Evet farkındayım bölümü çok geç attım lütfen kusura bakmayın.
Satır aralarına çokça yorum yapmanız dileğiyle keyifli okumalar :)
Korkuyordum. Evet hemde fazlasıyla...İliklerime kadar korku sarmıştı bedenimi. Sahi nereye gidiyorduk biz.
Arabayaı çalıştırıp hızla sürmeye başladı. Annelik iç güdüsü olacak ki herhalde ellerimle karnımı sarmıştım...
"Miran yavaşla ne olur."
Miran kendine bir küfür savurduktan sonra hızını azlatmıştı. Sinirliydi hemde fazlasıyla.
" Niye söylemedin lan! Niye"
İstemiyor muydu? Bu çocuğu
"İstemiyor musun bu çocuğu"
Alıcağım cevaptan bile korkar hale gelmiştim. Hangi baba istemezdi ki çocuğunu?
" Ne diyorsun sen ! O benim canımın bir parçası nasıl olurda onu istemem aklın alıyor mu böyle bir şeyi."
Söylediği her kelime yüzümde aptal bir gülümseme yaratmıştı.
" Nereye gidiyoruz peki. "
Eski sert tavrından ödün vermeden konuştu. Tabi buna konuşmak denirse.
" Hastaneye! Beni küçük karım bana hamile olduğunu söylemiyor buda yetmezmiş gibi sabahtan beri Hiranın peşinden ordan oraya koşuyor. Ya bebeğe bir şey olursa."
Söyledikleriyle korkum daha da artarken gözlerimde yaşlar bir bir firar etti.
" Lan bir de ben seni o siktiğimin lanet aletine bindirdim!"
Ağlamam dahada şiddetlenmişti. Miran bana kısa bir bakış attıktan sonra önüne döndü.
Derin bir nefes aldı.
" Ağlama! "
Uyarı dolu sesin kulaklarıma ilişince dolu dolu gözlerimi onun sert çehresine çevirdim.
" Ona birşey olursa ölürüm ben Miran"
Bir hıçkırık koptu ağzımdan. Miranda kendini sakinleştirmeye çalışıyor gibiydi.
" Ona hiç bir şey olmayacak. "
" Olmaz dimi "
O kadar masumane sormuştum ki bu soruyu.
" Olmaz Allahın izniyle hiç bir şey olmaz."
Konuşmamız ardından kısa bir sürede hastaneye gelmiştik. Hastanenin içine girer girmez yanımıza Miranın arabada telefonla konuştuğu doktor karşıladı.
" Hoş geldin Miran. "
Miranla tokalaştıktan sona elini bana uzatı.
" Merhaba ben Kadir."
Miran benim elimi tutdu Kadirin yanından geçerken.
" Uzatma Kadir hadi!"
Hep beraber yavaşça yürürken Kadir yanıma yaklaşıp sesiz bir şekilde.
" Yenge sen bunu boşa bunla bir ömür geçmez. Hem baksan çokta kıskanç. "
Kadirin söyledikleriyle hafif bir tebessüm peydah oldu yüzümde.
Miran birden beni kendi tarafına çekti ve Kadire sert bir yumruk attığı gibi Kadir dengesini tam kaybedecekken son anda kendini düşmekten kurtardı. Ben endişeyle Kadire bakarken Kadir gülümseyerek burnundan gelen kanı elinin tersiyle silip,
" Miran bari şu yumruk atmalarını hastanenin dışında yap."
" Sana kaç kere şöyledim yanımda böyle gevşek hareketler yapma diye. "
