Eerst had ik een ander scenario bedacht, omdat ik dacht dat boek 3 van de Iron Fey-reeks het einde zou zijn! (Of, eigenlijk vond ik dat een goed einde. Ik heb namelijk een schijthekel aan Meghan Chase, maar Puck en Grimalkin zijn zo cool dat ik ze gewoon voor mijn eigen verhalen ga gebruiken).
--------------------------------------------------------------------------------
‘KOM TERUG JIJ, JIJ STOM VERVELEND NEST!’
De heks die me achterna zit klinkt niet erg blij. tja, dat kan ze ook niet zijn, want ik heb tenslotte de poten van haar huis opnieuw in de knoop gelegd.
Gelukkig maar dat ik als raaf sneller bent dan zij op een bezem. Zo ben ik de vorige keer ook weggekomen.
Ik weet het Wyldwoud in te duiken, terwijl de magische bollen me om de oren vliegen. Een nipte ontsnapping.
Dat is het moment dat ik het rare oranje huisje in het oog krijg.
Ik strijk neer en land in een wolk van zwarte veren op de grond. Het Wyldwoud is zeer dicht bebost gebied, dus ik weet vrij zeker dat de heks me niet meer zal vinden. Voor de zekerheid hou ik even halt en luister ik naar de boze kreten die ze schreeuwt. Gelukkig duikt ze niet onder het bladerdek door.
Ik sla een zucht van verlichting als ik na een tijdje het geschreeuw hoor wegsterven. Ze heeft het officieel opgegeven.
Goed, tijd om het huisje van naderbij te bestuderen.
‘Ah, dus het heeft jouw aandacht ook getrokken.’
Ik draai me verrast om bij het horen van deze bekende stem. En ja hoor - vanaf een steen zit een langharige grijze kater me met zijn goudgele ogen aan te kijken. Grimalkin, de cait sith.
‘Kat!’ roep ik opgewekt uit. ‘Niet verwacht om jou hier te zien.’
‘Goodfellow. Dat genoegen is wederzijds.’ Grimalkin wast nonchalant zijn poten. ‘Dit vreemde voorwerp trok mijn aandacht, omdat het hier niet zou moeten horen. Voorwerpen als dit zouden naar het IJzerrijk moeten gaan, maar vreemd genoeg lijkt het de bodem niet te vergiftigen. Ook al ruik ik wel de aanwezigheid van metaal.’
Daar heeft Grim gelijk in: dat ruik ik ook. De scherpe, metalige lucht dringt in mijn neusgaten en brandt lichtjes.
‘Ach, kat, wat maakt zo’n stom hokje nou uit. Maar zeg eens: heb je nog iets interessants gedaan, in de afgelopen tijd?’
De kat kijkt me schuin aan.
‘Iets interessants? Neuh, niet echt. En jij, Goodfellow? Wat voor rare streken heb jij uit lopen halen? Iets met het in de knoop leggen van huizenpoten, misschien?’
Ik grijns breed.
‘God, kat, wat ken je me toch goed.’
‘Maar ja.’ Grimalkin springt van de steen af en trippelt naar de vreemde oranje doos toe. ‘Weet jij wat dit is?’
‘Dat is een chemisch toilet. Dat gebruiken stervelingen wel eens, als de bouwvakkers tijdens het bouwen van iets even moeten pissen.’
‘Heel goed. Volgende vraag: wat doet dit hier?’
‘Geen idee. Misschien wordt er hier ergens gebouwd?’
Grim werpt me een sceptische blik toe, waarbij ik mijn handen afwerend omhoog steek.
‘Hé, het was maar een suggestie...’
De kat krult het einde van zijn staart op en klopt ermee op de deur.
‘Eens kijken of er iemand thuis is.’
We wachten even, maar er komt niemand. Nu ben ik degene die op de deur klopt, harder deze keer.
