Estranged Fury (Mad Men, #1)

Kabanata 17

Kabanata 17

October days had passed quickly. Hindi na 'ko nakapag-leave after the holidays dahil nahiya na 'ko sa nangyari noong kaarawan 'ko. I am still a probi, pa'no ko nakayanan ang magliban ng dalawang sunod, 'di ba? I focused on my work on the past few days. Tama nga ang iba tungkol sa pag-ibig. Love makes you glow. It makes you happy with simple things and effortless events. Hindi 'ko napansin ang mga nagdaang araw. It is just...I am content with Richard. Is this even love I am feeling? I know I'd been in relationships before. I was happy with them, I admit that. But did I feel the same way with Richard? I mean, really. Yes. How can I differentiate Richard with the others? I don't really feel cognizant being happy.

"Zurie, 'dyan na ang sundo mo!" sabi ng senior 'ko, malakas ang boses.

Namilog ang mata 'ko. Napatayo ako mula sa aking upuan. There's a tsunami inside my body, waves of nervousness thundering my heart. I really want to wipe my senior's grin off her face. Gusto 'kong mag-react ng todo ngunit hindi 'ko magawa. My cheeks did the action. It blushed tremendously. I bit my inside cheek and...just let it be.

"Pakilala mo naman daw si bakla sa kanya!" sunod nito, ngumunguso kay Alexis, kasama namin sa team. "Laway na laway na kakatitig kanina noong bumaba kami! Saka hindi ka naman late! Ba't nandito ka pa! 6:30 na!"

Lumiit ang boses 'ko. "Hindi 'ko pa natatapos 'yong isang task saka sabi niya mga alas syete pa siya makakarating kasi...traffic raw."

"Naku bukas na lang 'yan!"

"Ms-"

"No! No! It's okay. H'wag ka ng mag-OT!" Halos gusto niyang siya na ang mag-ayos ng gamit na nakakakalat sa aking cube. Pinatay pa niya ang monitor ng aking desktop at humarang doon. "Dali na, okay lang 'yan! Hindi pa naman deadline!" hagigik ang kasunod. Kinuha niya ang backpack 'ko at sinisik sa aking dibdib. Napahawak ako roon na hindi masundan ang mga sasabihin dahil tuloy-tuloy ang salita niya. "Basta, basta! H'wag mong kalimutan si bakla, Zurie! Uwi na! Uwi na! Dali!" Kulang na lamang ay itulak niya 'ko palabas ng opisina sa sobrang galak. Napatingin ang ibang team sa pinagagawa ng senior 'ko. Ang ilan may pagtataka sa mukha, marami ang natatawa.

"Sige po, Miss. Mauna na 'ko!" I almost crack a small laugh after.

"Enjoy!" pahabol nito nang magsara ang elevator. Nagsama sila ni Alexis na naghahagigikan sa sobrang kilig at tuwa.

I breathed a sigh. Sumandal ako at naghintay ng pagbaba nito sa ground floor. I don't know if they knew about Richard and I. Wala naman akong nababanggit tungkol sa kanya pero talagang mapapansin ang palagiang pagsundo niya sa akin. I heard gossips and rumors but I tried to never mind, unless these are really true. I just really like my senior and Alexis for always saving me for any of it. They shut it down immediately.

The elevator dinged. Wala na 'kong nakasalubong nang ako'y lumabas ng gusali. Ms. Jennifer is really right. She always is. Nakaantabay ang SUV ni Richard sa tapat ng gusali. The window slide downed quickly, revealing Richard's brooding and stoic features. In his usual clad of formal suits. He nodded. Nagmamadali akong makapunta sa kanyang pwesto. "Akala 'ko seven ka pa makakarating..." pauna 'ko.

"Natapos ng maaga ang meeting," aniya. "And I wait, still."

I nodded multiple times. "Sorry, napag-intay ulit kita."

"It's okay." His eyes roamed around the area. I walked around and hopped inside the car. I exhaled an handful of breath. Really. The waves of tenseness still not leaving my chest. Hindi 'ko alam kung permanente na ba ito sa aking katawan. Nilagay 'ko kaagad ang seatbelt sa akin at pinaandar niya ang sasakyan pagkatapos. "If you still has work to do, you should really stay up until seven. I could really wait here."