Living with Gilinsky.

I'll let you drink in London.-7.Bölüm.

Heyoo,ben geldim.Hasta geldim ama olsun.Sümüklü peçetelerim ve ben gayet iyiyiz!Hayran kurguda #349 olmuşuz!!Süpersiniz!Çok teşekkür ederim herşey için.İyi okumalar!! :* :D

Sınır:10 oy ve 3 yorum.

Multi:Jack Gilinsky 

Şarkı:Jack and Jack-Flights(ama dediğim yerde açarsanız daha güzel olur.daha rahat hayal edebilirsiniz :D)

***

Gözlerimi kapatıp uyumaya çalışırken telefonuma gelen mesaj beni bundan alıkoydu.

Kimden:Annem <3<3

''Aisslin Brannan!Yarın baban ile seni almak için yanına geliyoruz.Bir erkekle aynı evde kaldığını öğrenemeyeceğimizi sandın!New York'a,sevgiline arkadaşlarına,herkese veda et!Orada geçirdiğin son günün çünkü.Buraya Dublin Üniversitesinde okuyacaksın!Herşey bu kadar!Sana bu kadar fazla özgürlük tanımadık biz!Bavulunu hazırla çünkü yarın bunu yapman için seni beklemeyeceğiz!''

Lanet olsun!

***

Gözlerimden yaşlar akarken dolabımdaki kıyafetlerimin çoğu bavulumdaki yerlerini bulmuşlardı.Nasıl oldu,öğrendiler bilmiyorum ama gerçekten beni almaya geleceklerinden emindim.Annem ve babam Katolik’lerdi ve ben bebekken neredeyse her Pazar gönüllü olarak kilisede çalışırlardı.Bunu her ne kadar benim hayatıma çok fazla yansıtmamış olsalarda,kuralları vardı.Ve ben en önemlisini çiğnemiştim.

‘’Bir erkekle evlenmeden,aynı evde yaşayamazsın,ilişkiye giremezsin!’’

Kafamı sanki bu bir hayalmiş gibi iki yana salladım ama değişen bir şey olmadı.Telefonumdaki mesaj yok olmadı.Daha kimse gideceğimi bilmiyordu.Büyük ihtimalle grubun geri kalanıylada vedalaşamayacaktım.Sadece Cameron ve Jack şuan buradaydı.

Cameron…daha ona karşı tam olarak ne hissettiğimi bile bilmiyordum.Daha çok başlardaydık.Ve ilerleyemeyecektik.Jack…kendimi Cam’e karşı suçlu hissetmeme sebep oluyor.Ona karşı olan hislerimide tam olarak çözebilmiş değildim.Sadece bazen ona baktığımda keşke Cameron değilde Jack’e sahip olsaydım diyorum.Bunun için beni affet Cam.Benden daha iyilerine layıksın.

Sadece 3 haftadır buradaydım.Ve bir haftadır Cam ile birlikteydik.Yinede buradan ayrılma düşüncesi beni çok üzüyor.Mahogany…benim en yakınım.Ona bir veda bile edemeyeceğim.Buda beni çok üzüyor.Ama ona mektup yazabilirim.ve diğerlerine.Zaten yüz yüze veda etmekte hiç iyi değilim ve bunu en sevdiğim iki kişiyle yaşamam gerekiyor.

***

Bütün odayı topladıktan sonra bavulumu kapının oraya bırakmaya karar verdim.Veda zamanı gelmişti.

Bütün merdivenleri dikkatle indikten sonra bavullarımı kapının yan tarafına bıraktım ve beni izleyen gözlere dikkatimi verdim.

Bana soru sorar gibi bakıyorlardı.Daha fazla dayanamadım ve ağlamaya başladım.Hıçkırıklarım ağzımdan çıkarken nefesim kesiliyordu.İkiside bana sarıldılar ve sessizce kaldılar.Ne olduğunu merak ettiklerini biliyordum.Ve bunu onlara söylemek zorundaydım.

Kolları iterek ayağı kalktım ve konuşmaya başladım.

‘’Ben gidiyorum çocuklar…Annem bir şekilde burada yaşadığımı öğrenmiş ve,ve yarın sabah-‘’hıçkırıklarım konuşmamı engellemişti.