Unwanted» Sebaek

prolog

Pozwól mi że się przedstawię. Nazywam się Oh Sehun i właśnie zabiłem swojego przyjaciela.

Zacznijmy od początku.

Od dziecka uwielbiałem taniec, potrafiłem przetańczyć cały dzień bez żadnego zmęczenia. Moi rodzice byli prostymi ludźmi którzy chcieli żebym zdał szkołę z jak najlepszymi wynikami i zaczął pracę w firmie w której dużo zarobię lecz tak się nie stało. Moje wyniki były raczej przeciętne więc ojciec wdrążył plan B i zatrudnił mnie w swojej cukierni. Szło mi całkiem nieźle i nawet lubiłem tę pracę ale taniec ciągle chodził mi po głowie. Rodzice z początku nie traktowali mojego hobby poważnie ale gdy dostrzegli jak dobrze mi to idzie to postanowili nawet zapłacić dla mnie za prywatne lekcje tańca u znanego choreografa. Byłem im naprawdę wdzięczny za to co dla mnie robili.
W dzień moich 17 urodzin kiedy usiedliśmy razem do stołu by zjeść tort upieczony przez ojca oznajmiłem im, że chce dołączyć do zespołu i zacząć również śpiewać, coś nagle pękło. Atmosfera z radosnej nagle zmieniła się na ponurą. Ojciec wstał i jedyne co powiedział a raczej wykrzyknął to "zabraniam" i odszedł od stołu. Popatrzyłem na mamę a ona tylko spuściła głowę w dół tym samym dając mi do zrozumienia że zaraz usłyszę historię która wyjaśni bulwers ojca.

- Pamiętasz dzień w którym zmarł Youngmin?

Jak mógłbym zapomnieć kiedy zmarł mój jedyny brat.

- Czwartek, 7 grudnia 2013 rok, ale co ma Youngmin do mojej kariery idola?

- Tego dnia po powrocie ze szpitala weszliśmy z ojcem do jego pokoju i zobaczyliśmy na biurku list... pożegnalny.

Nagle zrobiło mi się słabo.

- Żartujesz, prawda? To niemożliwe, przecież powiedzieliście mi że nic po sobie nie zostawił, to był przecież wypadek...to niemożliwe..nie....nie...

- Miałeś wtedy 10 lat, nie zrozumiałbyś tego ale teraz nie mam wyboru i muszę ci to powiedzieć. Sehun, twój brat popełnił samobójstwo.

Poczułem jak łzy napływają mi do oczu.

- Youngmin napisał w liście że ludzie z wytwórni przez cały czas go poniżali i bili, tworzył piosenki z rozkazu i gdy nie wypełnił go na czas był katowany i głodzony. Kiedy wracał do domu to zawsze pokazywał nam swój uśmiech ale za każdym razem był on fałszywy. To nie był wypadek że Youngmin wpadł pod samochód, on miał już dość tych męczarni i postanowił to zakończyć. Nie mogę uwierzyć w to że ja jako matka nie potrafiłam dostrzec cierpienia swojego dziecka.

Mama otarła łzy i wtedy powiedziała najważniejszą rzecz.

- Ostatnim zdaniem w jego liście było "Błagam, nie pozwólcie by Sehun podążył tą samą ścieżką co ja, nie pozwólcie by cierpiał".

Kiedy to usłyszałem moje serce zamarło. Youngmin nigdy nie okazywał mi jakoś szczególnie swojej sympatii do mnie, częściej mnie przedrzeźniał niż się mną opiekował ale teraz zrozumiałem że tak naprawdę to robił to wszystko bo chciał mnie chronić.
Po chwili usłyszałem skrzypienie schodów. Odwróciłem się i ujrzałem ojca stojącego w przedpokoju, opierającego się o ścianę.

- Teraz rozumiesz dlaczego nie chcemy żebyś został jakimś marnym idolem? Nie chcemy stracić kolejnego syna.

- Ale ja nie jestem taki jak Youngmin. Nie pozwolę się tak traktować, przecież wiecie że ja w przeciwieństwie do niego zawsze mówiłem wam prawdę i niczego nie ukrywałem. Nie każda wytwórnia traktuje tak idoli, ta w której był mój brat na pewno była wyjątkiem. Nie przekreślajcie moich marzeń przez pech Youngmina, ja nie zamierzam się poddać, będę walczył. 

Po dłuższej wymianie zdań i wymienieniu argumentów za i przeciw, rodzice podjęli decyzję.

- Niech będzie, pozwolimy Ci pójść na przesłuchanie ale pod jednym warunkiem.

- Jakim?

- Jeżeli okaże się że jakimś cudem przeszedłeś dalej i dostaniesz się do jakiegoś zespołu, to ten zespół ma stać się najbardziej rozpoznawalny na świecie, masz zarabiać miliony dolarów i zabrać nas na wycieczkę dookoła świata!

Gdy to usłyszałem nie potrafiłem powstrzymać się od śmiechu tak samo jak moi rodzice. Kochałem ich i gdyby nie oni nie zaszedłbym tak daleko.