• Sᴇᴄʀᴇᴛs • N.H ✔︎

Epiloog

- Anderhalf uur verder -

Póh, ik ben echt kapot. Plus ik heb honger en dorst. Ik kijk om me heen en probeer het idee te laten zinken dat dit echt allemaal gebeurd is. En hoe het kon gebeuren. Uiteindelijk zie ik in de verte een klein dorpje. Misschien kunnen hun me verder helpen. Nog een paar kilometer, Liam. Je kan het.

P.O.V Y/N

Ik merk dat me ogen zich openen zonder toestemming. Ik wil helemaal niet wakker zijn. Kon ik maar gewoon slapen en wakker worden wanneer alles weer goed is. Dat Niall me vasthoudt en veilig kan voelen in zijn armen.

Ik voel me zo depressief. Eigenlijk zit je in een oorlog met jezelf als je depressief bent. Je wil gelukkig zijn, maar je weet niet hoe. Je hebt het gevoel dat niemand iets om je geeft, terwijl je heel diep van binnen weet dat er mensen zijn die om je geven. Je wil je niet elke dag verdrietig of lees voelen, maar het gebeurd wel. En je weet niet waarom. Uiteindelijk sluit je jezelf af van de rest en duw je ze van je af. Omdat je denkt dat het beter is, terwijl ze je eigenlijk alleen maar willen helpen. Maar uiteindelijk zit je zo diep in de put, dat je niks meer wil. Je ziet het nut niet meer in het leven. Je zit dan alleen maar op je kamer met je gedachten. Gedachten over hoe waardeloos je eigenlijk wel niet bent en dat je beter van deze aardbol kan verdwijnen. Want het enige waar je aan denkt als je depressief bent, zijn de stemmen in je hoofd die allemaal negatieve dingen tegen je blijven zeggen. Grotendeels heb je het gevoel dat je álles fout doet. Maakt niet uit wat. Ook al sta je er een beetje bij en adem je. Het enige wat je dan wil doen, is jezelf opsluiten en de tranen over je wangen heen laten stromen als een waterval.

En dat voelde ik élke dag. En als het niet erger kon, werd ik ook thuis mishandeld. Sinds dat ik de jongens heb ontmoet, is mijn depressie veel minder geworden. Maar nu? Nu ben ik hier, alleen in deze kille kamer. Met me gedachten. En ik heb geen flauw idee hoe ik het deze keer moet overleven. Ik ben hier gemiddeld nog maar vijf dagen en kijk maar naar me bovenbeen. Wie weet hoelang ik hier nu nog moet zitten? Hoelang zou ik het deze keer volhouden?

P.O.V Zayn

Ik kan het niet geloven. Eerst Y/N weg en nu Liam. Dit is echt een complete ramp. Wat moeten we nu gaan doen? Wat moeten we de fans vertellen? Wat moeten we de wereld vertellen? Heel veel vragen spoken nu door me hoofd heen. Ik heb zo'n medelijden met Niall. Eindelijk heeft hij de ware gevonden, raakt hij haar voor de tweede keer kwijt. Maar hoe vervelend het ook is, we moeten verder. We moeten denken aan de fans. We kunnen niet elke keer de tour uitstellen. Daar heeft Paul gelijk in. Maar dat betekend niet gelijk dat we gaan stoppen met het zoeken naar Y/N. Alleen op dit moment moeten we ons focussen op de tour en onze fans. En dan praat ik nog niet eens over Liam. Die nu ook verdwenen is.

P.O.V Liam

Eindelijk. Eindelijk na zo lang lopen zie ik landschap. Hoe dichterbij ik ben, hoe meer mensen ik zie. Aan de eerste, beste persoon vraag ik hoe dit plaatsje of land heet. 'U bevindt zich momenteel in Nederland. En dit plaatsje heet (je eigen woonplaats), meneer.' antwoord de mevrouw vriendelijk. 'Oh, oké bedankt. Weet u toevallig de weg naar het politie bureau?' vraag ik. Ze kijkt me vreemd aan maar geeft toch de aanwijzingen. Ik bedank haar en loop de richting die ze verteld had. En het klopt, Om de hoek zie ik het politiebureau al staan. Niet egoïstisch bedoeld, maar het valt me op dat ik nog niet herkent ben. Ik steek de weg over en stap het gebouw binnen.

'Goedemiddag. Waarmee kan ik u helpen?' vraagt een agente vriendelijk die naar haar computerscherm kijkt. 'Ik zou graag aangifte willen doen.' antwoord ik. 'Oké, mag ik uw naam noteren?' zegt ze nog steeds kijkend naar het scherm. 'Liam Payne.' Pas wanneer ik me naam gezegd heb, kijkt de agente op. Haar ogen ontmoeten die van mij en ze begint snel te praten. 'Oh, uhm. Als u een ogenblik geduld heeft, dan haal ik mijn collega er even bij.' Ik kijk een beetje rond nadat ze weggelopen is. Het duurt niet lang voordat ze terug komt met een andere agent. 'Meneer Payne?' vraagt hij. 'Dat ben ik.' antwoord ik beleefd. 'Komt u met me mee? Dan kunt u uw aangifte afleggen.' Ik knik en volg hem. Hij leidt me een verhoringskamer in en we nemen plaats op de stoelen. 'Nou, vertel maar waarover je aangifte komt doen.' zegt hij. Ik begin met vertellen terwijl hij aantekeningen maakt. 'Over ontvoering en mishandeling. Een goede vriendin van me, Y/N Sky, is twee keer ontvoerd. Op dit moment is ze voor de tweede keer ontvoerd. Zelf was ik door dezelfde mensen ook ontvoerd, maar vandaag hadden ze me vrijgelaten na een aantal dagen. Geen flauw idee waarom. Ik ben toen gelijk hier naartoe gelopen. Y/N zit daar nog steeds. Ik weet niet hoelang ze het deze keer vol gaat houden.' De agent maakt meer aantekeningen. 'Vertel nu maar vanaf het begin toen je daar ontvoerd was.'

- Na het gesprek -

'Bedankt, meneer Payne. We zullen ons best doen om Y/N te vinden.' We geven elkaar een hand. Ik loop het gebouw uit maar bedenk me dan iets. Waar moet ik nu heen? Misschien kan ik Paul nu bellen. Ik voel in me zakken en haal me telefoon eruit. Ik ga naar me contacten en bel Paul.

Please pick up, Paul

x--------------------------------------------------------------------------------------------------------------x

A/N Extra lang hoofdstuk. Dit was het laatste deel. Er komt nog een dankwoord en een mededeling. Hoop dat julie het hoofdstuk leuk vinden x