İsimsiz Kız ❧ Calling

25

Adam elindeki telefonla birlikte yatakta oturur pozisyondaydı. Aramak ve aramamak arasında kalmıştı. Kızım korkusunu anlayabiliyordu. Kaybetme korkusu...

Batuhan artık ne hissettiğini bilmiyordu. Alışmıştı, tek bildiği buydu. Peki başka? Sadece alışma mıydı hissettiği?

Hislerini anlamaktan korkuyordu. Hislerinin kızı korkutmasındansa daha çok.

Kapısı aralandı ve annesi kapıda göründü.

"Senin kız dönmüş İstanbul'a." dedi gülerek. Batu da annesinin bu tavrına güldü. "Oğlum bu kız kaçmaz, benden söylemesi." dedi ve yatağa, oğlunun yanına oturdu.

"Bilmiyorum anne."

Kadın şüpheyle gözlerini kıstı. "Yoksa sen bir şeyler mi hissetmeye başladın bu kıza karşı?" Batuhan'ın bu soruya vereceği cevap sadece sessizlikti. Daha cevabı kendi bile bilmiyordu ki!

Ve tam da o sırada kapı çaldı. Batı'nın annesi ayaklanıp hızla kapıya koştu. Bu saatte kim olabilirdi ki?

Kapı açıldığında Batu henüz koridordaydı ve bir anda duyduğu sesle kaskatı kesildi.

"Merhaba Funda Teyzem. Nasılsın?"

Bu oydu. Daha ismini bile bilmeden hisler beslediği kız.

"İyiyim kızım. Yalnız Batu içerde. Sen git istersen?" dedi ve durdu. "Yani kendini göstermek istemiyorsun diye hatırlıyorum."

"Bilmiyorum. Beni duyuyor mu?" diye sordu kız. Annesi başını koridora uzattı ve kendilerini dinleyen oğluyla bakışları kesişti. "Evet." diye cevapladı.

"Pekala." diyerek yutkundu. "Beni görmek istiyorsan gelebilirsin Batuhan. Son kez."

"Son mu?" diye söylendi adam anlamayarak.

"Ben gidiyorum."

"Ama daha yeni geldin kızım." diye konuştu annesi.

Kız gülümsedi. "Öyle değil teyzem, tamamen. Taşınacağım. Buralar pek iyi gelmiyor bana."

"Korkuyorsun, değil mi?" dedi Batuhan içeri doğru. "Değer görmekten ve sonra terk edilmekten korkuyorsun. Ama yapmam." diyerek güldü burukça. "Artık yapamam."

Funda Hanım, gözlerine dolan yaşlarla iç çekti. "Kızım yapma böyle, görmüyor musun tutulmuş o da sana."

Kız da aynı az önce Batu'nun yaptığı gibi burukça gülümsedi. "Hayır." dedi. "Teyze ben zaten veda etmeye gelmiştim. Gideyim artık."

"Gitme." dedi adam artık sesini bulduğunda. "Terk edilmekten korkuyorsun, ama bizi terk ediyorsun. Nesi adaletli şimdi bunun?"

Kız bu sefer daha derin bir gülüş sundu. Yine de Funda Hanım onun gözlerindeki hüznü seçebilmişti.

"Dünya adaletli değil Batuhan. Sen de olma."

Bu sözler onun gitmeden önceki son sözleri oldu ve söyler söylemez de gitti.

Ama giderken Batu'nun kalbinde bıraktığı boşluktan bihaberdi.

🌹

Düşe düşe getti dizlerim Vah Vah!

Bir yazar, kendi yazdığı karaktere düşer mi? Ben düştüm!

Nys bb