HİSLER MEZARLIĞI

BÖLÜM 2

Görünüşte hepimiz aynıydık ama kafamızdaki düşüncelerimizin hepsi birbirinden farklıydı . İnsanı ayrı kılan aklındaki ,kalbindeki ya da yanındakiydi .

Zaman diye bir gerçek vardı hergün su gibi akıp geçen kimsenin durdurmaya gücü yetmediği . Birde ölüm vardı çevremizdeki herkesi bir bir alıp götüren yerine acı veren . Kimini yeterince yaşatıp alıyordu , kimini gençliğinin başında ,kiminide daha yaşamaya başlamadan koparıyordu hayattan. Evet ne kadar yaşarsa yaşasın yetmiyordu insana ama çok çabuk aldıklarının yerinede teselli veremiyordu . Kim ne derse desin ortada yaşanamamış mutluluklar görülememiş koskoca bir hayat vardı.

Birtakım şeylerden dolayı içime kapanık büyüdüğüm için insanlarla pek iletişime geçmezdim . Buda insanların gözünde farklı davrandığım izlenimini veriyordu .
Normalden biraz farklı davrandığımı  idda eden herkes  kendince bir şeyler uydurmuştu ,kimisi güldü komik buldu, kimisi acıdı , kimisi dikkat çekmeye çalışıyor dedi . Normal neye göre kime göre normaldi bilen yok tabi .

Kendimi bir insana anlatmak için asla yormuyorum nasıl olsa kendisi gibi görecek .
Lise de çoğuna göre egolu , havalı ,dikkat çekmeye çalışan bir kızdım.
Bazılarına göre de hayattan bıkmış yaşamak istemiyordum, daha birçok şey.

Kafamdaki düşüncelerden yanımdaki sandalyenin sesi ile sıyrıldım .Birisi yanıma oturmuştu . Bu dünkü çocuktu adı neydi Aresti sanırım.
" Merhaba" dedi yüzümdeki şaşkınlığı saklarken kafamı sallayıp bende "Merhaba" Dedim.

" Geldiğinden beri tek başına oturuyorsun hep böyle tek mi takılırsın?" Dedi konu açmaya çalışarak.

" Okulun ilk günü." Dedim ve "Hem evet tek takılırım peki sen her gördüğüne bu kadar samimi mi davranırsın ?" Sonuçta sadece bir defa denk gelmiştik bir andada izin almadan oturması garip gelmişti.

"Hayır tabikide ."

"Sormadan oturdun da ondan dedim. "

"Kusura bakma bir anda oturdum, seni tanıyorum ve burada tek başına oturduğunu görünce yanına gelip selam vermek istedim "

"Beni tanıdığına eminmisin peki?" Al işte en büyük sorunlardan birisi geçmişimi hatırlamamak çok berbat bir şeydi . Şimdi kim diye konuşacağım ben bu çocukla, belki yalan söylüyor . Nereden belli tanıştığımız ? Hafıza kaybı geçirdiğimi duyup böyle diyor olabilir .

" Yani babalarımız çok yakın arkadaş ve seni tanıyorum." Yüzünde yalan söylüyor gibi bir ifadede yoktu aslında .

"Ben tanıştığımızı hatırlamıyorum. " Dedim biraz daha üstlemek istedim emin olabilmek için.

"Ben sadece konuşmak istemiştim ama görünen o ki sen istemiyorsun. " Aslında emin olabilsem konuşacaktım.

"Konuşmada bir sıkıntı yok sadece seni tanıyorum dedin ya öyle söylemek istedim."
"Anladım. " Dedi tebessüm ederek .

"Dersim var gitmem gerek."diyerek kalktım masadan . Bir şeyler garip gelmişti ve bu durum hoşuma gitmemişti . Tanıyormuşum gibiydi ama hiç bir şey hatırlamadığım birisiyle nasıl muhabbet edebilirdim. Hiç tanımıyor olsam tanışırdım ama hatırlamadığım bir tanışma var bu durum beni oldukça geriyor. Bu yüzden en iyisi kalmaktı .

Okulda ilk günümdü görsel sanatlar okuyordum. Yeni bir ortam yeni bir ben olabilirdi tabi ama öncelikle eski benide bulmam lazımdı . Başka bir evrende bir ben vardı ama benim haberim yoktu . Gerçi yirmi iki yıllık hayatımda ne oldu ki bir yılda ne olsun .