Kendi Kutup Yıldızını Bul

KKYB-4

 Ameliyathanenin kapısı açıldı ve sedyenin üstünde Armin çıktı. 

Kafasında sargı vardı. Yüzünde kan yoktu ama hala yaralar vardı. Beline kadar örtü vardı. Açıkçası çok aciz gözüküyordu. Ona yardım etmek istiyordum ama elimden birşey gelmiyordu.

Ferda teyze Armin'i görünce dondu kaldı. Tam ona birşey diyecektim ki birşeyler dedi ve yere düştü. 

''Kızıııım...''

 Ne yapacağımı bilmiyorum. Armin ne olur çabucak iyileş. Sana ihtiyacımız var...

**

Ferda teyzeyi serum taktılar ve sakinleştirici yaptılar. bir saattir yatıyordu bende başında beklediyordum. Armin'in yanına da gittim ama eğer uyanırsa Ferda teyzeye destek olmalıydım. 

''Armin..'' Ferda teyzeye baktığımda Armin'in adını sayıklıyordu. Galiba uyanma vakti gelmişti. Gözlerini açtı yavaş. Etrafına bakındı. Beni görünce  kalkmaya çalıştı.

Hemen ayağa kalkarak omuzlandırından tuttum. ''Yapma Ferda teyze'' dedim. Gözünden birkaç damla yaş geldi. ''Kutay..'' dedi gözlerini samsıkı yumdu.

''Ona birşey olursa dayanamam oğlum'' dedi. Böyle şeyler demesi beni de daha kötü yapıyordu. Yutkundum. Birşeyler demek istiyordum ama ne diyebilirdim ki? Dua etmekten başka yapacak şeyimiz yoktu.

''Eğer Armin'i görmen istiyosan gideriz Ferda teyze ama böyle yaparsan bizde kötü oluyoruz.. '' dedim omuzlarından çektim ellerimi.

**

Armin 3 gündür yoğun bakımdaydı. 3 koca gün.. Neyseki bugün onu görebilecektik. Ferda teyzenin de bundan haberi vardı.  

Armin kıyafet getirmiştim evinden. Şimdi de hastaneye gidiyordum. Hastane görüş alanıma girdiğinde arabanın hızını yavaşlattım ve park ettim. 

Elime çantayı alarak hastaneye girdim. Koşar adımlarla odasını olduğu kata çıktım. Armin normal odaya yeni almışlardı. Başında doktorlar vardı. Camın arkasında onu izliyordum. Eskisinden daha iyi gözüküyordu sargılar hariç. Yüzü soluktu.

Doktorlar odadan çıktı. ''Bakar mısınız?'' diye seslendim.

Bana dpğru döndü güler yüzlü bir kadın doktor ''Buyrun?''

Hiç gülecek durumda değildim. ''Ben .. içerideki hastanın yakınıyım durumu artık daha iyi değil mi? Onu bugün görebilecek miyim?'' diye sordum.

''Durumu gitgide daha da iyi oluyor..'' diye başladı cümlelerine. Yüz ifadesinden şimdi söyleyeceğinin iyi olmadığı anlaşılıyordu. ''Şuana kadar kötü bir durumu yok ama kafasına ağır darbe aldığından uyandıktan sonra asıl durumuna bakacağız'' dedi .

''Ve onu bugün görebilirsiniz  zaten bugün uyanması gerekir.'' dedi tekrar gülümseyerek. 

Teşekkür ettim ve gitti. Ardından Armin' e bakmaya başladım. Eymen geldi aklıma unutmamak gerek onu aldatmasına rağmen bir kez beni arayıp durumunu sordu. Tersleyerek kapatmıştım telefonu.

Saat 2ye geliyordu. Hemşirenin birinden yardım alarak Armin'in yanına gitmeden önce giyeceğim o plastik giysileri giydim.

Artık Armin'in yanına gitme vaktiydi. Zaten daha fazla bekleyemezdim.

Odaya girdiğimde hastane kokusu daha yoğun alabildim. Kenaradaki tekli koltuğu Armin'in yanına doğru sürükledim ve oturdum.

Elini tuttum. Elinde ve bileğinde iğne izleri vardı. Armin bunları görse çılgına dönerdi. Bu düşünceyle gülümsedim. Elini tuttum ve öptüm. 

Armin'in elinin haraket etmesiyle kafamı kaldırdım. Bir süre sonra gözlerini açtı. Bu kadar çabuk uyanacağını düşünmemiştim açıkçası şaşırdım.

Odanın içine hareket etmeden bakındı. Nerede olduğunu anlamaya çalışır gibiydi. Sonra gözlerimiz buluştu. 

Uyandığı için çok mutluydum. ''Şükürler olsun Armin, uyandın'' dedim ikimizin de duyabileceği bir sesle. Bana garip bakıyordu. İlk defa gördü birisi gibi.

Elini çekti ''Sen kimsin'' diye sordu sakince.

Ne demek sen kimsin?

Beni tanımıyorduydu?

Doktorlar bundan bahsetmemişlerdi?

Çocukluğumuzun beraber geçmesine rağmen beni tanımamış mıydıı?..

 FARKINDAYIM BÖLÜM KKISA OLDU KUSURA BAKMAYIN ARKADAŞLAR :) 9. SINIFA GEÇTİM DERSLER BİRAZ ZOR GELİYOR ONLARLA UĞRAŞIYORUM BU YÜZDEN BU KADAR GEÇ OLDU. :)