KANKAMIN SEVGİLİSİ.

13.bölüm~ sefgili kızınız ceylo

Erken geldi. Sevinin
topluca sarıldık. ve arkadan gelen ses hiç iç açıcı değildi.
"Oha Mert abicim naber?!"

evet Berk diyenlere bi alkış! ya neden hayatımın her anında oda çıkıyo bi yerlerden?!
ben nebileyiim yaaannndeeexx miyeem?

sana sormadım iç ses.

"Vay Berk! naber lan aramadın hiç"

"siz-yutkundum- nereden tanışıyosunuz?"

"Ceylin hatırlıyo musun bizim bi site vardı hani deli danalar diye saçmalardık. oradan. sende bilirsin aslında sadece o zamanlar hani pek konuşmazdınız" hatırladım. ve 1. yara izim aklıma geldi. Berk... tabi ya oradaydı. beni iten oydu. o an aklıma geldi.

"Mert...İ-i-iten... " Mert anlamıştı.

"ciddi misin?" başımı salladım. bizimkilerde hatırladı. gözlerindeki şaşkınlık ve endişeyi gördüm.

"bişey mi kaçırdım?" çok şey kaçırdın Berk.

"b-ben sahile gidiyorum. E-Elif sende gel." kriz yakındı. her an donabilirdim. Elifle yürümeye başladık.

"HEY NE OLDU?!" çok şey oldu Berk. sayende ölebilirdim orada. yine bir olay ve yine Berk.... Neden?
MERTTEN:

Ceylini iten oymuş.o.

"neyi var?"

"sen daha iyi bilirsin Berk."

"ben ne yaptım şimdi?"

"çok şey. Arda sende kızlarla git."

"tamam."

"Siz nerden tanışıyosunuz Ceylinlerle?"

"biz kardeş gibiyiz. birlikte büyüdük. Elif, Ben, Arda, Ali ve Ceylin. siz?"

"okuldan."

"hayır. daha önceden. çok daha önceden. sadece şimdi fark ettiniz." Ceylinin sırrını söylemedim. sadece bi ipucu.nasıl kamkiyim ama?? tamm ciddi olmalıyım.

"nasıl yani?"

"hatırlamadınmı? Ateş kız?"

"O... Ceylinmiydi?!"

"tebrikler hatırladın. şimdi sen gelme ben onun yanına gidiyorum."

"peki." insan gelir. Ceyline bağladım -_-
CEYLİNDEN:

sahile varır varmaz bi banka oturdum. o iz hala duruyo. Ateşten korkmamın sebebi, Ateşe 1 metreden daha fazla yaklaşamama sebebi... yine Berk yine bi olay yine bi anı yine bi yine. zaten üç şeyden korkarım: ATEŞ VE KARANLIK VE OYUNCAK BEBEQLER. aslında karanlıktan korkmamın sebebi için de bütün korkularımın gizli olması. yani yalnızlık, hüzün,umutsuzluk, sessizlik, sevgisizlik, huzursuzluk... ve bunun gibi duygu ve düşünceler. oyuncak bebeqlerde barbi falan degil. evcilik oynarken kullanilan sıçan bebekler falan. başımı Elifin omzuna yasladım. veee kriz geldi. hareket edemiyordum. donmuştum. sadece nefes alıyor, göz kırpıyor ve göz yaşlarımı serbest bırakıyordum. o olaydan donra gelişmişti bu. her kötü bi olay olunca donardım. krizden çıkınca bi süre konuşmazdım. sonrada patlamalar. duygu patlamaları. histerik kahkaha mı dersin, ağlama krizlerimi dersin hepsi. böyle bozuk biriyim.

"geçti...şh... tamam... iyi olucak... herşey iyi olacak." Elif bana sarılmıştı ve sanki benimle birlikte donmuştu oda. fısıldayan ses Ardaydı. saçımı okşayan el ise Alinin eli. sonradan gelip yanağımı öpen kişi ise Mert. işte benim Kardeşlerim. her daim yanımdalar.