyo kung anong ginawa ko dun? Syempre, ano pa ba? Edi nagbuhos ng sama ng loob. Iyak dyan, suntok dito, sabunot dyan, kurot dito. That's how can I ease the pain that I am feeling. I'm hurting myself for me to ease the pain, for me to have a courage to smilie infront of them. And for me to have a strength to pretend infront of everyone.

Yes! I am a great PRETENDER! And I admit that! But pretending is my key, so that my parents will not worry about me anymore.

Ayoko na kasing maging pabigat sa kanila.

Ayoko nang may maring pa ako na naawa sila sa akin.

Ayoko nang makarinig ng mga nakakainsultong mga salita.

Ayoko nang gagasto pa sina Mama at Papa ng pagpapagamot ko.

Ayoko nang maging pabigat sa mga taong pinagiwanan sa akin mula nung mag-abroad ang parents ko.

Ayoko nang may mag-alala sa akin.

I just want peace.
Gusto ko lang tumatak sa sarili nila na masaya ako. Hindi na baleng sarilihin ko lahat ng mga problema ko. Basta ba wala akong nadadamay na iba.

Okay na sa akin yung magmukha akong tanga sa harap nila, mapatawa ko lang sila.

Okay na yun... Okay lang ba talaga?

Mula nung araw na nakita ko si Mama na pursigido na mapagamot ako, tinulungan ko din ang sarili ko. Pero doon ako natuto na magtago ng problema. Doon ako natuto na pag kausap ko ang mga magulang ko, pag natanong sila ng "Kumusta?" ang isasagot ko ay "Okay lang" kahit na hindi naman.

Naranasan ko din yung kausap ko sila na naiiyak ako sa sobrang pagkamiss ko sa kanila, tapos tatanongin "Umiiyak ka ba?" at isasagot ko naman "may sipon ako Ma/Pa".

Bakit ko ginagawa to?

Yung ay dahil ayoko silang mag-alala sa akin.

Minsan sarap magbigti eh. Hirap maghanap ng kasama na kasundo mo😌

March 20, 2019
6:36 pm

Minsan iniisip ko kung nasasakal na ba kayo sa akin? Nasasakal na ba kayo sa existence ko? Kung pwede lang eh

March 20, 2019
6:38 pm

I wanted to cry, but I never wanted you to see me in that situation. Sad life

March 20, 2019
6:39 pm

Posting about my feelings is not my thing. But atleast someone will notice how miserable I am.

March 20, 2019
6:43 pm

•...•...•...•...•
TO BE CONTINUED...